نَفْش (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَفْش (به فتح نون و سکون فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای پراکنده شدن است. از مشتقات این واژه در
آیات قرآن مَنْفوش (به فتح میم و سکون نون) به معنای حلّاجی شده است. این کلمه بیشتر از دو بار در
قرآن مجید نیامده است.
نَفْش : نفش صوف آن است که اجزاء
پشم را از هم جدا کنیم تا حجمش بزرگ شود. نفش غنم پراکنده شدن آنست.
در
مجمع فرموده: نفش
غنم و
ابل آنست که در شب پراکنده شده و بی‌چوپان بچرد.
(وَ تَکُونُ الْجِبالُ کَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ) منظور از «مَنْفوش» در
آیه حلّاجی شده است، یعنی: «کوه‌ها مانند پشم رنگارنگ حلّاجی شده شوند».
(وَ داوُدَ وَ سُلَیْمانَ اِذْ یَحْکُمانِ فِی الْحَرْثِ اِذْ نَفَشَتْ فِیهِ غَنَمُ الْقَوْمِ وَ کُنَّا لِحُکْمِهِمْ شاهِدِینَ) یعنی: «
داود و
سلیمان وقتی که حکم می‌کردند درباره کشت، که گوسفندان قومی در
شب آن را چریدند و ما به حکم آنها
شاهد بودیم».
قضیّه در «داود» بررسی شده است.
این کلمه بیشتر از دو بار در
قرآن مجید نیامده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "نفش"، ج۷، ص۹۶.
