نَبْأَة (مثل وحشت به فتح نون و همزه و سکون باء) از واژگان نهج البلاغه به معنای صدای خفی و آهسته است. حضرت علی (علیه‌السلام) در مقام ملامت برخی از افراد از این واژه استفاده نموده است.
امام علی (علیه‌السلام) در مقام ملامت برخی از افراد فرموده: «بِنَا اهْتَدَيْتُمْ في الظَّلْمَاءِ... وُقِرَ سَمْعٌ لَمْ يَفْقَهِ الوَاعِيَةَ، كَيْفَ يُرَاعِي النَّبْأَةَ مَنْ أَصَمَّتْهُ الصَّيْحَةُ؟...»
گویا در مقام ملامت فرموده است، یعنی «به وسیله ما اهل بیت در تاریکی هدایت یافتید و به نور ایمان آمدید، کر باد گوشی که بانگ بلند را نشنود، چطور صدای آهسته بشنود و در گوش گیرد، آنکه صیحه و بانگ بلند او را کر کرده است.»
