نَذْر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَذْر (به فتح نون و سکون ذال) از
واژگان نهج البلاغه به دو معنای واجب کردن چیز غیر واجب بر خود و دانستن و حذر کردن است. از این ماده مواردی در
نهج البلاغه آمده است.
نَذْر به دو معنی آمده:
اوّل نذر معروف، و آن این است که چیز غیر واجب را بر خود واجب گردانی گویند: «نذر نذرا: اوجب علی نفسه ما لیس بواجب»
دوّم نذر به معنی دانستن و حذر کردن، در
قاموس گوید: «نذر بالشی‌ء: علمه فحذره»
انذار به معنی اعلام است با تخویف:«انذره بالامر انذارا: اعلم و حذره و خوّفه»
نذر (مثل شتر) گاه به معنی انذار آید و گاه جمع نذیر است.
در اینجا به مواردی از کاربرد این واژه در نهج البلاغه اشاره می کنیم:
امیرالمومنین (علیه‌السلام) فرموده:
«و اعتبروا بالآی السواطع و ازدجروا بالنذر البوالغ» «
عبرت گیرید با آیه‌های پر نور و روشن از گناهان کنار شوید با انذارهای بالغ و رسا».
(شرح‌های خطبه:
) در لغت آمده: نذیر اسم است به معنی انذار، علی هذا «نذر» در کلام امام (علیه‌السلام) جمع نذیر است به معنی انذار.
ایشان به
خوارج فرمود:
«فانا نذیر لکم ان تصبحوا صرعی باثناء هذا النّهر و باهضام هذا الغائط علی غیر بینة من ربّکم» «من شما را انذار کننده‌ام از اینکه بشوید مقتولان و افتادگان در وسط این نهر و در راسته‌های این گودی بدون دلیلی از پروردگارتان».
(شرح‌های خطبه:
)
از این ماده مواردی در
نهج البلاغه آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نَذْر»، ج۲، ص۱۰۲۴.
