نجوم (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نجوم یکی از اوصاف
قرآن کریم می باشد.
«نجوم» و «
نجم » یکی از اسامی و صفات قرآن است.
«نجم» در لغت به معنای
طلوع و بروز است. مثلا وقتی گفته می‌شود «نجم القرن و النبات» یعنی شاخ و علف رویید و ظاهر شد.
ستاره را نیز از آن جهت که طلوع می‌کند «نجم» می‌گویند.
واژه «نجم» چهار بار به صورت مفرد (نجم) و نُه بار به صورت جمع (نجوم) در
قرآن به کار رفته است. در غالب این موارد، کلمات «نجم» و «نجوم» به معنای ستاره و ستارگان است.
برخی گفته‌اند مراد از آن در آیه اول سوره مبارکه
سوره نجم : «وَالنَّجْمِ اِذَا هَوَی»
و آیه ۷۵
سوره واقعه : «فَلَا اُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ»
قرآن است؛ زیرا با آیات بعدی که درباره
وحی و قرآن است تناسب دارد؛
توضیح مطلب این است که
عرب واژه «نجوم» را بر چیزی اطلاق می‌کند که تدریجاً و در فواصل مختلف بروز کند؛ و اطلاق «نجم» به قرآن نیز به این سبب است که در طول ۲۳ سال و در مقاطع مختلف بر
پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم نازل شده است.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «نجوم».
