عبدالله انباری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوالعباس عبدالله بن محمد انباری (م
۲۹۳ق)، از شاعران، نحویان و متکلمان
اهل‌سنت قرن سوم هجری قمری در
بغداد و
مصر بود.
ابوالعباس عبدالله بن محمد بن عبدالله بن مالک ناشی الاکبر انباری، ملقب به ابن شرشیر، شِرشِیر، معرّب از
فارسی، نام پرنده‌ای است
و گویا از آن رو بدان ملقب شده که به حیوانات و شکار آنها علاقمند بوده و این از اشعارش پیداست. عبدالله اهل
شهر انبار و مدت طولانی در بغداد مقیم بود و بعداً در مصر ساکن شد.
رجال‌نویسان اهل‌سنت او را آشنا به نحو و عروض، متکلم و شاعر،
و اشعارش را زیبا و ساده توصیف کرده‌اند.
بعضی هم او را
فقیه معتزلی به‌شمار آورده‌اند.
ابن ندیم می‌گوید: او با دیگران مناظره می‌کرد، خصوصاً وقتی جوان بود بسیار مناظراتش موفقیت آمیز بود، لذا او را ناشی (جوان) گفته‌اند.
بعضی نوشته‌اند که ابن شِرشیر اشعاری در مدح
پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) سروده است.
وی سال ۲۹۳ق در مصر از دنیا رفت.
اثر او کتاب‌هایی است در ردّ
علم منطق و منطقیون، و اشعار زیادی در آلات صید و انواع و اقسام سگ‌ها و پرندگان شکاری و قصیده‌ای در چهار هزار بیت که با قافیه واحد سروده است.
کتابی در باب امامت و فرق نیز داشته که چاپ و به فارسی ترجمه شده است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۵۹-۴۶۰، برگرفته از مقاله «عبدالله انباری».
