نَوْص (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَوْص (به فتح میم و سکون واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای التجاء و پناه بردن است. از مشتقات این کلمه در
نهج البلاغه،
مَناص (به فتح میم) اسم مكان است به معنى پناهگاه و مصدر است به معناى پناه بردن هم است. این کلمه سه بار در نهج البلاغه آمده است.
نَوْص:
به معنای التجاء و پناه بردن است.
«ناص الى كذا: التجاء» از مشتقات این کلمه،
مَناص اسم مكان است به معنى پناهگاه و مصدر است به معناى پناه بردن هم است.
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) به يكى از عموزادهايش كه اموال را دزديده بود مى‌نويسد:
«فَكَأنَّكَ قَدْ بَلَغَتَ الْمَدَى، وَ دُفِنْتَ تَحْتَ الثَّرَى .... وَ لاَتَ حِينَ مَنَاص» (بنابراين دست نگهدار و اندكى انديشه نما! فكر كن به مرحله آخر زندگى رسيده‌اى، در زير خاكها مدفون گشته‌اى و اعمالت به تو عرضه شده، ... «ولى راه فرار و چاره مسدود است».)
(شرح‌های نامه:
) اسم «لات» محذوف است
«وَ لاَتَ حِينَ مَنَاص» يعنى: «نيست آن وقت، وقت فرار و پناه بردن به جایى.»
این کلمه سه بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نوص»، ج۲، ص۱۰۷۸.
