نحب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَحْب (به فتح نون و سکون حاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای نذر کردن و بلند کردن صدا با گریه است. این واژه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
نَحْب (مثل عقل) به معنای نذر کردن و بلند کردن صدا با گریه آمده است.
امام علی (علیه‌السلام) درباره مرگ مردگان فرموده:
«فَهَلْ دَفَعَتِ الاَْقَارَبُ، أَوْ نَفَعَتِ النَّوَاحِبُ؟ وَقَدْ غُودِرَ فِي مَحَلَّةِ الاَْمُوَاتِ رَهِيناً» «آیا نزدیکان،
مرگ را از او دفع کردند و آیا زنان نوحه‌گر سودی بخشیدند، او در قبرستان به گرو گذاشته شد.»
(شرح‌های خطبه:
)
درباره عبادالله الصالحین فرموده:
«فَنَشَجُوا نَشِيجاً، وَتَجَاوَبُوا نَحِيباً، يَعِجُّونَ إِلَى رَبِّهِمْ مِنْ مَقَامِ نَدَم وَاعْتِرَاف...» «از گریه گلوگیر شده‌اند با یکدیگر مناجات کرده‌اند با گریه شدید، به خدای خود ناله می‌کنند از مقام ندامت و اعتراف به
گناه.»
(شرح‌های خطبه:
)
واژه نحب دو بار در نهج البلاغه آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نحب»، ج۲، ص۱۰۱۷.
