گزارش خطا
برای مشاهده معنا و شرح هر کلمه، بر روی آن کلیک کنید.
اخلاقية ، تربيتى ، تاريخية ، عقائدية ، سياسية ، علمية
وَ مِنْ وَصِيَّة لَهُ (عَلَيْهِ‌السَّلامُ)
از وصیت های آن حضرت است
لِلْحَسَنِ بْنِ عَلِىٍّ (عَلَيْهِمَاالسَّلامُ) كَتَبَها اِلَيْهِ بِحاضِرينَ مُنْصَرِفاً مِنْ صِفّينَ
به حضرت مجتبی (علیه‌السّلام) (یا محمّد حنفیّه) که در سرزمین حاضرین به هنگام بازگشت از صفّین نوشته
۱. الانسان و حوادث الايّام
«مِنَ الْوَالِدِ الْفَانِ،»۱از پدری فانی،
«الْمُقِرِّ لِلزَّمَانِ،»۲پذیرنده سختی های زمان،
«الْمُدْبِرِ الْعُمُرِ،»۳عمر پشت سر گذاشته،
«لْمُسْتَسْلِمِ لِلدَّهْرِ،»۴تسلیم به روزگار،
«الذَّامِ لِلدُّنْيَا،»۵نکوهش کننده دنیا،
«السَّاكِنِ مَسَاكِنَ الْمَوْتَى،»۶ساکن سرای اموات،
«وَ الظَّاعِنِ عَنْهَا غَداً;»۷سفرکننده از آن در فردا،
«إِلَى الْمَوْلُودِ الْمُؤَمِّلِ مَا لاَ يُدْرَكُ،»۸به فرزند آرزومند به آنچه به دست نمی آید،
«السَّالِكِ سَبِيلَ مَنْ قَدْ هَلَكَ،»۹سالک راه تباه شدگان،
«غَرَضِ الاَْسْقَامِ،»۱۰هدف امراض،
«وَ رَهِينَةِ الاَْيَّامِ،»۱۱گروگان ایّام،
«وَ رَمِيَّةِ الْمَصَائِبِ،»۱۲نشانه تیرهای مصائب،
«وَ عَبْدِ الدُّنْيَا،»۱۳بنده دنیا،
«وَ تَاجِرِ الْغُرُورِ،»۱۴تاجر غرور،
«وَ غَرِيمِ الْمَنَايَا،»۱۵مدیون مرگ،
«وَ أَسِيرِ الْمَوْتِ،»۱۶اسیر مردن،
«وَ حَلِيفِ الْهُمُومِ،»۱۷همراه غصّه ها،
«وَ قَرِينِ الاَْحْزَانِ،»۱۸همنشین اندوهها،
«وَ نُصُبِ الاْفَاتِ،»۱۹هدف آسیبها،
«وَ صَرِيعِ الشَّهَوَاتِ،»۲۰زمین خورده شهوات،
«وَ خَلِيفَةِ الاَْمْوَاتِ.»۲۱و جانشین مــردگــان.
«أَمَّا بَعْدُ،»۲۲اما بعد،
«فَإِنَّ فِيَما تَبَيَّنْتُ مِنْ إِدْبَارِ الدُّنْيَا عَنِّي،»۲۳آنچه بر من معلوم شد از روی گرداندن دنیا از من،
«وَ جُمُوحِ الدَّهْرِ عَلَيَّ،»۲۴و سرکشی روزگار بر من،
«وَ إِقْبَالِ الاْخِرَةِ إِلَيَّ،»۲۵و روی آوردن آخرت به من،
«مَايَزَعُنِي عَنْ ذِكْرِ مَنْ سِوَايَ، وَ الاِْهْتَِمامِ بِمَا وَرَائِي،»۲۶مرا از توجه به غیر خود و کوشش برای آنچه از من باقی می ماند و مرا سودی ندارد بازمی دارد،
«غَيْرَ أَنِّي حَيْثُ تَفَرَّدَ بِي دُونَ هُمُومِ النَّاسِ هَمُّ نَفْسِي،»۲۷جز آنکه چون از تمام اندیشه ها جز اندیشه نسبت به خود به یک سو شدم،
«فَصَدَفَنِي رَأْيِي،»۲۸و رأیم مرا تصدیق کرد،
«وَ صَرَفَنِي عَنْ هَوَايَ،»۲۹و از هوای نفسم بازگرداند،
«وَ صَرَّحَ لِي مَحْضُ أَمْرِي،»۳۰و حقیقت کار برایم روشن شد،
«فَأَفْضَى بِي إِلَى جِدٍّ لاَ يَكُونُ فِيهِ لَعِبٌ،»۳۱این کار مرا به کوششی جدّی واداشت که در آن بازیگری نیست،
«وَ صِدْق لاَ يَشُوبُهُ كَذِبٌ (كدر).»۳۲و به صدقی که دروغ را به آن راهی نمی باشد.
«وَ وَجَدْتُكَ بَعْضِي،»۳۳من تو را پاره ای از خود،
«بَلْ وَجَدْتُكَ كُلِّي،»۳۴بلکه تمام وجود خود یافتم،
«حَتَّى كَأَنَّ شَيْئاً لَوْ أَصَابَكَ أَصَابَنِي،»۳۵چنانکه اگر رنجی به تو رسد به من رسیده،
«وَ كَأَنَّ الْمَوْتَ لَوْ أَتَاكَ أَتَانِي،»۳۶و اگر مرگت رسد مرگ من رسیده،
«فَعَنَانِي مِنْ أَمْرِكَ مَا يَعْنِينِي مِنْ أَمْرِ نَفْسِي،»۳۷روی این حساب کار تو مرا مانند کار خودم به فکر و چاره اندیشی واداشته،
«فَكَتَبْتُ إِلَيْكَ كِتَابِي»۳۸به همین خاطر این نامه را برای تو نوشتم
«مُسْتَظْهِراً بِهِ إِنْ أَنَا بَقِيْتُ لَكَ أَوْ فَنِيتُ.»۳۹تا برای تو پشتوانه ای باشد خواه من زنده باشم یا مرده.
۲. مراحل التَّربية
«فَإِنِّي أُوصِيكَ بِتَقْوَى اللهِ ـ أَيْ بُنَيَّ ـ»۴۰پسرم! تو را سفارش می کنم به تقوای الهی،
«وَ لُزُومِ أَمْرِهِ،»۴۱و ملازمت امرش،
«وَ عِمَارَةِ قَلْبِكَ بِذِكْرِهِ،»۴۲و آباد کردن دل به یادش،
«وَ الاِْعْتِصَامِ بِحَبْلِهِ.»۴۳و چنگ زدن به ریسمانش;
«وَ أَيُّ سَبَب أَوْثَقُ مِنْ سَبَب بَيْنَكَ وَ بَيْنَ اللهِ»۴۴و کدام رشته محکم تر از رشته بین تو و خداوند است
«إِنْ أَنْتَ أَخَذْتَ بِهِ؟!»۴۵اگر به آن چنـگ زنی؟!
«أَحْيِ قَلْبَكَ بِآلْمَوْعِظَةِ،»۴۶دلت را با موعظه زنده کن،
«وَ أَمِتْهُ بِالزَّهَادَةِ،»۴۷و با بی رغبتی به دنیا بمیران،
«وَ قَوِّهِ بِالْيَقِينِ،»۴۸آن را با یقین قوی کن
«وَ نَوِّرْهُ بِالْحِكْمَةِ،»۴۹و با حکمت نورانی نما،
«وَ ذَلِّلْهُ بِذِكْرِ الْمَوْتِ،»۵۰و با یاد مرگ فروتن و خوار کن،
«وَ قَرِّرْهُ بِالْفَنَاءِ،»۵۱و به اقرار به فانی شدن همه چیز وادار،
«وَ بَصِّرْهُ فَجَائِعَ الدُّنْيَا،»۵۲و به فجایع دنیا بینا گردان،
«وَ حَذِّرْهُ صَوْلَةَ الدَّهْرِ وَ فُحْشَ تَقَلُّبِ اللَّيَالِي وَ الاَْيَّامِ،»۵۳و از صولت روزگار، و قبح دگرگونی شبها و روزها برحذر دار،
«وَ اعْرِضْ عَلَيْهِ أَخْبَارَ الْمَاضِينَ،»۵۴اخبار گذشتگان را به او ارائه کن،
«وَ ذَكِّرْهُ بِمَا أَصَابَ مَنْ كَانَ قَبْلَكَ مِنَ الاَْوَّلِينَ،»۵۵آنچه را بر سر پیشینیان آمد به یادش آور،
«وَ سِرْ فِي دِيَارِهِمْ وَ آثَارِهِمْ،»۵۶در شهرهای آنان و در میان آثارشان سیاحت کن،
«فَانْظُرْ فِيَما فَعَلُوا وَ عَمَّا انْتَقَلُوا، وَ أَيْنَ حَلُّوا وَ نَزَلُوا!»۵۷در آنچه انجام دادند و اینکه از کجا منتقل شدند و در کجا فرود آمدند و منزل کردند دقّت کن،
«فَإِنَّكَ تَجِدُهُمْ قَدِ انْتَقَلُوا عَنِ الاَْحِبَّةِ،»۵۸می یابی که از کنار دوستان رفتند،
«وَ حَلُّوا دِيَارَ (دار) الْغُرْبَةِ،»۵۹و به دیار غربت وارد شدند،
«وَ كَأَنَّكَ عَنْ قَلِيل قَدْ صِرْتَ كَأَحَدِهِمْ.»۶۰و گویی تو هم به اندک زمانی چون یکی از آنان خواهی شد.
«فَأَصْلِحْ مَثْوَاكَ،»۶۱پس منزلگاه نهایی ات را اصلاح کن،
«وَ لاَ تَبِعْ آخِرَتَكَ بِدُنْيَاكَ;»۶۲و آخرتت را با دنیا معامله مکن،
«وَ دَعِ الْقَوْلَ فِيَما لاَ تَعْرِفُ،»۶۳درباره آنچه علم نداری سخن مگو،
«وَ الْخِطَابَ فِيَما لَمْ تُكَلَّفْ.»۶۴و درباره وظیفه ای که برعهده ات نیست حرفی نزن.
«وَ أَمْسِكْ عَنْ طَرِيق إِذَا خِفْتَ ضَلاَلَتَهُ،»۶۵در راهی که از گمراهی در آن بترسی قدم منه،
«فَإِنَّ الْكَفَّ عِنْدَ حَيْرَةِ الضَّلاَلِ خَيْرٌ مِنْ رُكُوبِ الاَْهْوَالِ.»۶۶زیرا حفظ خویش به هنگام سرگردانی بهتر از این است که آدمی خود را در امور خطرناک اندازد.
۳. الاخلاق الاجتماعيّة
«وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ تَكُنْ مِنْ أَهْلِهِ،»۶۷امر به معروف کن تا اهل آن باشی،
«وَ أَنْكِرِ الْمُنْكَرَ بِيَدِكَ وَ لِسَانِكَ،»۶۸با دست و زبان نهی از منکر نما،
«وَ بَايِنْ مَنْ فَعَلَهُ بِجُهْدِكَ،»۶۹و با کوششت از اهل منکر جدا شو.
«وَ جَاهِدْ فِي اللهِ حَقَّ جِهَادِهِ،»۷۰در راه خدا جهاد کن جهدی کامل،
«وَ لاَ تَأْخُذْكَ فِي اللهِ لَوْمَةُ لاَئِم.»۷۱و ملامت ملامت کنندگان تو را از جهاد در راه خدا بازندارد.
«وَ خُضِ الْغَمَرَاتِ لِلْحَقِّ حَيْثُ كَانَ،»۷۲به راه حق هر جا که باشد در مشکلات و سختی ها فرو شو،
«وَ تَفَقَّهْ فِي الدِّينِ،»۷۳در پی فهم دین باش،
«وَ عَوِّدْ نَفْسَكَ التَّصَبُّرَ (الصّبر) عَلَى الْمَكْرُوهِ،»۷۴خود را در امور ناخوشایند به صبر و مقاومت عادت ده،
«وَ نِعْمَ الْخُلُقُ التَّصَبُّرُ فِي الْحَقِّ!»۷۵که صبر در راه حق اخلاق نیکویی است.
«وَ أَلْجِئْ نَفْسَكَ فِي أُمُورِكَ كُلِّهَا إِلَى إِلهِكَ،»۷۶وجودت را در همه امور به خدای خود واگذار،
«فَإِنَّكَ تُلْجِئُهَا إِلَى كَهْف حَرِيز، وَ مَانِع عَزِيز.»۷۷که در این صورت خود را به پناهگاهی محکم، و نگاهبانی قوی وامی گذاری.
«وَ أَخْلِصْ فِي الْمَسْأَلَةِ لِرَبِّكَ،»۷۸در مسألت از خداوند اخلاص پیشه کن،
«فَإِنَّ بِيَدِهِ الْعَطَاءَ وَ الْحِرْمَانَ،»۷۹که بخشیدن و نبخشیدن به دست اوست.
«وَ أَكْثِرِ الاِْسْتِخَارَةَ،»۸۰از خدایت بسیار طلب خیر کن،
«وَ تَفَهَّمْ وَصِيَّتِي،»۸۱و وصیّتم را بفهم،
«وَ لاَ تَذْهَبَنَّ عَنْكَ صَفْحاً،»۸۲و از آن روی مگردان،
«فَإِنَّ خَيْرَ الْقَوْلِ مَا نَفَعَ.»۸۳مسلّماً بهترین سخن سخنی است که سود بخشد.
«وَ اعْلَمْ أَنَّهُ لاَ خَيْرَ فِي عِلْم لاَ يَنْفَعُ،»۸۴معلومت باد در دانشی که سود نیست خیر نیست،
«وَ لاَ يُنْتَفَعُ بِعِلْم لاَ يَحِقُّ تَعَلُّمُهُ.»۸۵و در علمی که فرا گرفتنش سزاوار نیست بهره ای نمی باشد.
۴. المبادرة إلى تربية الاطفال
«أَيْ بُنَيَّ،»۸۶پسرم!
«إِنِّي لَمَّا رَأَيْتَنِي قَدْ بَلَغْتُ سِنّاً،»۸۷چون خود را سالخورده دیدم،
«وَ رَأَيْتُنِي أَزْدَادُ وَهْناً،»۸۸و قوایم را رو به سستی مشاهده کردم،
«بَادَرْتُ بِوَصِيَّتِي إِلَيْكَ، وَ أَوْرَدْتُ خِصَالا مِنْهَا قَبْلَ أَنْ يَعْجَلَ بِي أَجَلِي دُونَ أَنْ أُفْضِيَ إِلَيْكَ بِمَا فِي نَفْسِي،»۸۹پیش از مرگ به وصیّتم به تو پیشدستی نمودم، و در آن برنامه های خوبی ثبت کردم از خوف اینکه نتوانم آنچه در خاطر دارم به تو برسانم،
«أَوْ أَنْ أُنْقَصَ فِي رَأْيِي كَمَا نُقِصْتُ فِي جِسْمِي،»۹۰یا نقصی در اندیشه ام یابم چنانکه در بدنم یافته ام،
«أَوْ يَسْبِقَنِي إِلَيْكَ بَعْضُ غَلَبَاتِ الْهَوَى أَوْ فِتَنِ الدُّنْيَا،»۹۱یا پیش از وصیت من پاره ای از خواهشهای نفسانی بر تو چیره شود یا آفتهای دنیا به تو هجوم آورد،
«فَتَكُونَ كَالصَّعْبِ النَّفُورِ.»۹۲در نتیجه رمیده شوی و فرمان نبری.
«وَ إِنَّمَا قَلْبُ الْحَدَثِ كَالاَْرْضِ الْخَالِيَةِ،»۹۳قطعاً دل جوان همانند زمین خالی است،
«مَا أُلْقِيَ فِيهَا مِنْ شَيْء قَبِلَتْهُ.»۹۴هر بذری در آن ریخته شود می پذیرد.
«فَبَادَرْتُكَ بِالاَْدَبِ قَبْلَ أَنْ يَقْسُوَ قَلْبُكَ، وَ يَشْتَغِلَ لُبُّكَ،»۹۵بنابراین پیش از آنکه دلت سخت شود، و مغزت گرفتار گردد اقدام به ادب آموزی تو کردم،
«لِتَسْتَقْبِلَ بِجِدِّ رَأْيِكَ مِنَ الاَْمْرِ»۹۶تا با عزمی جدّی به امورت روی آوری،
«مَا قَدْ كَفَاكَ أَهْلُ التَّجَارِبِ بُغْيَتَهُ وَ تَجْرِبَتَهُ،»۹۷اموری که اهل تجربه مشقّت تجربه کردن آن را کشیده اند،
«فَتَكُونَ قَدْ كُفِيتَ مَؤُنَةَ الطَّلَبِ،»۹۸و تو از زحمت طلب کفایت شده،
«وَ عُوفِيتَ مِنْ عِلاَجِ التَّجْرِبَةِ،»۹۹و از تجربه دوباره آسوده گشته ای،
«فَأَتَاكَ مِنْ ذلِكَ مَا قَدْ كُنَّا نَأْتِيهِ،»۱۰۰و آنچه ما در صدد تجربه آن بودیم به دست تو رسیده،
«وَ اسْتَبَانَ لَكَ مَا رُبَّمَا أَظْلَمَ عَلَيْنَا مِنْهُ.»۱۰۱و قسمتی از آنچه بر ما پوشیده مانده برای تو روشن گردیده است.
«أَيْ بُنَيَّ،»۱۰۲پسرم!
«إِنِّي وَ إِنْ لَمْ أَكُنْ عُمِّرْتُ عُمُرَ مَنْ كَانَ قَبْلِي،»۱۰۳اگرچه من به اندازه مردمی که پیش از من بوده اند عمر نکرده ام،
«فَقَدْ نَظَرْتُ فِي أَعْمَالِهِمْ،»۱۰۴ولی در کردارشان دقّت،
«وَ فَكَّرْتُ فِي أَخْبَارِهِمْ،»۱۰۵و در اخبارشان فکر نموده،
«وَ سِرْتُ فِي آثَارِهِمْ;»۱۰۶و در آثارشان سیاحت کرده ام،
«حَتَّى عُدْتُ كَأَحَدِهِمْ;»۱۰۷تا جایی که همانند یکی از آنان شده ام،
«بَلْ كَأَنِّي بِمَا انْتَهَى إِلَيَّ مِنْ أُمُورِهِمْ قَدْ عُمِّرْتُ مَعَ أَوَّلِهِمْ إِلَى آخِرِهِمْ،»۱۰۸بلکه گویی از پی آنچه که از وضع آنان به من رسیده عمرم را با اولین و آخرینشان گذرانیده ام،
«فَعَرَفْتُ صَفْوَ ذلِكَ مِنْ كَدَرِهِ، وَ نَفْعَهُ مِنْ ضَرَرِهِ،»۱۰۹زلال اعمالشان را از تیرگی، و سود و زیان کردارشان را شناختم،
«فَاسْتَخْلَصْتُ لَكَ مِنْ كُلِّ أَمْر نَخِيلَهُ (جليله)،»۱۱۰از این رو از هر چیزی پاکیزه و خالصش را برایت انتخاب کردم،
«وَ تَوَخَّيْتُ لَكَ جَمِيلَهُ،»۱۱۱و از میان آن همه برنامه زیبایش را برایت برگزیدم،
«وَ صَرَفْتُ عَنْكَ مَجْهُولَهُ،»۱۱۲و نامعلوم آن را از تو دور داشتم،
«وَ رَأَيْتُ حَيْثُ عَنَانِي مِنْ أَمْرِكَ مَا يَعْنِي الْوَالِدَ الشَّفِيقَ،»۱۱۳چون به امورت همانند پدری مهربان عنایت داشتم،
«وَ أَجْمَعْتُ عَلَيْهِ مِنْ أَدَبِكَ أَنْ يَكُونَ ذلِكَ»۱۱۴و قصد ادب آموزی تو را در خاطر می گذراندم، مصلحت دیدم تو را با این روش تربیت کنم،
«وَ أَنْتَ مُقْبِلُ الْعُمُرِ»۱۱۵چرا که در عنفوان جوانی،
«وَ مُقْتَبَلُ الدَّهْرِ،»۱۱۶و در ابتدای زندگی هستی،
«ذُو نِيَّة سَلِيمَة،»۱۱۷و تو را نیّتی سالم،
«وَ نَفْس صَافِيَة،»۱۱۸و باطنی پاک است،
۵. أسلوب تربية الاطفال
«وَ أَنْ أَبْتَدِئَكَ بِتَعْلِيمِ كِتَابِ اللهِ عَزَّ وَجَلَّ وَ تَأْوِيلِهِ،»۱۱۹رأیم بر این شد که ابتدا کتاب خدا و تأویلش را به تو بیاموزم،
«وَ شَرَائِعِ الاِْسْلاَمِ وَ أَحْكَامِهِ، وَ حَلاَلِهِ وَ حَرَامِهِ،»۱۲۰و قوانین و احکام اسلام حلال و حرامش را به تو تعلیم دهم،
«لاَ أُجَاوِزُ ذلِكَ بِكَ إِلَى غَيْرِهِ.»۱۲۱و به غیر آن توجه ننمایم.
«ثُمَّ أَشْفَقْتُ أَنْ يَلْتَبِسَ عَلَيْكَ مَا اخْتَلَفَ النَّاسُ فِيهِ مِنْ أَهْوَائِهِمْ وَ آرَائِهِمْ مِثْلَ الَّذِي الْتَبَسَ عَلَيْهِمْ،»۱۲۲آن گاه ترسیدم که آنچه از خواهشهای نادرست و آراء ناحق و باطل مردم را دچار اختلاف نمود تا کار بر آنان اشتباه شد بر تو نیز اشتباه شود،
«فَكَانَ إِحْكَامُ ذلِكَ عَلَى مَا كَرِهْتُ مِنْ تَنْبِيهِكَ لَهُ»۱۲۳به همین خاطر واضح نمودن این جهت هر چند مورد پسندم نبود
«أَحَبَّ إِلَيَّ مِنْ إِسْلاَمِكَ إِلَى أَمْر لاَ آمَنُ عَلَيْكَ بِهِ الْهَلَكَةَ،»۱۲۴پیش من بهتر است از اینکه تو را به برنامه ای واگذارم که بر آن از هلاکتت ایمن نیستم.
«وَ رَجَوْتُ أَنْ يُوَفِّقَكَ اللهُ فِيهِ لِرُشْدِكَ،»۱۲۵امیدوارم خداوند تو را در این برنامه به راه رشد موفق بدارد،
«وَ أَنْ يَهْدِيَكَ لِقَصْدِكَ،»۱۲۶و به راه راست راهنمایی کند،
«فَعَهِدْتُ إِلَيْكَ وَصِيَّتِي هذِهِ.»۱۲۷پس این وصیت را به تو نمودم.
«وَ اعْلَمْ يَا بُنَيَّ،»۱۲۸پسرم! آگاه باش
«أَنَّ أَحَبَّ مَا أَنْتَ آخِذٌ بِهِ إِلَيَّ مِنْ وَصِيَّتِي تَقْوَى اللهِ،»۱۲۹محبوبترین برنامه ای که از وصیتم به آن چنگ می زنی تقوای الهی،
«وَ الاِْقْتِصَارُ عَلَى مَا فَرَضَهُ اللهُ عَلَيْكَ،»۱۳۰و اکتفا کردن به وظایفی است که خداوند بر تو واجب نموده،
«وَ الاَْخْذُ بِمَا مَضَى عَلَيْهِ الاَْوَّلُونَ مِنْ آبَائِكَ، وَ الصَّالِحُونَ مِنْ أَهْلِ بَيْتِكَ.»۱۳۱و رفتن به راهی که پدرانت و شایستگان از خاندانت آن را طی کرده اند،
«فَإِنَّهُمْ لَمْ يَدَعُوا أَنْ نَظَرُوا لاَِنْفُسِهِمْ كَمَا أَنْتَ نَاظِرٌ،»۱۳۲زیرا آنان توجه به صلاح خود را وانگذاشتند چنانکه تو توجه می کنی،
«وَ فَكَّرُوا كَمَا أَنْتَ مُفَكِّرٌ،»۱۳۳و اندیشه در کار خود کردند همان گونه که تو اندیشه می نمایی،
«ثُمَّ رَدَّهُمْ آخِرُ ذلِكَ إِلَى الاَْخْذِ بِمَا عَرَفُوا،»۱۳۴سرانجام چنان شد که آنچه را دانستند عمل کردند،
«وَ الاِْمْسَاكِ عَمَّا لَمْ يُكَلَّفُوا،»۱۳۵و از آنچه تکلیفشان نبود روی گرداندند.
«فَإِنْ أَبَتْ نَفْسُكَ أَنْ تَقْبَلَ ذلِكَ دُونَ أَنْ تَعْلَمَ كَمَا عَلِمُوا فَلْيَكُنْ طَلَبُكَ ذلِكَ بَتَفَهُّم وَ تَعَلُّم،»۱۳۶پس اگر نفس تو از قبول راه آنان بدون آنکه بداند چنانکه آنان دانستند بازایستاد پس باید خواسته تو نسبت به آن راه از روی طلب فهم و کسب دانش باشد،
«لاَ بِتَوَرُّطِ الشُّبُهَاتِ، وَ عُلَقِ (علوّ) الْخُصُومَاتِ.»۱۳۷نه افتادن در شبهه ها و بالابردن بحثها و جدلها.
«وَ ابْدَأْ قَبْلَ نَظَرِكَ فِي ذلِكَ بِالاِْسْتِعَانَةِ بِإِلهِكَ،»۱۳۸و پیش از قدم نهادن در راه فهم و دانش برای شناخت آن راه از خداوند یاری بخواه،
«وَ الرَّغْبَةِ إِلَيْهِ فِي تَوْفِيقِكَ،»۱۳۹و برای به دست آوردن توفیقْ روی رغبت به جانب او کن،
«وَ تَرْكِ كُلِّ شَائِبَة أَوْلَجَتْكَ فِي شُبْهَة، أَوْ أَسْلَمَتْكَ إِلَى ضَلاَلَة.»۱۴۰و هرچه را که تو را به اشتباه اندازد، یا به گمراهی کشاند رها ساز.
«فَإِنْ أَيْقَنْتَ أَنْ قَدْ صَفَا قَلْبُكَ فَخَشَعَ،»۱۴۱و چون یقین کردی که دلت روشنی یافته و در پیشگاه حق خاضع شده،
«وَ تَمَّ رَأْيُكَ فَاجْتَمَعَ،»۱۴۲و نظرت جمع و کامل گشته،
«وَ كَانَ هَمُّكَ فِي ذلِكَ هَمّاً وَاحِداً،»۱۴۳و اندیشه ات در این زمینه از پریشانی درآمده و یک اندیشه شده،
«فَانْظُرْ فِيَما فَسَّرْتُ لَكَ،»۱۴۴آن گاه در آنچه برای تو تفسیر می کنم دقت کن.
«وَ إِنْ لَمْ يَجْتَمِعْ لَكَ مَا تُحِبُّ مِنْ نَفْسِكَ،»۱۴۵و اگر آنچه را دوست داری برایت فراهم نشد،
«وَ فَرَاغِ نَظَرِكَ وَ فِكْرِكَ،»۱۴۶و به آسودگی خاطر و فکر دست نیافتی،
«فَاعْلَمْ أَنَّكَ إِنَّمَا تَخْبِطُ الْعَشْوَاءَ،»۱۴۷معلومت باد جادّه را همچون شتر شب کور طی می کنی،
«وَ تَتَوَرَّطُ الظَّلْمَاءَ.»۱۴۸و به تاریکیها گام برمی داری.
«وَ لَيْسَ طَالِبُ الدِّينِ مَنْ خَبَطَ أَوْ خَلَطَ،»۱۴۹و کسی که قدم به اشتباه برمی دارد یا حق را از باطل تمیز نمی دهد خواستار دین نیست،
«وَ الاِْمْسَاكُ عَنْ ذلِكَ أَمْثَلُ.»۱۵۰و در چنین موقعیتی حفظ خویشتن از پیمودن این گونه جاده ها عاقلانه تر و بهتر است.
۶. ضرورة التّوجه إلى المعنويّات
«فَتَفَهَّمْ يَابُنَيَّ وَصِيَّتِي،»۱۵۱پسرم! وصیتم را بفهم،
«وَ اعْلَمْ أَنَّ مَالِكَ الْمَوْتِ هُوَ مَالِكُ الْحَيَاةِ،»۱۵۲و بدان که مالک مرگ همان مالک حیات،
«وَ أَنَّ الْخَالِقَ هُوَ الْمُمِيتُ،»۱۵۳و هستی بخش همان میراننده،
«وَ أَنَّ الْمُفْنِيَ هُوَ الْمُعِيدُ،»۱۵۴و فناکننده همان بازگرداننده،
«وَ أَنَّ الْمُبْتَلِيَ هُوَ الْمُعَافِي،»۱۵۵و گرفتارکننده همان عافیت بخشنده است،
«وَ أَنَّ الدُّنْيَا لَمْ تَكُنْ لِتَسْتَقِرَّ»۱۵۶و مسلّماً دنیا برقرار نمی ماند
«إِلاَّ عَلَى مَا جَعَلَهَا اللهُ عَلَيْهِ مِنَ النَّعْمَاءِ، وَ الاِْبْتِلاَءِ،»۱۵۷مگر به همان نظامی که خداوند آن را قرارداده از وضع نعمتها و بلاها،
«وَ الْجَزَاءِ فِي الْمَعَادِ،»۱۵۸و پاداش روز جزا،
«أَوْ مَا شَاءَ مِمَّا لاَ تَعْلَمُ.»۱۵۹و آنچه او بخواهد و ما نمی دانیم.
«فَإِنْ أَشْكَلَ عَلَيْكَ شَيْءٌ مِنْ ذلِكَ»۱۶۰اگر در رابطه با جهان و نظاماتش از درک حکمت حادثه ای درماندی
«فَاحْمِلْهُ عَلَى جَهَالَتِكَ،»۱۶۱آن را به حساب جهالت خود بگذار،
«فَإِنَّكَ أَوَّلُ مَا خُلِقْتَ بِهِ جَاهِلا ثُمَّ عُلِّمْتَ،»۱۶۲زیرا در ابتدای کار نادانِ به امور آفریده شدی سپس دانا گشتی،
«وَ مَا أَكْثَرَ مَا تَجْهَلُ مِنَ الاَْمْرِ (الأمور)،»۱۶۳چه بسیار است اموری که نمی دانی
«وَ يَتَحَيَّرُ فِيهِ رَأْيُكَ،»۱۶۴و اندیشه ات نسبت به آن سرگردان،
«وَ يَضِلُّ فِيهِ بَصَرُكَ»۱۶۵و دیده ات از راه یافتن به آن ناتوان است،
«ثُمَّ تُبْصِرُهُ بَعْدَ ذلِكَ!»۱۶۶اما پس از مدتی به آن بینا می شوی.
«فَاعْتَصِمْ بِالَّذِي خَلَقَكَ وَ رَزَقَكَ وَ سَوَّاكَ،»۱۶۷پس به خداوندی که تو را آفریده، و روزیت را عنایت کرده و اندامت را تعدیل نموده پناه ببر،
«وَ لْيَكُنْ لَهُ تَعَبُّدُكَ،»۱۶۸باید بندگیت برای او باشد،
«وَ إِلَيْهِ رَغْبَتُكَ،»۱۶۹و رغبتت متوجه او گردد،
«وَ مِنْهُ شَفَقَتُكَ.»۱۷۰و از او بیم داشته باشی.
«وَ اعْلَمْ يَا بُنَيَّ،»۱۷۱پسرم! آگاه باش
«أَنَّ أَحَداً لَمْ يُنْبِئْ عَنِ اللهِ سُبْحانَهُ كَمَا أَنْبَأَ عَنْهُ الرَّسُولُ (صَلَّى‌اللّهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ)،»۱۷۲احدی از وجود خداوند چنانکه پیامبر (صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله) خبر داده
«فَارْضَ بِهِ رَائِداً،»۱۷۳پس به پیشوایی آن حضرت راضی باش،
«وَ إِلَى النَّجَاةِ قَائِداً،»۱۷۴و برای رسیدن به منزل نجات رهبریش را بپذیر،
«فَإِنِّي لَمْ آلُكَ نَصِيحَةً.»۱۷۵که من از نصیحت به تو کوتاهی نکردم،
«وَ إِنَّكَ لَنْ تَبْلُغَ فِي النَّظَرِ لِنَفْسِكَ ـ وَ إِنِ اجْتَهَدْتَ ـ مَبْلَغَ نَظَرِي لَكَ.»۱۷۶و تو در اندیشه ات نسبت به صلاح خود هرچند بکوشی به میزان اندیشه ای که من در باره تو دارم نخواهی رسید.
«وَ اعْلَمْ يَا بُنَيَّ،»۱۷۷پسرم! معلومت باد
«أَنَّهُ لَوْ كَانَ لِرَبِّكَ شَرِيكٌ لاََتَتْكَ رُسُلُهُ،»۱۷۸اگر برای پروردگارت شریکی بود پیامبران آن شریک به سویت می آمدند،
«وَ لَرَأَيْتَ آثَارَ مُلْكِهِ وَ سُلْطَانِهِ،»۱۷۹و آثار مُلک و سلطنت او را دیده،
«وَ لَعَرَفْتَ أَفْعَالَهُ وَ صِفَاتِهِ،»۱۸۰و به افعال و صفاتش آشنا می شدی،
«وَ لكِنَّهُ إِلهٌ وَاحِدٌ كَمَا وَصَفَ نَفْسَهُ،»۱۸۱اما او خدایی یگانه است همان گونه که خود را وصف نموده،
«لاَ يُضَادُّهُ فِي مُلْكِهِ أَحَدٌ،»۱۸۲کسی در حکمرانیش با او ضدیّت نمی کند،
«وَ لاَ يَزُولُ أَبَداً،»۱۸۳هرگز از بین نمی رود،
«وَ لَمْ يَزَلْ.»۱۸۴و همیشه وجود داشته،
«أَوَّلٌ قَبْلَ الاَْشْيَاءِ بِلاَ أَوَّلِيَّة،»۱۸۵اوّل است پیش از همه اشیاء و او را اولیّتی نیست،
«وَ آخِرٌ بَعْدَ الاَْشْيَاءِ بِلاَ نِهَايَة.»۱۸۶آخر است بعد از همه اشیاء و او را نهایتی نمی باشد،
«عَظُمَ عَنْ أَنْ تَثْبُتَ رُبُوبِيَّتُهُ بِإِحَاطَةِ قَلْب أَوْ بَصَر.»۱۸۷بزرگتر از آن است که ربوبیّتش به احاطه دل و دیده ثابت گردد،
«فَإِذَا عَرَفْتَ ذلِكَ فَافْعَلْ كَمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِكَ أَنْ يَفْعَلَهُ فِي صِغَرِ خَطَرِهِ، وَ قِلَّةِ مَقْدِرَتِهِ، وَ كَثْرَةِ عَجْزِهِ،»۱۸۸چون به این حقیقت آگاه شدی در بندگی بکوش چنانکه شایسته مانند توست که کوچک منزلت و فقیر و کم قدرت و بسیار ضعیف است،
«وَ عَظِيمِ حَاجَتِهِ إِلَى رَبِّهِ، فِي طَلَبِ طَاعَتِهِ، وَ الْخَشْيَةِ مِنْ عُقُوبَتِهِ، وَ الشَّفَقَةِ مِنْ سُخْطِهِ،»۱۸۹و در طلب طاعت، و در ترس از عقوبت، و بیمناکی از خشم شدیداً، به پروردگار خود نیازمند است،
«فَإِنَّهُ لَمْ يَأْمُرْكَ إِلاَّ بِحَسَن،»۱۹۰زیرا چنین پروردگاری جز به خوبی تو را فرمان نداده،
«وَ لَمْ يَنْهَكَ إِلاَّ عَنْ قَبِيح.»۱۹۱و جز از زشتی بازنداشته است.
۷. ضرورة طلب الآخرة
«يَا بُنَيَّ!»۱۹۲پسرم!
«إِنِّي قَدْ أَنْبَأْتُكَ عَنِ الدُّنْيَا وَ حَالِهَا، وَ زَوَالِهَا وَ انْتِقَالِهَا،»۱۹۳تو را از دنیا و وضع آن و از بین رفتن و دست به دست شدنش آگاه کردم،
«وَ أَنْبَأْتُكَ عَنِ الاْخِرَةِ وَ مَا أُعِدَّ لاَِهْلِهَا فِيهَا،»۱۹۴و از آخرت و آنچه برای اهلش در آنجا آماده شده خبر دادم،
«وَ ضَرَبْتُ لَكَ فِيهِمَا الاَْمْثَالَ،»۱۹۵و برای تو در رابطه با هر دو جهان مثلها زدم
«لِتَعْتَبِرَ بِهَا،»۱۹۶تا به آنها پندگیری
«وَ تَحْذُوَ عَلَيْهَا.»۱۹۷و بر اصول آن گام برداری.
«إِنَّمَا مَثَلُ مَنْ خَبَرَ الدُّنْيَا»۱۹۸داستان آنان که دنیا را آزموده اند
«كَمَثَلِ قَوْم سَفْر نَبَا بِهِمْ مَنْزِلٌ جَدِيبٌ،»۱۹۹داستان مسافرانی است که درجایی خراب وهمراه با قحطی و تنگی منزل گرفته اند
«فَأَمُّوا مَنْزِلا خَصِيباً وَ جَنَاباً مَرِيعاً.»۲۰۰وعزم رفتن به منطقه ای پرنعمت و لذت و محلّی سرسبز و خرم نموده اند،
«فَاحْتَمَلُوا وَعْثَاءَ الطَّرِيقِ، وَ فِرَاقَ الصَّدِيقِ، وَ خُشُونَةَ السَّفَرِ، وَ جُشُوبَةَ الْمَطْعَمِ،»۲۰۱رنج راه، و فراق یار، و سختی سفر، و ناگواری طعام را تحمل کرده،
«لِيَأْتُوا سَعَةَ دَارِهِمْ، وَ مَنْزِلَ قَرَارِهِمْ،»۲۰۲تا به خانه فراخ، و منزلگاه امنشان درآیند،
«فَلَيْسَ يَجِدُونَ لِشَيْء مِنْ ذلِكَ أَلَماً،»۲۰۳بنابراین از آن همه سختی ها دردی نمی چشند،
«وَ لاَ يَرَوْنَ نَفَقَةً فِيهِ مَغْرَماً.»۲۰۴و خرج این سفر را خسارت نمی بینند،
«وَ لاَ شَيْءَ أَحَبُّ إِلَيْهِمْ مِمَّا قَرَّبَهُمْ مِنْ مَنْزِلِهِمْ وَ أَدْنَاهُمْ مِنْ مَحَلَّتِهِمْ.»۲۰۵و چیزی نزد آنان از آنچه وجودشان را به منزل همیشگی و جاویدشان نزدیک کند محبوبتر نیست.
«وَ مَثَلُ مَنِ اغْتَرَّبِهَا»۲۰۶ومثل مردمی که مغرور به دنیا شدند
«كَمَثَلِ قَوْم كَانُوا بِمَنْزِل خَصِيب،»۲۰۷مثل مسافرانی است که درمنزلی آباد و پرنعمت بودند
«فَنَبَا بِهِمْ إِلَى مَنْزِل جَدِيب،»۲۰۸و از آنجا به سوی محلی خشک و خراب و بی آب و گیاه بارسفر بندند،
«فَلَيْسَ شَيْءٌ أَكْرَهَ إِلَيْهِمْ وَ لاَ أَفْظَعَ عِنْدَهُمْ مِنْ مُفَارَقَةِ مَا كَانُوا فِيهِ، إِلَى مَا يَهْجُمُونَ عَلَيْهِ، وَ يَصِيرُونَ إِلَيْهِ.»۲۰۹پس چیزی نزد آنان ناخوشایندتر و سخت تر از جدایی از آنچه درآن بودند و رسیدن به جایی که به جانب آن روی می آورند و بدان جا می رسند نیست.
۸. معايير سامية للعلاقات الاجتماعيّة
«يَا بُنَيَّ!»۲۱۰پسرم!
«اجْعَلْ نَفْسَكَ مِيزَاناً فِيَما بَيْنَكَ وَ بَيْنَ غَيْرِكَ،»۲۱۱خود را میزان بین خود و دیگران قرار بده،
«فَأَحْبِبْ لِغَيْرِكَ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِكَ،»۲۱۲بنابراین آنچه برای خود دوست داری برای دیگران هم دوست بدار،
«وَ اكْرَهْ لَهُ مَا تَكْرَهُ لَهَا،»۲۱۳و هرچه برای خود نمی خواهی برای دیگران هم مخواه،
«وَ لاَ تَظْلِمْ كَمَالاَ تُحِبُّ أَنْ تُظْلَمَ،»۲۱۴به کسی ستم مکن چنانکه دوست داری به تو ستم نشود،
«وَ أَحْسِنْ كَمَا تُحِبُّ أَنْ يُحْسَنَ إِلَيْكَ،»۲۱۵و نیکی کن چنانکه علاقه داری به تو نیکی شود،
«وَ اسْتَقْبِحْ مِنْ نَفْسِكَ مَا تَسْتَقْبِحُهُ مِنْ غَيْرِكَ،»۲۱۶آنچه را از غیر خود زشت می دانی از خود نیز زشت بدان،
«وَ ارْضَ مِنَ النَّاسِ بِمَا تَرْضَاهُ لَهُمْ مِنْ نَفْسِكَ،»۲۱۷از مردم برای خود آن را راضی باش که از خود برای آنان راضی هستی،
«وَ لاَ تَقُلْ مَا لاَ تَعْلَمُ وَ إِنْ قَلَّ مَا تَعْلَمُ،»۲۱۸هر آنچه را نمی دانی مگو اگرچه دانسته هایت اندک است،
«وَ لاَ تَقُلْ مَا لاَ تُحِبُّ أَنْ يُقَالَ لَكَ.»۲۱۹و آنچه را دوست نداری درباره تو بگویند تو هم درباره دیگران مگوی.
«وَ اعْلَمْ أَنَّ الاِْعْجَابَ ضِدُّ الصَّوَابِ،»۲۲۰آگاه باش که خودپسندی ضدّ صواب
«وَ آفَةُ الاَْلْبَابِ.»۲۲۱و آفت خِرَدهاست.
«فَاسْعَ فِي كَدْحِكَ،»۲۲۲پس کوششت را به نهایت برسان،
«وَ لاَ تَكُنْ خَازِناً لِغَيْرِكَ،»۲۲۳و در ا مور مادی خزانه دار وارث مشو.
«وَ إِذَا أَنْتَ هُدِيتَ لِقَصْدِكَ فَكُنْ أَخْشَعَ مَا تَكُونُ لِرَبِّكَ.»۲۲۴هرگاه به راه راست هدایت شدی در برابر پروردگارت به شـدت فروتن باش.
۹. السعي في طلب الزّاد
«وَ اعْلَمْ أَنَّ أَمَامَكَ طَرِيقاً ذَا مَسَافَة بَعِيدَة،»۲۲۵معلومت باد که در پیش رویت راهی دراز
«وَ مَشَقَّة شَدِيدَة،»۲۲۶همراه با مشقتی سخت است،
«وَ أَنَّهُ لاَ غِنَى بِكَ فِيهِ عَنْ حُسْنِ الاِْرْتِيَادِ، وَ قَدْرِ (قدّر) بَلاَغِكَ مِنَ الزَّادِ، مَعَ خِفَّةِ الظَّهْرِ،»۲۲۷در این راه از طلب درست، و توشه به اندازه برداشتن و سبکباری از گناه بی نیاز نیستی;
«فَلاَ تَحْمِلَنَّ عَلَى ظَهْرِكَ فَوْقَ طَاقَتِكَ،»۲۲۸پس بیش از قدرتت بر خود بار مکن،
«فَيَكُونَ ثِقْلُ ذلِكَ وَبَالا عَلَيْكَ،»۲۲۹که سنگینی اش وزر و وبالت شود.
«وَ إِذَا وَجَدْتَ مِنْ أَهْلِ الْفَاقَةِ مَنْ يَحْمِلُ لَكَ زَادَكَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ،»۲۳۰اگر محتاجی را یافتی که قدرتِ بر دوش نهادن زاد و توشه ات را تا قیامت دارد
«فَيُوَافِيكَ بِهِ غَداً حَيْثُ تَحْتَاجُ إِلَيْهِ»۲۳۱و در فردای محشر که به آن توشه نیازمند شدی در اختیارت بگذارد،
«فَاغْتَنِمْهُ وَ حَمِّلْهُ إِيَّاهُ،»۲۳۲وجودش را غنیمت بدان و زاد و توشه ات را بر دوشش بگذار،
«وَ أَكْثِرْ مِنْ تَزْوِيدِهِ وَ أَنْتَ قَادِرٌ عَلَيْهِ،»۲۳۳و درحالی که قدرت اضافه کردن زاد و توشه را بر دوشش داری تا بتوانی اضافه کن،
«فَلَعَلَّكَ تَطْلُبُهُ فَلاَ تَجِدُهُ.»۲۳۴چه بسا با از دست رفتن فرصت، چنین شخصی را بجویی و نیابی.
«وَ اغْتَنِمْ مَنِ اسْتَقْرَضَكَ فِي حَالِ غِنَاكَ،»۲۳۵به روز داشتن دارایی اگر کسی از تو وام خواسـت وامـش ده
«لِيَجْعَلَ (يحصل) قَضَاءَهُ لَكَ فِي يَوْمِ عُسْرَتِكَ.»۲۳۶تـا در روز تنگدسـتی ات ادا کنـد.
«وَ اعْلَمْ أَنَّ أَمَامَكَ عَقَبَةً كَؤُوداً،»۲۳۷آگاه باش که در پیش رویت گذرگاه سختی است،
«الُْمخِفُّ فِيهَا أَحْسَنُ حَالا (أمرا) مِنَ الْمُثْقِلِ،»۲۳۸آن که سبکبار است در آن گذرگاه حالی بهتر از سنگین بار دارد،
«وَ الْمُبْطِئُ عَلَيْهَا أَقْبَحُ حَالا مِنَ الْمُسْرِعِ،»۲۳۹و آن که دچار کندی است بدحال تر از شتابنده در آن است.
«وَ أَنَّ مَهْبِطَكَ بِهَا لاَ مَحَالَةَ إِمَّا عَلَى جَنَّة أَوْ عَلَى نَار،»۲۴۰در آنجا محل فرود آمدنت به ناچار یا در بهشت است یا در جهنّم،
«فَارْتَدْ لِنَفْسِكَ قَبْلَ نُزُولِكَ،»۲۴۱پس پیش از درآمدنت به آن جهان توشه آماده کن،
«وَ وَطِّئِ الْمَنْزِلَ قَبْلَ حُلُولِكَ،»۲۴۲و قبل از ورودت منزلی فراهم ساز،
«فَلَيْسَ بَعْدَ الْمَوْتِ مُسْتَعْتَبٌ،»۲۴۳که بعد از مرگْ تدارک کردنِ از دست رفته ممکن نیست،
«وَلاَ إِلَى الدُّنْيَا مُنْصَرَفٌ.»۲۴۴و راه بازگشت به دنیا برای همیشه بسته است.
۱۰. علامات الرّحمة الالهيّة
«وَ اعْلَمْ أَنَّ الَّذِي بِيَدِهِ خَزَائِنُ السَّمَاوَاتِ وَ الاَْرْضِ»۲۴۵آگاه باش آن که خزائن آسمانها و زمین در اختیار اوست
«قَدْ أَذِنَ لَكَ فِي الدُّعَاءِ،»۲۴۶به تو اجازه دعا داده،
«وَ تَكَفَّلَ لَكَ بِالاِْجَابَةِ،»۲۴۷و اجابت آن را ضمانت نموده،
«وَ أَمَرَكَ أَنْ تَسْأَلَهُ لِيُعْطِيَكَ،»۲۴۸و دستور داده از او بخواهی تا ببخشد،
«وَ تَسْتَرْحِمَهُ لِيَرْحَمَكَ،»۲۴۹و رحمتش را بطلبی تا رحمت آرد،
«وَ لَمْ يَجْعَلْ بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ مَنْ يَحْجُبُكَ عَنْهُ،»۲۵۰و بین خودش و تو کسی را حاجب قرار نداده
«وَ لَمْ يُلْجِئْكَ إِلَى مَنْ يَشْفَعُ لَكَ إِلَيْهِ،»۲۵۱و تو را مجبور به توسل به واسطه ننموده،
«وَ لَمْ يَمْنَعْكَ إِنْ أَسَأْتَ مِنَ التَّوْبَةِ،»۲۵۲و اگر گناه کردی از توبه مانعت نشده،
«وَ لَمْ يُعَاجِلْكَ بِالنِّقْمَةِ،»۲۵۳و در عقوبتت عجله نکرده،
«وَ لَمْ يُعَيِّرْكَ بِالاِْنَابَةِ،»۲۵۴و به بازگشتت سرزنشت ننموده،
«وَ لَمْ يَفْضَحْكَ حَيْثُ الْفَضِيحَةُ بِكَ أَوْلَى،»۲۵۵و آنجا که سزاوار رسوا شدنی رسوایت نکرده،
«وَ لَمْ يُشَدِّدْ عَلَيْكَ فِي قَبُولِ الاِْنَابَةِ،»۲۵۶در پذیرش توبه بر تو سخت گیری روا نداشته،
«وَ لَمْ يُنَاقِشْكَ بِالْجَرِيمَةِ»۲۵۷و به حسابرسی گناهانت اقدام نکرده،
«وَ لَمْ يُؤْيِسْكَ مِنَ الرَّحْمَةِ.»۲۵۸و از رحمتش ناامیدت ننموده،
«بَلْ جَعَلَ نُزُوعَكَ عَنِ الذَّنْبِ حَسَنَةً،»۲۵۹بلکه خودداری از معصیت را برایت حسنه قرار داده،
«وَ حَسَبَ سَيِّئَتَكَ وَاحِدَةً،»۲۶۰و یک گناهت را یک گناه،
«وَ حَسَبَ حَسَنَتَكَ عَشْراً،»۲۶۱و یک خوبیت را ده برابر به شمار آورده،
«وَ فَتَحَ لَكَ بَابَ الْمَتَابِ، وَ بَابَ الاِْسْتِعْتَابِ;»۲۶۲باب توبه و باب خشنودیش را به رویت گشوده،
«فَإِذَا نَادَيْتَهُ سَمِعَ نَدَاكَ،»۲۶۳هرگاه او را بخوانی صدایت را بشنود،
«وَ إِذَا نَاجَيْتَهُ عَلِمَ نَجْوَاكَ،»۲۶۴چون با او به راز و نیاز برخیزی رازت را بداند،
«فَأَفْضَيْتَ إِلَيْهِ بِحَاجَتِكَ،»۲۶۵پس نیاز به سوی او می بری،
«وَ أَبْثَثْتَهُ ذَاتَ نَفْسِكَ،»۲۶۶و راز دل با او در میان می گذاری،
«وَ شَكَوْتَ إِلَيْهِ هُمُومَكَ،»۲۶۷از ناراحتی هایت به او شکایت می بری،
«وَ اسْتَكْشَفْتَهُ كُرُوبَكَ،»۲۶۸و چاره گرفتاریهایت را از او می خواهی،
«وَ اسْتَعَنْتَهُ عَلَى أُمُورِكَ.»۲۶۹بر امورت از حضرتش یاری می طلبی،
۱۱. شرائط اجابة الدّعاء
«وَ سَأَلْتَهُ مِنْ خَزَائِنِ رَحْمَتِهِ مَالاَ يَقْدِرُ عَلَى إِعْطَائِهِ غَيْرُهُ،»۲۷۰از خزائن رحمتش چیزهایی را می خواهی که غیر او را بر عطاکـردنش قـدرت نیست،
«مِنْ زِيَادَةِ الاَْعْمَارِ،»۲۷۱از قبیل زیـاد شـدن عمـرها،
«وَ صِحَّةِ الاَْبْدَانِ،»۲۷۲سـلامت بدنها،
«وَ سَعَةِ الاَْرْزَاقِ.»۲۷۳و گشـایش روزیـها.
«ثُمَّ جَعَلَ فِي يَدَيْكَ مَفَاتِيحَ خَزَائِنِهِ»۲۷۴خداوند کلیدهای خزائن خود را در اختیار تو گذاشته
«بِمَا أَذِنَ لَكَ فِيهِ مِنْ مَسْأَلَتِهِ،»۲۷۵به دلیل آنکه به تو اجازه درخواست از خودش را داده،
«فَمَتَى شِئْتَ اسْتَفْتَحْتَ بِالدُّعَاءِ أَبْوَابَ نِعْمَتِهِ (نِعَمِهِ)،»۲۷۶پس هرگاه بخواهی می توانی درهای نعمتش را با دعا باز کنی،
«وَ اسْتَمْطَرْتَ شَآبِيبَ رَحْمَتِهِ،»۲۷۷و باران رحمتش را بخواهی.
«فَلاَ يُقَنِّطَنَّكَ إِبْطَاءُ إِجَابَتِهِ،»۲۷۸پس تأخیر در اجابت دعا ناامیدت نکند،
«فَإِنَّ الْعَطِيَّةَ عَلَى قَدْرِ النِّيَّةِ.»۲۷۹زیرا عطا و بخشش به اندازه نیّت است،
«وَ رُبَّمَا أُخِّرَتْ عَنْكَ الاِْجَابَةُ،»۲۸۰چه بسا که اجابت دعایت به تأخیر افتد
«لِيَكُونَ ذلِكَ أَعْظَمَ لاَِجْرِ السَّائِلِ،»۲۸۱تا پاداش دعاکننده بیشتر،
«وَ أَجْزَلَ لِعَطَاءِ الاْمِلِ،»۲۸۲و عطای امیدوار فراوان تر گردد.
«وَ رُبَّمَا سَأَلْتَ الشَّيْءَ فَلاَ تُؤْتَاهُ،»۲۸۳و چه بسا چیزی را بخواهی و به تو داده نشود
«وَ أُوتِيتَ خَيْراً مِنْهُ عَاجِلا أَوْ آجِلا،»۲۸۴ولی بهتر از آن در دنیا یا آخرت به تو عنایت گردد،
«أَوْ صُرِفَ عَنْكَ لِمَا هُوَ خَيْرٌ لَكَ،»۲۸۵یا به خاطر برنامه نیکوتری این دعایت مستجاب نشود.
«فَلَرُبَّ أَمْر قَدْ طَلَبْتَهُ فِيهِ هَلاَكُ دِينِكَ لَوْ أُوتِيتَهُ،»۲۸۶و چه بسا چیزی را می خواهی که اگر اجابت گردد دینت را تباه کند.
«فَلْتَكُنْ مَسْأَلَتُكَ فِيَما يَبْقَى لَكَ جَمَالُهُ،»۲۸۷روی این حساب باید چیزی را بطلبی که زیباییش برای تو برقرار،
«وَ يُنْفَى عَنْكَ وَبَالُهُ;»۲۸۸و وبالش از تو برکنار باشد،
«فَالْمَالُ لاَ يَبْقَى لَكَ»۲۸۹که ثروت برای تو باقی نیست
«وَ لاَ تَبْقَى لَهُ.»۲۹۰و تو هم برای آن باقی نخواهی بود.
۱۲. ضرورة ذكر الموت
«وَ اعْلَمْ يَا بُنَيَّ!»۲۹۱پسرم! معلومت باد
«أَنَّكَ إِنَّمَا خُلِقْتَ لِلاْخِرَةِ لاَ لِلدُّنْيَا،»۲۹۲برای آخرت آفریده شده ای نه برای دنیا،
«وَ لِلْفَنَاءِ لاَ لِلْبَقَاءِ،»۲۹۳و برای فنا نه برای بقا،
«وَ لِلْمَوْتِ لاَ لِلْحَيَاةِ;»۲۹۴و برای مرگ نه برای حیات،
«وَ أَنَّكَ فِي مَنْزِلِ قُلْعَة،»۲۹۵در منزلی هستی که باید از آن کوچ کنی،
«وَ دَارِ بُلْغَة،»۲۹۶و جایی که از آن به جای دیگر برسی،
«وَ طَرِيق إِلَى الاْخِرَةِ،»۲۹۷و خلاصه در راه آخرتی،
«وَ أَنَّكَ طَرِيدُ الْمَوْتِ الَّذِي لاَ يَنْجُو مِنْهُ هَارِبُهُ،»۲۹۸و صید مرگی که گریزنده از آن را نجات نیست،
«وَ لاَ يَفُوتُهُ طَالِبُهُ،»۲۹۹و از دستِ خواهنده اش بیرون نرود،
«وَ لاَبُدَّ أَنَّهُ مُدْرِكُهُ،»۳۰۰و ناگزیر او را بیابد.
«فَكُنْ مِنْهُ عَلَى حَذَرِ أَنْ يُدْرِكَكَ وَ أَنْتَ عَلَى حَال سَيِّئَة، قَدْ كُنْتَ تُحَدِّثُ نَفْسَكَ مِنْهَا بِالتَّوْبَةِ،»۳۰۱از اینکه مرگ تو را به هنگا گناه دریابد ـ گناهی که با خود می گفتی از آن توبه می کنم ـ برحذر باش.
«فَيَحُولَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ ذلِكَ،»۳۰۲مرگی که بین تو و توبه ات مانع گردد،
«فَإِذَا أَنْتَ قَدْ أَهْلَكْتَ نَفْسَكَ.»۳۰۳و بدین صورت خود را به هلاکت انداخته باشی.
«يَا بُنَيَّ!»۳۰۴پسرم!
«أَكْثِرْ مِنْ ذِكْرِ الْمَوْتِ، وَ ذِكْرِ مَا تَهْجُمُ عَلَيْهِ، وَ تُفْضِي بَعْدَ الْمَوْتِ إِلَيْهِ،»۳۰۵مرگ را و موقعیتی که ناگهان در آن می افتی، و بعد از مرگ به آن می رسی زیاد به یاد آر،
«حَتَّى يَأْتِيَكَ وَ قَدْ أَخَذْتَ مِنْهُ حِذْرَكَ،»۳۰۶تا وقتی مرگت برسد خود را مهیّا،
«وَ شَدَدْتَ لَهُ أَزْرَكَ،»۳۰۷و دامن همت به کمر زده باشی،
«وَ لاَ يَأْتِيَكَ بَغْتَةً فَيَبْهَرَكَ.»۳۰۸مباد که مرگ از راه برسد و تو را مغلوب نماید.
«وَ إِيَّاكَ أَنْ تَغْتَرَّ بِمَا تَرَى مِنْ إِخْلاَدِ أَهْلِ الدُّنْيَا إِلَيْهَا، وَ تَكَالُبِهِمْ عَلَيْهَا،»۳۰۹از اینکه رغبت دنیاپرستان به دنیا، و حرصشان بر متاع اندک آن تو را فریفته کند برحذر باش،
«فَقَدْ نَبَّأَكَ اللهُ عَنْهَا،»۳۱۰که خداوندت از اوضاع دنیا خبر داده،
«وَ نَعَتْ هِيَ لَكَ عَنْ نَفْسِهَا،»۳۱۱و دنیا هم با احوالاتش تو را از زوال خود آگاه نموده،
«وَ تَكَشَّفَتْ لَكَ عَنْ مَسَاوِيهَا.»۳۱۲و زشتیهایش را به تو نشان داده،
۱۳. معرفة اهل الدّنيا
«فَإِنَّمَا أَهْلُهَا كِلاَبٌ عَاوِيَةٌ،»۳۱۳زیرا دنیاپرستان سگانی فریادزننده،
«وَ سِبَاعٌ ضَارِيَةٌ،»۳۱۴و درندگانی شکارکننده هستند،
«يَهِرُّ بَعْضُهَا عَلَى بَعْض،»۳۱۵یکدیگر را می گزند،
«وَ يَأْكُلُ عَزِيزُهَا ذَلِيلَهَا،»۳۱۶زورمندش ضعیفش را می خورد،
«وَ يَقْهَرُ كَبِيرُهَا صَغِيرَهَا.»۳۱۷و بزرگش به کوچکش به قهر و غلبه حمله می کند.
«نَعَمٌ مُعَقَّلَةٌ (مغفّلة)،»۳۱۸گروهی از دنیاداران چهارپایانی مهار شده،
«وَ أُخْرَى مُهْمَلَةٌ،»۳۱۹و دسته ای حیوان رها شده اند،
«قَدْ أَضَلَّتْ عُقُولَهَا،»۳۲۰عقول خود را از دست داده،
«وَ رَكِبَتْ مَجْهُولَهَا.»۳۲۱و به راه نامعلوم قدم نهاده اند،
«سُرُوحُ عَاهَة بِوَاد وَعْث،»۳۲۲حیوانی چند که در چراگاه آفت که قدم درآنجا قراری ندارد سُر داده شده اند،
«لَيْسَ لَهَا رَاع يُقِيمُهَا،»۳۲۳نه چوپانی که از آنان نگهداری نماید،
«وَ لاَ مُسِيمٌ يُسِيمُهَا.»۳۲۴و نه چراننده ای که آنها را بچراند،
«سَلَكَتْ بِهِمُ الدُّنْيَا طَرِيقَ الْعَمَى،»۳۲۵دنیا آنان را به راه کوری و ضلالت برده،
«وَ أَخَذَتْ بِأَبْصَارِهِمْ عَنْ مَنَارِ الْهُدَى،»۳۲۶و دیدگانشان را از دیدن علائم هدایت فرو بسته،
«فَتَاهُوا فِي حَيْرَتِهَا،»۳۲۷در وادی حیرت دنیا سرگردان،
«وَ غَرِقُوا فِي نِعْمَتِهَا،»۳۲۸و در نعمتهایش غرق،
«وَ اتَّخَذُوهَا رَبّاً،»۳۲۹و آن را به عنوان ربّ انتخاب کرده اند،
«فَلَعِبَتْ بِهِمْ وَ لَعِبُوا بِهَا،»۳۳۰از این رو دنیا با آنان و آنان با دنیا به بازی پرداخته اند،
«وَ نَسُوا مَا وَرَاءَهَا.»۳۳۱و آنچه را به دنبال آن است فراموش کرده اند.
«رُوَيْداً يُسْفِرُ الظَّلاَمُ،»۳۳۲مهلت ده، تاریکی برطرف می شود،
«كَأَنْ قَدْ وَرَدَتِ الاَْظْعَانُ;»۳۳۳گویی کاروان به منزل رسیده،
«يُوشِكُ مَنْ أَسْرَعَ أَنْ يَلْحَقَ!»۳۳۴امید است آن که بشتابد به کاروان برسد.
«وَ اعْلَمْ يَا بُنَيَّ،»۳۳۵پسرم! آگاه باش
«أَنَّ مَنْ كَانَتْ مَطِيَّتُهُ اللَّيْلَ وَ النَّهَارَ،»۳۳۶کسی که مرکبش شب و روز است
«فَإِنَّهُ يُسَارُ بِهِ وَ إِنْ كَانَ وَاقِفاً،»۳۳۷او را با مرکب می برند گرچه ایستاده به نظر آید،
«وَ يَقْطَعُ الْمَسَافَةَ»۳۳۸و طی مسافت می کند
«وَ إِنْ كَانَ مُقِيماً وَادِعاً.»۳۳۹هرچند مقیم و آسوده دیده شود.
۱۴. ضرورة النّظرة الواقعيّة إلى الامور
«وَ اعْلَمْ يَقِيناً أَنَّكَ لَنْ تَبْلُغَ أَمَلَكَ،»۳۴۰به یقین آگاه باش که هرگز به آرزویت نرسی،
«وَ لَنْ تَعْدُوَ أَجَلَكَ،»۳۴۱و از اجل معیّن شده نگذری،
«وَ أَنَّكَ فِي سَبِيلِ مَنْ كَانَ قَبْلَكَ.»۳۴۲و در راه کسی هستی که پیش از تو بوده.
«فَخَفِّضْ فِي الطَّلَبِ،»۳۴۳پس در طریق به دست آوردن مال آرام باش،
«وَ أَجْمِلْ فِي الْمُكْتَسَبِ،»۳۴۴و در برنامه کسب و کار مدارا کن،
«فَإِنَّهُ رُبَّ طَلَب قَدْ جَرَّ إِلَى حَرْب;»۳۴۵چه بسا تلاشی که موجب تلف شدن ثروت شود.
«فَلَيْسَ كُلَّ طَالِب بِمَرْزُوق، وَ لاَ كُلُّ مُجْمِل بِمَحْرُوم.»۳۴۶معلومت باد که هر کوشنده ای یابنده، و هر مداراکننده ای محروم نیست.
«وَ أَكْرِمْ نَفْسَكَ عَنْ كُلَّ دَنِيَّة»۳۴۷نفس خود را از هر پستی به گرامی داشتنش حفظ کن
«وَ إِنْ سَاقَتْكَ إِلَى الرَّغَائِبِ،»۳۴۸هرچند تو را به نعمت های فراوان رساند،
«فَإِنَّكَ لَنْ تَعْتَاضَ بِمَا تَبْذُلُ مِنْ نَفْسِكَ عِوَضاً.»۳۴۹زیرا در برابر مقداری که از کرامت نفس به خرج می گذاری عوضی به دست نیاوری.
«وَ لاَ تَكُنْ عَبْدَ غَيْرِكَ وَ قَدْ جَعَلَكَ اللهُ حُرّاً.»۳۵۰بنده دیگری مباش که خداوند آزادت قرار داده.
«وَ مَا خَيْرُ خَيْر لاَ يُنَالُ إِلاَّ بِشَرٍّ،»۳۵۱چه خیری است در خیری که جز با شرّ به دست نیاید،
«وَ يُسْر لاَ يُنَالُ إِلاَّ بِعُسْر؟!»۳۵۲و در آسایشی که جز با سختی حاصل نگردد؟!
«وَ إِيَّاكَ أَنْ تُوجِفَ بِكَ مَطَايَا الطَّمَعِ، فَتُورِدَكَ مَنَاهِلَ الْهَلَكَةِ.»۳۵۳از اینکه مرکبهای طمع تو را برانند و به آبشخورهای مهلکه وارد سازند برحذر باش،
«وَ إِنِ اسْتَطَعْتَ أَلاَّ يَكُونَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ اللهِ ذُو نِعْمَة فَافْعَلْ،»۳۵۴اگر بتوانی بین تو و خداوند صاحب نعمتی نباشد چنان کن،
«فَإِنَّكَ مُدْرِكٌ قَسْمَكَ،»۳۵۵زیرا بالاخره نصیبت را بیابی،
«وَ آخِذٌ سَهْمَكَ،»۳۵۶و سهم خود را دریابی.
«وَ إِنَّ الْيَسِيرَ مِنَ اللهِ سُبْحانَهُ أَعْظَمُ وَ أَكْرَمُ مِنَ الْكَثِيرِ مِنْ خَلْقِهِ وَ إِنْ كَانَ كُلٌّ مِنْهُ.»۳۵۷نعمت اندک از جانب خدای پاک بزرگتر و با ارزش تر از نعمت فراوانی است که از غیر خدا برسد اگرچه همه از اوست.
«وَ تَلاَفِيكَ مَا فَرَطَ مِنْ صَمْتِكَ أَيْسَرُ مِنْ إِدْرَاكِكَ مَا فَاتَ مِنْ مَنْطِقِكَ،»۳۵۸تدارک آنچه به خاطر سکوت از دستت رفته آسان تر است از آنچه محض گفتارت از کف داده ای،
«وَ حِفْظُ مَا فِي الْوِعَاءِ بِشَدِّ الْوِكَاءِ،»۳۵۹و نگهداری آنچه در ظرف است به محکم کردن سربند آن است،
«وَ حِفْظُ مَا فِي يَدِيْكَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ طَلَبِ مَا فِي يَدَيْ غَيْرِكَ.»۳۶۰و حفظ آنچه در اختیار توست نزد من محبوبتر است از طلب آنچه در دست غیر توست.
«وَ مَرَارَةُ الْيَأْسِ خَيْرٌ مِنَ الطَّلَبِ إِلَى النَّاسِ،»۳۶۱تلخی ناامیدی بهتر از خواستن از مردم است.
«وَ الْحِرْفَةُ مَعَ الْعِفَّةِ خَيْرٌ مِنَ الْغِنَى مَعَ الْفُجُورِ،»۳۶۲مال اندک همراه با عفت نفس از ثروت با گناه بهتر است.
«وَ الْمَرْءُ أَحْفَظُ لِسِرِّهِ،»۳۶۳آدمی راز زندگیش را بهتر از دیگران حفظ می کند.
«وَ رُبَّ سَاع فِيَما يَضُرُّهُ!»۳۶۴چه بسا کوشنده ای که تلاش و سعیش به او زیان می زند!
«مَنْ أَكْثَرَ أَهْجَرَ،»۳۶۵زیاده گو هرزه گو می گردد،
«وَ مَنْ تَفَكَّرَ أَبْصَرَ.»۳۶۶و آن که نسبت به امورش اندیشه کند بینا می شود.
«قَارِنْ أَهْلَ الْخَيْرِ تَكُنْ مِنْهُمْ،»۳۶۷به اهل خیر نزدیک شو تا از آنان گردی،
«وَ بَايِنْ أَهْلَ الشَّرِّ تَبِنْ عَنْهُمْ.»۳۶۸و از اهل شر جدا شو تا از آنان به حساب نیایی.
«بِئْسَ الطَّعَامُ الْحَرَامُ!»۳۶۹بد خوراکی است خوراک حرام!
«وَ ظُلْمُ الضّعِيفِ أَفْحَشُ الظُّلْمِ!»۳۷۰و ستم بر ضعیف زشت ترین ستم است!
«إِذَا كَانَ الرِّفْقُ خُرْقاً كَانَ الْخُرْقُ رِفْقاً.»۳۷۱آنجا که نرمی درشتی است درشتی نرمی است،
«رُبَّمَا كَانَ الدَّوَاءُ دَاءً،»۳۷۲چه بسا دارو درد،
«وَ الدَّاءُ دَوَاءً.»۳۷۳و درد درمان است.
«وَ رُبَّمَا نَصَحَ غَيْرُ النَّاصِحِ،»۳۷۴چه بسا خیرخواهی کند آن که خیرخواه نیست،
«وَ غَشَّ الْمُسْتَنْصَحُ»۳۷۵و خیانت ورزد کسی که از او نصیحت خواسته شده.
«وَ إِيَّاكَ وَ الاِْتِّكَالَ عَلَى الْمُنَى فَإِنَّهَا بَضَائِعُ النَّوْكَى،»۳۷۶از اعتماد به آرزوها بپرهیز که سرمایه احمقان است.
«وَ الْعَقْلُ حِفْظُ التَّجَارِبِ،»۳۷۷عقل حفظ تجربه هاست،
«وَ خَيْرُ مَا جَرَّبْتَ مَا وَعَظَكَ.»۳۷۸و بهترین چیزی که تجربه کرده ای آن است که تو را پند دهد.
«بَادِرِ الْفُرْصَةَ قَبْلَ أَنْ تَكُونَ غُصَّةً.»۳۷۹به جانب فرصت بشتاب پیش از آنکه غصه و حسرت گردد.
«لَيْسَ كُلُّ طَالِب يُصِيبُ،»۳۸۰این طور نیست که هر خواهنده ای به مقصد رسد،
«وَ لاَ كُلُّ غَائِب يَؤُوبُ.»۳۸۱و هر غائب شونده ای بازگردد.
«وَ مِنَ الْفَسَادِ (المفسدة) إِضَاعَةُ الزَّادِ،»۳۸۲از زمینه های فساد ضایع کردن زاد و توشه
«وَ مَفْسَدَةُ الْمَعَادِ.»۳۸۳و تباه کردن معاد است.
«وَ لِكُلِّ أَمْر عَاقِبَةٌ،»۳۸۴برای هر کاری عاقبتی است،
«سَوْفَ يَأْتِيكَ مَا قُدِّرَ لَكَ.»۳۸۵آنچه برایت رقم خورده زوداست به تو برسد.
«التَّاجِرُ مُخِاطِرٌ،»۳۸۷تاجر در خطر است.
«وَ رُبَّ يَسِير أَنْمَى مِنْ كَثِير!»۳۸۸و چه بسیارمال اندکی که ازمال بسیار بابرکت تر است.
«لاَ خَيْرَ فِي مُعِين مَهِين،»۳۸۹خیری در یاری دهنده پست،
«وَ لاَ فِي صَدِيق ظَنِين.»۳۹۰و رفیق متّهم نیست.
«سَاهِلِ الدَّهْرَ مَا ذَلَّ لَكَ قَعُودُهُ،»۳۹۱تا وقتی شتر زمانه رام توست آن را آسان گیر.
«وَ لاَ تُخَاطِرْ بِشَيْء رَجَاءَ أَكْثَرَ مِنْهُ،»۳۹۲نعمتی را به امید بیشتر به دست آوردن در خطر مینداز.
«وَ إِيَّاكَ أَنْ تَجْمَحَ بِكَ مَطِيَّةُ اللَّجَاجِ.»۳۹۳از اینکه مرکب لجاجت تو را چموشی کند بپرهیز.
۱۵. حقوق الأصدقاء
«احْمِلْ نَفْسَكَ مِنْ أَخِيكَ عِنْدَ صَرْمِهِ عَلَى الصِّلَةِ،»۳۹۴زمان جدایی برادرت از تو خود را به پیوند با او،
«وَ عِنْدَ صُدُودِهِ عَلَى اللَّطَفِ وَ الْمُقَارَبَةِ،»۳۹۵و وقت روی گردانیش به لطف و قرابت،
«وَ عِنْدَ جُمُودِهِ عَلَى الْبَذْلِ،»۳۹۶و برابر بخلش به عطا و بخشش،
«وَ عِنْدَ تَبَاعُدِهِ عَلَى الدُّنُوِّ،»۳۹۷و هنگام دوریش به نزدیکی،
«وَ عِنْدَ شِدَّتِهِ عَلَى اللِّينِ،»۳۹۸و زمان درشتخویی اش به نرمخویی،
«وَ عِنْدَ جُرْمِهِ عَلَى الْعُذْرِ،»۳۹۹و وقت گناهش به پذیرفتن عذر او وادار،
«حَتَّى كَأَنَّكَ لَهُ عَبْدٌ،»۴۰۰تا جایی که گویی تو بنده اویی،
«وَ كَأَنَّهُ ذُو نِعْمَة عَلَيْكَ.»۴۰۱و او تو را صاحب نعمت است.
«وَ إِيَّاكَ أَنْ تَضَعَ ذلِكَ فِي غَيْرِ مَوْضِعِهِ،»۴۰۲این برنامه ها را در جایی که اقتضا ندارد انجام مده،
«أَوْ أَنْ تَفْعَلَهُ بِغَيْرِ أَهْلِهِ.»۴۰۳و درباره کسی که شایسته نیست به میدان نیاور.
«لاَ تَتَّخِذَنَّ عَدُوَّ صَدِيقِكَ صَدِيقاً فَتُعَادِيَ صَدِيقَكَ،»۴۰۴دشمن دوستت را به دوستی انتخاب مکن تا دوستت را دشمن نباشی.
«وَ امْحَضْ أَخَاكَ النَّصِيحَةَ،»۴۰۵خیرخواهی خود را نسبت به برادرت خالص کن
«حَسَنَةً كَانَتْ أَوْ قَبِيحَةً،»۴۰۶چه خیرخواهیت به نظر او خوب آید یا زشت.
«وَ تَجَرَّعِ الْغَيْظَ»۴۰۷جرعه خشم را فرو خور،
«فَإِنِّي لَمْ أَرَ جُرْعَةً أَحْلَى مِنْهَا عَاقِبَةً، وَ لاَ أَلَذَّ مَغَبَّةً.»۴۰۸که من جرعه ای شیرین تر و دارای عاقبتی لذیذتر از آن ندیدم.
«وَ لِنْ لِمَنْ غَالَظَكَ،»۴۰۹با کسی که با تو خشونت کند نرم باش،
«فَإِنَّهُ يُوشِكُ أَنْ يَلِينَ لَكَ،»۴۱۰که به زودی نسبت به تو نرم شود.
«وَ خُذْ عَلَى عَدُوِّكَ بِالْفَضْلِ»۴۱۱با دشمنت نیکی کن
«فَإِنَّهُ أَحْلَى (احد) الظَّفَرَيْنِ.»۴۱۲که نیکی شیرین ترین دو پیروزی (انتقام و گذشت) است.
«وَ إِنْ أَرَدْتَ قَطِيعَةَ أَخِيكَ فَاسْتَبْقِ لَهُ مِنْ نَفْسِكَ بَقِيَّةً يَرْجِعُ إِلَيْهَا إِنْ بَدَا لَهُ ذلِكَ يَوْماً مَّا،»۴۱۳اگر خواستی از برادرت جدا شوی جایی برای او باقی گذار که اگر روزی خواست برگردد دستاویز برگشت داشته باشد.
«وَ مَنْ ظَنَّ بِكَ خَيْراً فَصَدِّقْ ظَنَّهُ،»۴۱۴آن که به تو گمان نیک برد گمانش را عملاً تحقق بخش.
«وَ لاَ تُضِيعَنَّ حَقَّ أَخِيكَ اتِّكَالا عَلَى مَا بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ،»۴۱۵حق برادرت را با تکیه بر رفاقتی که بین تو و اوست ضایع مکن،
«فَإِنَّهُ لَيْسَ لَكَ بِأَخ مَنْ أَضَعْتَ حَقَّهُ.»۴۱۶زیرا کسی که حقّش را ضایع کنی برادر تو نیست.
«وَ لاَ يَكُنْ أَهْلُكَ أَشْقَى الْخَلْقِ بِكَ،»۴۱۷مبادا خانواده ات بدبخت ترین مردم به خاطر تو باشند.
«وَ لاَ تَرْغَبَنَّ فِيمَنْ زَهِدَ عَنْكَ،»۴۱۸به کسی که به تو علاقه ندارد علاقه نشان مده.
«وَ لاَ يَكُونَنَّ أَخُوكَ أَقْوَى عَلَى قَطِيعَتِكَ مِنْكَ عَلَى صِلَتِهِ،»۴۱۹نباید برادرت در قطع رابطه با تو از پیوستن تو به او،
«وَ لاَ تَكُونَنَّ عَلَى الاِْسَاءَةِ أَقْوَى مِنْكَ عَلَى الاِْحْسَانِ.»۴۲۰و بد عمل کردنش از احسان تو به او از تو تواناتر باشد.
«وَ لاَ يَكْبُرَنَّ عَلَيْكَ ظُلْمُ مَنْ ظَلَمَكَ،»۴۲۱ستم اهل ستم بر تو گران نیاید،
«فَإِنِّهُ يَسْعَى فِي مَضَرَّتِهِ وَ نَفْعِكَ،»۴۲۲زیرا او به زیان خود و سود تو می کوشد،
«وَ لَيْسَ جَزَاءُ مَنْ سَرَّكَ أَنْ تَسُوءَهُ.»۴۲۳و جزای آن که تو را شاد نموده اندوهگین کردن او نیست.
۱۶. القيّم الاخلاقيّة
«وَ اعْلَمْ يَا بُنَيَّ،»۴۲۴پسرم! آگاه باش
«أَنَّ الرِّزْقَ رِزْقَانِ:»۴۲۵رزق دو نوع است:
«رِزْقٌ تَطْلُبُهُ،»۴۲۶رزقی که تو آن را می جویی،
«وَ رِزْقٌ يَطْلُبُكَ،»۴۲۷و رزقی که آن تو را می جوید،
«فَإِنْ أَنْتَ لَمْ تَأْتِهِ أَتَاكَ.»۴۲۸و اگر تو به او نرسی او به تو می رسد.
«مَا أَقْبَحَ الْخُضُوعَ عِنْدَ الْحَاجَةِ،»۴۲۹چه زشت است تواضع به وقت احتیاج،
«وَ الْجَفَاءَ عِنْدَ الْغِنَى!»۴۳۰و ستم در زمان توانگری!
«إِنَّمَا لَكَ مِنْ دُنْيَاكَ، مَا أَصْلَحْتَ بِهِ مَثْوَاكَ،»۴۳۱از دنیایت به سود تو همان است که آخرتت را به آن اصلاح نمایی.
«وَ إِنْ كُنْتَ جَازِعاً (جزعت) عَلَى مَا تَفَلَّتَ مِنْ يَدَيْكَ،»۴۳۲اگر برای آنچه از دستت رفته ناله می کنی
«فَاجْزَعْ عَلَى كُلِّ مَا لَمْ يَصِلْ إِلَيْكَ.»۴۳۳پس برای هرچه به دستت نرسیده نیز ناله بزن.
«اسْتَدِلَّ عَلَى مَا لَمْ يَكُنْ بِمَا قَدْ كَانَ،»۴۳۴بر آنچه نبوده به آنچه بوده استدلال کن،
«فَإِنَّ الاُْمُورَ أَشْبَاهٌ;»۴۳۵زیرا امور دنیا شبیه یکدیگرند.
«وَ لاَ تَكُونَنَّ مِمَّنْ لاَ تَنْفَعُهُ الْعِظَةُ»۴۳۶از کسانی مباش که موعظه به آنان سود ندهد
«إِلاَّ إِذَا بَالَغْتَ فِي إِيلاَمِهِ،»۴۳۷مگر وقتی که در توبیخ و آزردنشان جدیّت کنی،
«فَإِنَّ الْعَاقِلَ يَتَّعِظُ بِالاْدَابِ،»۴۳۸که عاقل به ادب پند گیرد،
«وَ الْبَهَائِمَ (و الجاهل) لاَ تَتَّعِظُ إِلاَّ بِالضَّرْبِ.»۴۳۹و چهارپایان جز با ضرب تازیانه اصلاح نگردند.
«اطْرَحْ عَنْكَ وَارِدَاتِ الْهُمُومِ (الامور) بِعَزَائِمِ الصَّبْرِ وَ حُسْنِ الْيَقِينِ.»۴۴۰غمهایی را که بر تو وارد می گردد با تصمیم های قوی بر صبر و استقامت و با حسن یقین از خود دور کن.
«مَنْ تَرَكَ الْقَصْدَ جَارَ،»۴۴۱هر که راه مستقیم را بگذاشت منحرف شد.
«وَ الصَّاحِبُ مُنَاسِبٌ،»۴۴۲همنشین به منزله خویشاوند است.
«وَ الصَّدِيقُ مَنْ صَدَقَ غَيْبُهُ،»۴۴۳دوست آن است که در غیبت انسان نیز دوست باشد.
«وَ الْهَوَى شَرِيكُ الْعَمَى،»۴۴۴هوای نفس شریک کوردلی است.
«وَ رُبَّ بَعِيد أَقْرَبُ مِنْ قَرِيب،»۴۴۵چه بسا دوری که از نزدیک نزدیک تر است،
«وَ قَرِيب أَبْعَدُ مِنْ بَعِيد،»۴۴۶و چه بسا نزدیکی که از دور دورتر است.
«وَ الْغَرِيبُ مَنْ لَمْ يَكُنْ لَهُ حَبِيبٌ.»۴۴۷غریب کسی است که برای او دوست نیست.
«مَنْ تَعَدَّى الْحَقَّ ضَاقَ مَذْهَبُهُ،»۴۴۸آن که از حق تجاوز کند راه اصلاح بر او تنگ می شود.
«وَ مَنِ اقْتَصَرَ عَلَى قَدْرِهِ كَانَ أَبْقَى لَهُ.»۴۴۹کسی که به ارزش خود قناعت ورزد ارزشش برای او پاینده تر است.
«وَ أَوْثَقُ سَبَب أَخَذْتَ بِهِ سَبَبٌ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ اللهِ سُبْحانَهُ.»۴۵۰مطمئن ترین رشته ای که به آن چنگ زنی رشته ای است که بین تو و خداوند است.
«وَ مَنْ لَمْ يُبَالِكَ فَهُوَ عَدُوُّكَ.»۴۵۱بی پروای نسبت به تو دشمن توست.
«قَدْ يَكُونُ الْيَأْسُ إِدْرَاكاً،»۴۵۲گاهی نومیدی دست یافتن است
«إِذَا كَانَ الطَّمَعُ هَلاَكاً.»۴۵۳آن گاه که طمع موجب هلاکت است.
«لَيْسَ كُلُّ عَوْرَة تَظْهَرُ،»۴۵۴هر عیبی آشکار نمی گردد،
«وَ لاَ كُلُّ فُرْصَة تُصَابُ،»۴۵۵و هر فرصتی به چنگ نمی آید.
«وَ رُبَّمَا أَخْطَأَ الْبَصِيرُ قَصْدَهُ،»۴۵۶چه بسا بینا که راهش را اشتباه کند،
«وَ أَصَابَ الاَْعْمَى رُشْدَهُ.»۴۵۷و کوردل به رشد و صواب برسد.
«أَخِّرِ الشَّرَّ»۴۵۸بدی را به تأخیر انداز
«فَإِنَّكَ إِذَا شِئْتَ تَعَجَّلْتَهُ،»۴۵۹زیرا که هرگاه بخواهی می توان به سوی آن شتافت.
«وَ قَطِيعَةُ الْجَاهِلِ تَعْدِلُ صِلَةَ الْعَاقِلِ.»۴۶۰بریدن از نادان مساوی پیوستن به داناست.
«مَنْ أَمِنَ الزَّمَانَ خَانَهُ،»۴۶۱آن که خود را از زمانه ایمن بیند زمانه به او خیانت ورزد،
«وَ مَنْ أَعْظَمَهُ أَهَانَهُ.»۴۶۲و آن که زمانه را بزرگ شمارد زمانه او را پست کند.
«لَيْسَ كُلُّ مَنْ رَمَى أَصَابَ.»۴۶۳این نیست که هر تیراندازی به هدف زند.
«إِذَا تَغَيَّرَ السُّلْطَانُ تَغَيَّرَ الزَّمَانُ.»۴۶۴هرگاه وضع سلطان دگرگون گردد اوضاع زمانه تغییر کند.
«سَلْ عَنِ الرَّفِيقِ قَبْلَ الطَّرِيقِ،»۴۶۵پیش از سفر از رفیق سفر بپرس،
«وَ عَنِ الْجَارِ قَبْلَ الدَّارِ.»۴۶۶و قبل از خانه از همسایه خانه بپرس.
«إِيَّاكَ أَنْ تَذْكُرَ مِنَ الْكَلاَمِ مَا يَكُونُ مُضْحِكاً،»۴۶۷از اینکه سخن خنده آور گویی بپرهیز
«وَ إِنْ حَكَيْتَ ذلِكَ عَنْ غَيْرِكَ.»۴۶۸گرچـه آن را از دیگری حکایت کنـی.
۱۷. مكانة المرأة و ثقافة التّقوى
«وَ إِيَّاكَ وَ مُشَاوَرَةَ النِّسَاءِ»۴۶۹از مشورت با زنان اجتناب کن،
«فَإِنَّ رَأْيَهُنَّ إِلَى أَفْن،»۴۷۰زیرا رأیشان ضعیف،
«وَ عَزْمَهُنَّ إِلَى وَهْن.»۴۷۱و عزمشان سست است.
«وَ اكْفُفْ عَلَيْهِنَّ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ بِحِجَابِكَ إِيَّاهُنَّ،»۴۷۲با پوششی که بر آنان قرار می دهی دیده آنان را از دیدن مردمان بازدار،
«فَإِنَّ شِدَّةَ الْحِجَابِ أَبْقَى عَلَيْهِنَّ،»۴۷۲زیرا سختی حجابْ آنان را پاک تر نگاه می دارد،
«وَ لَيْسَ خُرُوجُهُنَّ بِأَشَدَّ مِنْ إِدْخَالِكَ مَنْ لاَ يُوثَقُ بِهِ عَلَيْهِنَّ،»۴۷۳و بیرون رفتن زنان از خانه بدتر از این نیست که افراد غیرمطمئن را بر آنان درآوری،
«وَ إِنِ اسْتَطَعْتَ أَلاَّ يَعْرِفْنَ غَيْرَكَ فَافْعَلْ.»۴۷۴و اگر بتوانی چنان کن که غیر تو را نشناسند.
«وَ لاَ تُمَلِّكَ الْمَرْأَةَ مِنْ أَمْرِهَا مَا جَاوَزَ نَفْسَهَا،»۴۷۵اموری که درخور توان زنان نیست به دستشان مسپار،
«فَإِنَّ الْمَرْأَةَ رَيْحَانَةٌ،»۴۷۶زیرا زن گلی است ظریف
«وَ لَيْسَتْ بِقَهْرَمَانَة»۴۷۷نه خادم و کارپرداز.
«وَ لاَ تَعْدُ بِكَرَامَتِهَا نَفْسَهَا،»۴۷۸احترامش را در حدّ خودش مراعات کن،
«وَ لاَ تُطْمِعْهَا فِي أَنْ تَشْفَعَ لِغَيْرِهَا.»۴۷۹و او را به طمع میانجی گری در حق غیر مینداز.
«وَ إِيَّاكَ وَ التَّغَايُرَ فِي غَيْرِ مَوْضِعِ غَيْرَة،»۴۸۰آنجا که جای غیرت نیست از غیرت بپرهیز،
«فَإِنَّ ذلِكَ يَدْعُو الصَّحِيحَةَ إِلَى السَّقَمِ،»۴۸۱چرا که این روش افراطی سالم را به بیماری،
«وَ الْبَرِيئَةَ إِلَى الرِّيَبِ.»۴۸۲و پاکدامن را به آلودگی دچار می کند.
«وَ اجْعَلْ لِكُلِّ إِنْسَان مِنْ خَدَمِكَ عَمَلا تَأْخُذُهُ بِهِ،»۴۸۳برای هریک از خدمتگزارانت کاری مربوط به او قرار ده و او را نسبت به همان کاربازخواست نما،
«فَإِنَّهُ أَحْرَى أَلاَّ يَتَوَاكَلُوا فِي خِدْمَتِكَ.»۴۸۴که این کارآنها را بهتر وا می دارد تا در خدمتت کار را به یکدیگر وا نگذارند.
«وَ أَكْرِمْ عَشِرَتَكَ،»۴۸۵اقوامت را احترام کن،
«فَإِنَّهُمْ جَنَاحُكَ الَّذِي بِهِ تَطِيرُ،»۴۸۶زیرا آنان بال تواَند که با آن پرواز می کنی،
«وَ أَصْلُكَ الَّذِي إِلَيْهِ تَصِيرُ،»۴۸۷و ریشه تواَند که به آن بازمی گردی،
«وَ يَدُكَ الَّتِي بِهَا تَصُولُ.»۴۸۸و نیروی تواَند که به وسیله آنان به دشمن حمله می بری.
«اسْتَوْدِعِ اللهَ دِينَكَ وَ دُنْيَاكَ،»۴۸۹دین و دنیایت را به خدا می سپارم،
«وَ اسْأَلْهُ خَيْرَ الْقَضَاءِ لَكَ فِي الْعَاجِلَةِ وَ الاْجِلَةِ، وَ الدُّنْيَا وَ الاْخِرَةِ،»۴۸۹و از او بهترین سرنوشت را برای تو در امروز و فردا و دنیا و آخرت درخواست می کنم.
«وَالسَّلام.»۴۹۰والسّـــلام.
