نَکِد (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَكِد: (لا يَخْرُجُ إِلَّا نَكِداً) «نَكِد» از مادّه «
نَکَد» به معناى شخص «بخيل و ممسكى» است كه به آسانى چيزى به كسى نمى‌دهد و اگر هم بدهد بسيار ناچيز و كم ارزش خواهد بود، زمين‌هاى شوره‌زار و نامساعد در آيه فوق به چنين كسى تشبيه شده است.
(وَ الْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ الَّذِي خَبُثَ لاَ يَخْرُجُ إِلاَّ نَكِدًا كَذَلِكَ نُصَرِّفُ الآيَاتِ لِقَوْمٍ يَشْكُرُونَ) (سرزمين پاكيزه (و مستعد)، گياهش به فرمان پروردگار مى‌رويد؛ امّا سرزمين‌هاى ناپاک (و شوره‌زار)، جز گياه اندک و بى‌ارزش، از آن نمى‌رويد؛ اين گونه‌آيات خود را براى گروهى كه شكرگزارند، شرح مى‌دهيم.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: نكد به معناى كم است، و اين آيه ... اين معنا را مى‌فهماند كه مردم گر چه در قبول فيض پروردگار اختلاف دارند، و ليكن اين اختلافشان از ناحيه خود ايشان است، و گر نه رحمت الهيه عام و مطلق است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «نَکِد»، ص۵۹۶.
