نسیان (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نسيان: (مِنْ قَبْلُ فَنَسِيَ) «نسيان»، در اينجا مسلماً به معناى فراموشى مطلق نيست؛ زيرا در فراموشى مطلق، عتاب و ملامتى وجود ندارد، بلكه يا به معناى ترک كردن است همان گونه كه در تعبيرات روزمره به كسى كه به عهد خودش وفا نكرده مى‌گوئيم: گويا عهد خود را فراموش كردى، يعنى ترك كردن تو همانند يک فرد فراموش‌كار است. و يا به معناى فراموشكارى‌هايى است كه به خاطر كم توجهى و به اصطلاح
«ترک تحفّظ» پيدا مى‌شود.
(وَ لَقَدْ عَهِدْنَا إِلَى آدَمَ مِن قَبْلُ فَنَسِيَ وَ لَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا) (پيش از اين، از
آدم پيمان اطاعت گرفته بوديم؛ امّا او فراموش كرد؛ و عزم استوارى براى او نيافتيم.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه نسيان ، معروف است، ولى گاهى از آن كنايه مى‌آورند از ترک وظيفه چون ترک، لازمه فراموشى است. زيرا وقتى چيزى فراموش شد ترک هم مى‌شود.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «نسیان»، ص۵۸۶.
