• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

میمونه بنت حارث

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


میمونه دختر حارث‌ بن حزن‌ بن بجیر هلالی از همسران عرب غیر قریش و آخرین همسری بود که رسول ‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) او را به عقد خویش درآوردند.


میمونه دختر حارث‌ بن حزن‌ بن بجیر هلالی
[۱] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، ج۸، ص۱۰۴، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
از همسران عرب غیر قریش
[۲] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، ج۸، ص۱۷۶، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
و آخرین همسری بود که رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) او را به عقد خویش درآوردند.
[۳] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
[۴] یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ یعقوبی، ترجمه محمد ابراهیم آیتی، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، بی‌تا، ج۱، ص۴۵۳.    
ایشان هفت سال قبل از بعثت متولد شدند. گفته شده نامش در ابتدا بره یا سره بود،
[۵] ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۸۰۵، بیروت، دار الجیل، چاپ اول، ۱۹۹۲.    
[۶] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، ج۸، ص۱۰۸، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
[۷] ذهبی، شمس‌الدین، تاریخ اسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، تحقیق عمر عبدالسلام تدمری، ج۴، ص۳۱۹، بیروت، دار الکتب العربی، چاپ دوم، ۱۹۹۳.    
[۸] عقیقی بخشایشی، همسران رسول خدا، قم، مرکز مطبوعاتی دار التبلیغ، بیتا، ص۷۰.
[۹] حسینی دشتی، سید مصطفی، معارف و معاریف، قم، دانش، ۱۳۷۶، چاپ دوم، ج۹، ص۷۵۸.
تا این که بعد از ازدواج با رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) حضرت نامش را به میمونه تغییر دادند.
[۱۰] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، ج۸، ص۱۰۸، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
[۱۱] ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ص۱۸۰۵.    
[۱۲] ذهبی، شمس‌الدین، تاریخ اسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، تحقیق عمر عبدالسلام تدمری، ص۳۱۹، بیروت، دار الکتب العربی، چاپ دوم، ۱۹۹۳.    

مورخان و علمای علم نسب، نسب کامل ایشان را «بره‌ بنت‌ حارث‌ بن حزن‌ بن بُجَیر‌ بن الهَزم‌ بن رُوَیبَة‌ بن عبدالله‌ بن هلال‌ بن عامر‌ بن صعصعه» دانستند، ضمن اینکه مادرش را نیز هند دختر عوف‌ بن زهیر
[۱۳] بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۴، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
[۱۴] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
[۱۵] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، ج۸، ص۱۰۴، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
و به قولی خوله بنت عمرو‌ بن کعب معرفی کرده‌اند.
[۱۶] بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۴، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    

ایشان خواهر ام‌الفضل لبابه کبری دختر حارث همسر عباس عموی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)
[۱۷] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۲۳، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
[۱۸] بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۶، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
[۱۹] ابن حزم، علی بن احمد، جمهرة انساب العرب، ص۲۷۴، دارالکتب العلمیه، بیروت، ۱۴۱۸.    
[۲۰] بغدادی، محمد بن حبیب، المحبر، تحقیق ایلزه لیختن شتیتر، ص۱۰۶- ۱۰۷، بیروت، دار الافاق الجدیده، بی‌تا.    
و لبابه صغری مادر خالد‌ بن ولید است. همچنین ام‌المؤمنین زینب‌ بنت خزیمه
[۲۱] ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۹۰۸.    
[۲۲] بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۲۹، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
[۲۳] بغدادی، محمد بن حبیب، المحبر، تحقیق ایلزه لیختن شتیتر، ص۱۰۷- ۱۰۸، بیروت، دار الافاق الجدیده، بی‌تا.    
[۲۴] مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب، تحقیق اسعد داغر، ج۲، ص۳۰۰، قم، دار الهجرة، چاپ دوم، ۱۴۰۹.
و نیز اسماء بنت عمیس همسر جعفر بن ابیطالب و سلامه‌ بنت عمیس (سلمی) همسر حمزه سیدالشهداء خواهران مادری او محسوب می‌شوند.
[۲۵] بغدادی، محمد بن حبیب، المحبر، تحقیق ایلزه لیختن شتیتر، ص۱۰۷- ۱۰۹، بیروت، دار الافاق الجدیده، بی‌تا.    
[۲۶] مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب، تحقیق اسعد داغر، ج۲، ص۳۰۰، قم، دار الهجرة، چاپ دوم، ۱۴۰۹.
او خاله خالد بن ولید و ابن عباس است.
[۲۷] نویری، احمد بن عبدالوهاب، نهایة الارب فی فنون الادب، ج۱۸، ص۱۸۹، قاهره، دار الکتب و الوثائق القومیه، چاپ اول، ۱۴۲۳.    

رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در حدیثی از میمونه، ام‌الفضل و اسماء بنت عمیس به عنوان اخوات مؤمنات نام برده‌اند.
[۲۸] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، ج۸، ص۱۰۹، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
[۲۹] ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۹۰۹.    


در ذکر نام شوهران سابق ایشان اختلاف است؛ اما آنچه که مشهور و معروف است، این است که ایشان قبل از اسلام و در زمان جاهلیت به همسری مسعود‌ بن عمرو‌ بن عمیر ثقفی درآمد؛ اما پس از چندی از او جدا شد و با ابو رهم‌ بن عبدالعزی ازدواج کرد و تا زمان مرگ ابو رهم با او همراه بود.
[۳۰] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
[۳۱] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۰۴، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
[۳۲] عسکری، سید مرتضی، ترجمه عطاء محمد سردارنیا، نقش عایشه درتاریخ اسلام، تهران: مجمع علمی اسلامی، بی‌تا، ج۱، ص۶۲.
عده‌ای از مورخان از سخبرة‌ بن ابی رهم،
[۳۳] ابن اثیر، علی بن محمد، اسدالغابه، ج۶، ص۲۷۲، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۹.    
[۳۴] عسقلانی، ابن حجر، فتح الباری، ج۷، ص۵۱۰.    
حویطب‌ بن عبدالعزی،
[۳۵] ابن اثیر، علی بن محمد، اسدالغابه، ج۶، ص۲۷۲، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۹.    
[۳۶] عسقلانی، ابن حجر، فتح الباری، ج۷، ص۵۱۰.    
[۳۷] ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۹۱۶.    
فروة‌ بن عبدالعزی،
[۳۸] ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۹۱۷.    
[۳۹] ابن اثیر، علی بن محمد، اسدالغابه، ج۶، ص۲۷۲، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۹.    
عمیر‌بن عمرو
[۴۰] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۳، ص۱۶۶، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
و.... بعنوان همسران میمونه نام برده‌اند.

در سال هفتم هجری هنگامی‌ که رسول‌ ‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به همراه سایر مسلمانان برای انجام عمره قضا راهی مکه شدند،
[۴۱] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۳، ص۲۵، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
[۴۲] بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶، ج۱، ص۴۴۵.    
میمونه از بزرگی و هیبت مسلمانان در شگفت شد و به رسول ‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علاقه پیدا کرد.
[۴۳] بنت الشاطی، عایشه، نساء النبی، ص۱۳۱.    

او این موضوع را با خواهرش ام‌الفضل همسر (عباس بن عبدالمطلب عموی پیامبر) در میان گذاشت، عباس هم این مساله را به اطلاع پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رسانید، از آنجا که میمونه زن با ایمانی بود و علاقه‌اش نیز از همین ایمانش برخاسته بود، آن حضرت (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) جعفر بن ابی‌طالب را جهت خواستگاری به سوی او فرستاد.
[۴۴] بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۶، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
[۴۵] بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۴، ص۳۱۳- ۳۱۵، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۰۵.    

نقل است هنگامی‌ که خبر خواستگاری رسول ‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به او رسید، سوار بر شترش بود، در این هنگام از سر شادمانی فریاد برآورد: «شتر و آن کس که برآن است، از آن خدا و رسولش باد.»
[۴۶] ابن هشام، عبد الملک بن هشام، السیرة النبویه، تحقیق مصطفی السقا و دیگران، ج۲، ص۶۴۶، بیروت، دار الفکر، بی‌تا.    


از این‌رو خداوند درباره‌اش این آیه را نازل کرد: «.... و امراة مؤمنة ان وهبت نفسها للنبی.... و زن مؤمنه‌ای که خود را بدون شرط و مهریه خود را به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بخشید...».
[۴۷] احزاب/سوره۳۳، آیه۵۰.    

میمونه امر خود را به عباس عموی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) سپرد او هم میمونه را به همسری رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در آورد
[۴۸] ابن هشام، عبد الملک بن هشام، السیرة النبویه، تحقیق مصطفی السقا و دیگران، ج۲، ص۶۴۶، بیروت، دار الفکر، بی‌تا.    
[۴۹] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۳، ص۱۶۶، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
[۵۰] بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۵، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
و چهارصد درهم
[۵۱] صالحی دمشقی، محمد بن یوسف، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۱۱، ص۱۴۶.    
و به نقلی پانصد درهم
[۵۲] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
و به نقلی دیگر ده اوقیه
[۵۳] بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۵، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
را نیز مهریه‌اش قرار داد. گفته شده او خود را به رسول ‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) هبه کرد و مهری را از حضرت ایشان طلب نکرد.
[۵۴] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، تحقیق حمد عبدالحمید السلفی، ج۲۳، ص۴۲۱، داراحیاء التراث العربی، چاپ دوم.    
[۵۵] ابن هشام، عبد الملک بن هشام، السیرة النبویه، تحقیق مصطفی السقا و دیگران، ج۲، ص۶۴۶، بیروت، دار الفکر، بی‌تا.    
[۵۶] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
[۵۷] بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۶، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    


حضرت (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در حالی که مُحرِم بود با میمونه ازدواج کرد؛
[۵۸] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۰۵، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
[۵۹] بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۵، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
[۶۰] مسعودی، علی بن الحسین، التنبیه و الاشراف، تصحیح عبدالله اسماعیل الصاوی، ص۲۲۸، قاهره، دارالصاوی، بی‌تا.    
[۶۱] بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۴، ص۳۳۱، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۰۵.    
سپس رسول ‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) تصمیم گرفت به مناسبت این عروسی، مهمانی‌ای ترتیب دهد و بزرگان و خویشان میمونه را به این مهمانی دعوت کند؛ ولی قریش این دعوت را نپذیرفتند و متذکر شدند که مهلت سه روزه رسول ‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برای اقامت در مکه پایان پذیرفته است، از این‌رو خواستار خروج حضرت (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و سایر مسلمانان از مکه شدند.
[۶۲] بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۴، ص۳۳۰، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۰۵.    
[۶۳] رسولی محلاتی، سید‌هاشم، زندگانی حضرت محمد خاتم النبیین، تهران: انتشارات علمیه اسلامیه، بی‌تا، ج۳، ص۵۳۱.

پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از مکه خارج شد و به غلام آزاد شده خود ابو رافع دستور داد تا میمونه را به سوی او آورد.
[۶۴] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۰۵.    
[۶۵] بنت الشاطی، عایشه، زنان پیغمبر، ترجمه محمد علی خلیلی، تهران: دنیای کتاب، ۱۳۸۲، ص۲۶۷.
بدین ترتیب مراسم عروسی در خارج از مکه در منطقه‌ای به نام سَرَف در بین راه مکه و مدینه انجام شد
[۶۶] ابن هشام، عبد الملک بن هشام، السیرة النبویه، تحقیق مصطفی السقا و دیگران، ج۲، ص۳۷۲، بیروت، دار الفکر، بی‌تا.    
[۶۷] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
[۶۸] ابن اثیر، عزالدین علی، تاریخ کامل، ترجمه سید محمدحسین روحانی، تهران، اساطیر، چ۱، ۱۳۷۱، ج۲، ص ۳۰۹.    
و سپس میمونه به همراه رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به سوی مدینه رهسپار شدند.
[۶۹] بنت الشاطی، عایشه، زنان پیغمبر، ترجمه محمد علی خلیلی، تهران: دنیای کتاب، ۱۳۸۲، ص۲۶۷.
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برای سکونت میمونه حجره‌ای در نظر گرفتند و مانند دیگر زنانش برای او شان و جایگاهی قرار دادند.

میمونه در خانه رسول ‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) صلح و صفا پیشه ساخت و در دسته‌بندی‌هایی که برخی همسران پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ایجاد کرده بودند، وارد نشد و از دنیای خود به آیین اسلام و نعمت و شرف همسری پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قناعت کرد.
[۷۰] بنت الشاطی، عایشه، زنان پیغمبر، ترجمه محمد علی خلیلی، ص۲۶۷، تهران، دنیای کتاب، ۱۳۸۲.
او به تقوا و شایستگی و خداترسی و فروتنی مشهور بود.
[۷۱] جمیلی، سید، نساء النبی، ص۱۲۹، بیروت، دار و مکتبة الهلال، ۲۰۰۳.    

بخشیدن خود به رسول ‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نشان از عظمت خلقش و صدق ایمانش و بی‌آلایشی سیره‌اش دارد. عایشه همسر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز به عظمت روح میمونه و عمق ایمانش اشاره کرده و می‌گوید: «همانا آن بانو (میمونه) از پرهیزگارترین ما و رعایت‌کننده‌ترین ما به پیوند خویشاوندی بود.»
[۷۲] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۱۰، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
[۷۳] عسقلانی، ابن حجر، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۸، ص۳۲۴، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۵.    


پس از وفات پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از او و احوالاتش اطلاع چندانی نداریم؛ اما برخی از معدود روایاتی که از ایشان نقل شده‌ است، حکایت از ارادت خاص آن بانو نسبت به ساحت مقدس علی (علیه‌السّلام) دارد. از یزید‌ بن اصم روایتی نقل شده که می‌گفت: «سفیر‌ بن شجره عامری به مدینه آمد و از خاله‌ام میمونه اجازه ورود خواست، ما هم نزد خاله‌مان بودیم پس گفت: اجازه دهید؛ آن مرد وارد شود. خاله‌ام میمونه گفت: از کجا می‌آیی؟ گفت: از کوفه. خاله‌ام گفت از کدام قبیله‌ای؟ گفت: از بنی‌عامر گفت: چرا آمدی؟ مرد گفت: آمده‌ام تا فتنه را بشناسم؛ چرا که مردم در اختلاف و تردید افتاده‌اند. خاله‌ام میمونه گفت: آیا تو با علی (علیه‌السّلام) بیعت کردی؟ مرد گفت: بله گفت: پس برگرد و از صف او جدا نشو، به خدا قسم او نه گمراه است و نه گمراه می‌کند. مرد گفت: ای مادر آیا حدیثی از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) درباره علی (علیه‌السّلام) روایت می‌کنی؟ خاله‌ام گفت: رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: علی (علیه‌السّلام) شمشیر خداست که بر کافران و منافقان آخته است، هر که او را دوست بدارد، به دوستی من وی را دوست داشته و هرکه با وی دشمنی کند به دشمنی من با وی دشمن شده، بدانید هرکه من یا علی (علیه‌السّلام) را دشمن دارد، در روز قیامت نزد خدا او را حجتی نباشد.»
[۷۴] طوسی، محمد بن حسن، امالی، ص۵۰۵، قم، انتشارات دارالثقافه، ۱۴۱۴.    
[۷۵] حسینی دشتی، سید مصطفی، معارف و معاریف، قم، دانش، ۱۳۷۶، چاپ دوم، ج۹، ص۷۵۸.
[۷۶] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ه. ق/۱۹۸۳م، ج۲۲، ص۱۹۶-۱۹۷.    


در سال وفات میمونه اختلاف است. مورخان و سیره نویسان از سال‌های سی و هشت،
[۷۷] دینوری، ابن قتیبه، المعارف، تحقیق ثروت عکاشه، ص۱۳۷، قاهره، الهیئة المصریة العامة للکتاب، چاپ دوم، ۱۹۹۲.    
[۷۸] صالحی دمشقی، محمد بن یوسف، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۱۱، ص۲۰۹.    
پنجاه و یک،
[۷۹] ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ص۱۹۱۸.    
[۸۰] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۶، ص۲۲۵، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۶.    
[۸۱] نویری، احمد بن عبدالوهاب، نهایة الارب فی فنون الادب، ج۱۸، ص۱۹۰، قاهره، دار الکتب و الوثائق القومیه، چاپ اول، ۱۴۲۳.    
شصت و یک،
[۸۲] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
[۸۳] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۱۱، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
شصت و سه،
[۸۴] صالحی دمشقی، محمد بن یوسف، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۱۱، ص۲۰۹، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۴.    
شصت و شش
[۸۵] ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۹۱۸.    
هجری به عنوان سال وفات آن بانوی گران‌قدر یاد کر‌دند. اما از نظر مرحوم علامه عسگری (قدس سره): میمونه پس از بازگشت از سفر حج به سال پنجاه و یک هجری در منطقه سرف وفات کرده است.
[۸۶] عسگری، سید مرتضی، نقش عایشه در اسلام، ترجمه عطاء محمد سردارنیا، ج۱، ص۶۲، تهران، مجمع علمی‌ اسلامی، بی تا.
[۸۷] بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۴، ص۳۱۶، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۰۵.    
ابن عباس بر او نماز خواند
[۸۸] ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۹۱۸.    
[۸۹] ابن هشام، عبد الملک بن هشام، السیرة النبویه، تحقیق مصطفی السقا و دیگران، ج۲، ص۱۱۰، بیروت، دار الفکر، بی‌تا.    
و ایشان را طبق وصیتش همان‌جا که روزی محل پیوند آسمانی او با رسول ‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بود، به خاک سپردند.
[۹۰] بغدادی، محمد بن حبیب، المحبر، تحقیق ایلزه لیختن شتیتر، ص۹۲، بیروت، دار الافاق الجدیده، بی‌تا    
سن شریفشان در زمان وفات در برخی منابع هشتاد یا هشتاد و یک ذکر گردیده‌ است.
[۹۱] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
[۹۲] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۱۱، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰    
[۹۳] نویری، احمد بن عبدالوهاب، نهایة الارب فی فنون الادب، ج۱۸، ص۱۹۰، قاهره، دار الکتب و الوثائق القومیه، چاپ اول، ۱۴۲۳.    
ایشان آخرین همسر رسول ‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بود که رحلت کردند.
[۹۴] طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
[۹۵] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۱۱، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    


او احادیثی را از رسول ‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) روایت کرده است. راوی اصلی روایت‌های او خواهرزاده‌اش یزید بن اصم است،
[۹۶] نیشابوری، مسلم، صحیح، ج۲، ص۱۰۳۲، بیروت، دارالفکر.    
[۹۷] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۱، ص۳۲۳، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
ضمن اینکه ابن‌ عباس،
[۹۸] سنن نسائی، احمد بن شعیب، ج۱، ص۲۰۴، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۳۰.    
کریب غلام ابن‌عباس
[۹۹] نیشابوری، مسلم‌بن حجاج، صحیح مسلم، ج۲، ص۶۹۴.    
و عبدالله‌ بن شداد
[۱۰۰] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، تحقیق حمد عبدالحمید السلفی، ج۲۴، ص۷، داراحیاء التراث العربی، چاپ دوم.    
[۱۰۱] بغدادی، علی بن الجَعْد، مسند ابن الجعد، تحقیق ابی القاسم عبدالله بن محمد البغوی، ص۳۵۶، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ دوم، ۱۹۹۶.    
[۱۰۲] سجستانی، ابن اشعث، سنن ابی داوود، تحقیق سعید محمد اللحام، ج۱، ص۱۷۶    
نیز روایاتی را از او روایت کرده‌اند. از ایشان هفت حدیث متقن در کتب صحاح مسلم و بخاری نقل شده است.
[۱۰۳] عسقلانی، ابن حجر، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۲، ص۲۱۵، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۵.


۱. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، ج۸، ص۱۰۴، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
۲. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، ج۸، ص۱۷۶، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
۳. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۴. ↑ یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ یعقوبی، ترجمه محمد ابراهیم آیتی، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، بی‌تا، ج۱، ص۴۵۳.    
۵. ↑ ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۸۰۵، بیروت، دار الجیل، چاپ اول، ۱۹۹۲.    
۶. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، ج۸، ص۱۰۸، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
۷. ↑ ذهبی، شمس‌الدین، تاریخ اسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، تحقیق عمر عبدالسلام تدمری، ج۴، ص۳۱۹، بیروت، دار الکتب العربی، چاپ دوم، ۱۹۹۳.    
۸. ↑ عقیقی بخشایشی، همسران رسول خدا، قم، مرکز مطبوعاتی دار التبلیغ، بیتا، ص۷۰.
۹. ↑ حسینی دشتی، سید مصطفی، معارف و معاریف، قم، دانش، ۱۳۷۶، چاپ دوم، ج۹، ص۷۵۸.
۱۰. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، ج۸، ص۱۰۸، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
۱۱. ↑ ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ص۱۸۰۵.    
۱۲. ↑ ذهبی، شمس‌الدین، تاریخ اسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، تحقیق عمر عبدالسلام تدمری، ص۳۱۹، بیروت، دار الکتب العربی، چاپ دوم، ۱۹۹۳.    
۱۳. ↑ بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۴، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
۱۴. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۱۵. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، ج۸، ص۱۰۴، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
۱۶. ↑ بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۴، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
۱۷. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۲۳، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۱۸. ↑ بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۶، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
۱۹. ↑ ابن حزم، علی بن احمد، جمهرة انساب العرب، ص۲۷۴، دارالکتب العلمیه، بیروت، ۱۴۱۸.    
۲۰. ↑ بغدادی، محمد بن حبیب، المحبر، تحقیق ایلزه لیختن شتیتر، ص۱۰۶- ۱۰۷، بیروت، دار الافاق الجدیده، بی‌تا.    
۲۱. ↑ ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۹۰۸.    
۲۲. ↑ بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۲۹، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
۲۳. ↑ بغدادی، محمد بن حبیب، المحبر، تحقیق ایلزه لیختن شتیتر، ص۱۰۷- ۱۰۸، بیروت، دار الافاق الجدیده، بی‌تا.    
۲۴. ↑ مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب، تحقیق اسعد داغر، ج۲، ص۳۰۰، قم، دار الهجرة، چاپ دوم، ۱۴۰۹.
۲۵. ↑ بغدادی، محمد بن حبیب، المحبر، تحقیق ایلزه لیختن شتیتر، ص۱۰۷- ۱۰۹، بیروت، دار الافاق الجدیده، بی‌تا.    
۲۶. ↑ مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب، تحقیق اسعد داغر، ج۲، ص۳۰۰، قم، دار الهجرة، چاپ دوم، ۱۴۰۹.
۲۷. ↑ نویری، احمد بن عبدالوهاب، نهایة الارب فی فنون الادب، ج۱۸، ص۱۸۹، قاهره، دار الکتب و الوثائق القومیه، چاپ اول، ۱۴۲۳.    
۲۸. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، ج۸، ص۱۰۹، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
۲۹. ↑ ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۹۰۹.    
۳۰. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۳۱. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۰۴، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
۳۲. ↑ عسکری، سید مرتضی، ترجمه عطاء محمد سردارنیا، نقش عایشه درتاریخ اسلام، تهران: مجمع علمی اسلامی، بی‌تا، ج۱، ص۶۲.
۳۳. ↑ ابن اثیر، علی بن محمد، اسدالغابه، ج۶، ص۲۷۲، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۹.    
۳۴. ↑ عسقلانی، ابن حجر، فتح الباری، ج۷، ص۵۱۰.    
۳۵. ↑ ابن اثیر، علی بن محمد، اسدالغابه، ج۶، ص۲۷۲، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۹.    
۳۶. ↑ عسقلانی، ابن حجر، فتح الباری، ج۷، ص۵۱۰.    
۳۷. ↑ ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۹۱۶.    
۳۸. ↑ ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۹۱۷.    
۳۹. ↑ ابن اثیر، علی بن محمد، اسدالغابه، ج۶، ص۲۷۲، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۹.    
۴۰. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۳، ص۱۶۶، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۴۱. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۳، ص۲۵، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۴۲. ↑ بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶، ج۱، ص۴۴۵.    
۴۳. ↑ بنت الشاطی، عایشه، نساء النبی، ص۱۳۱.    
۴۴. ↑ بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۶، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
۴۵. ↑ بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۴، ص۳۱۳- ۳۱۵، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۰۵.    
۴۶. ↑ ابن هشام، عبد الملک بن هشام، السیرة النبویه، تحقیق مصطفی السقا و دیگران، ج۲، ص۶۴۶، بیروت، دار الفکر، بی‌تا.    
۴۷. ↑ احزاب/سوره۳۳، آیه۵۰.    
۴۸. ↑ ابن هشام، عبد الملک بن هشام، السیرة النبویه، تحقیق مصطفی السقا و دیگران، ج۲، ص۶۴۶، بیروت، دار الفکر، بی‌تا.    
۴۹. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۳، ص۱۶۶، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۵۰. ↑ بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۵، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
۵۱. ↑ صالحی دمشقی، محمد بن یوسف، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۱۱، ص۱۴۶.    
۵۲. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۵۳. ↑ بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۵، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
۵۴. ↑ طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، تحقیق حمد عبدالحمید السلفی، ج۲۳، ص۴۲۱، داراحیاء التراث العربی، چاپ دوم.    
۵۵. ↑ ابن هشام، عبد الملک بن هشام، السیرة النبویه، تحقیق مصطفی السقا و دیگران، ج۲، ص۶۴۶، بیروت، دار الفکر، بی‌تا.    
۵۶. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۵۷. ↑ بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۶، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
۵۸. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۰۵، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
۵۹. ↑ بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، ج۱، ص۴۴۵، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۹۶.    
۶۰. ↑ مسعودی، علی بن الحسین، التنبیه و الاشراف، تصحیح عبدالله اسماعیل الصاوی، ص۲۲۸، قاهره، دارالصاوی، بی‌تا.    
۶۱. ↑ بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۴، ص۳۳۱، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۰۵.    
۶۲. ↑ بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۴، ص۳۳۰، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۰۵.    
۶۳. ↑ رسولی محلاتی، سید‌هاشم، زندگانی حضرت محمد خاتم النبیین، تهران: انتشارات علمیه اسلامیه، بی‌تا، ج۳، ص۵۳۱.
۶۴. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۰۵.    
۶۵. ↑ بنت الشاطی، عایشه، زنان پیغمبر، ترجمه محمد علی خلیلی، تهران: دنیای کتاب، ۱۳۸۲، ص۲۶۷.
۶۶. ↑ ابن هشام، عبد الملک بن هشام، السیرة النبویه، تحقیق مصطفی السقا و دیگران، ج۲، ص۳۷۲، بیروت، دار الفکر، بی‌تا.    
۶۷. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۶۸. ↑ ابن اثیر، عزالدین علی، تاریخ کامل، ترجمه سید محمدحسین روحانی، تهران، اساطیر، چ۱، ۱۳۷۱، ج۲، ص ۳۰۹.    
۶۹. ↑ بنت الشاطی، عایشه، زنان پیغمبر، ترجمه محمد علی خلیلی، تهران: دنیای کتاب، ۱۳۸۲، ص۲۶۷.
۷۰. ↑ بنت الشاطی، عایشه، زنان پیغمبر، ترجمه محمد علی خلیلی، ص۲۶۷، تهران، دنیای کتاب، ۱۳۸۲.
۷۱. ↑ جمیلی، سید، نساء النبی، ص۱۲۹، بیروت، دار و مکتبة الهلال، ۲۰۰۳.    
۷۲. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۱۰، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
۷۳. ↑ عسقلانی، ابن حجر، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۸، ص۳۲۴، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۵.    
۷۴. ↑ طوسی، محمد بن حسن، امالی، ص۵۰۵، قم، انتشارات دارالثقافه، ۱۴۱۴.    
۷۵. ↑ حسینی دشتی، سید مصطفی، معارف و معاریف، قم، دانش، ۱۳۷۶، چاپ دوم، ج۹، ص۷۵۸.
۷۶. ↑ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ه. ق/۱۹۸۳م، ج۲۲، ص۱۹۶-۱۹۷.    
۷۷. ↑ دینوری، ابن قتیبه، المعارف، تحقیق ثروت عکاشه، ص۱۳۷، قاهره، الهیئة المصریة العامة للکتاب، چاپ دوم، ۱۹۹۲.    
۷۸. ↑ صالحی دمشقی، محمد بن یوسف، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۱۱، ص۲۰۹.    
۷۹. ↑ ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ص۱۹۱۸.    
۸۰. ↑ ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۶، ص۲۲۵، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۶.    
۸۱. ↑ نویری، احمد بن عبدالوهاب، نهایة الارب فی فنون الادب، ج۱۸، ص۱۹۰، قاهره، دار الکتب و الوثائق القومیه، چاپ اول، ۱۴۲۳.    
۸۲. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۸۳. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۱۱، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
۸۴. ↑ صالحی دمشقی، محمد بن یوسف، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۱۱، ص۲۰۹، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۴.    
۸۵. ↑ ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۹۱۸.    
۸۶. ↑ عسگری، سید مرتضی، نقش عایشه در اسلام، ترجمه عطاء محمد سردارنیا، ج۱، ص۶۲، تهران، مجمع علمی‌ اسلامی، بی تا.
۸۷. ↑ بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۴، ص۳۱۶، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۰۵.    
۸۸. ↑ ابن‌ عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، ج۴، ص۱۹۱۸.    
۸۹. ↑ ابن هشام، عبد الملک بن هشام، السیرة النبویه، تحقیق مصطفی السقا و دیگران، ج۲، ص۱۱۰، بیروت، دار الفکر، بی‌تا.    
۹۰. ↑ بغدادی، محمد بن حبیب، المحبر، تحقیق ایلزه لیختن شتیتر، ص۹۲، بیروت، دار الافاق الجدیده، بی‌تا    
۹۱. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۹۲. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۱۱، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰    
۹۳. ↑ نویری، احمد بن عبدالوهاب، نهایة الارب فی فنون الادب، ج۱۸، ص۱۹۰، قاهره، دار الکتب و الوثائق القومیه، چاپ اول، ۱۴۲۳.    
۹۴. ↑ طبری، تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۱۱، ص۶۱۱، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.    
۹۵. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۸، ص۱۱۱، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
۹۶. ↑ نیشابوری، مسلم، صحیح، ج۲، ص۱۰۳۲، بیروت، دارالفکر.    
۹۷. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۱، ص۳۲۳، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۹۹۰.    
۹۸. ↑ سنن نسائی، احمد بن شعیب، ج۱، ص۲۰۴، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۱۹۳۰.    
۹۹. ↑ نیشابوری، مسلم‌بن حجاج، صحیح مسلم، ج۲، ص۶۹۴.    
۱۰۰. ↑ طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، تحقیق حمد عبدالحمید السلفی، ج۲۴، ص۷، داراحیاء التراث العربی، چاپ دوم.    
۱۰۱. ↑ بغدادی، علی بن الجَعْد، مسند ابن الجعد، تحقیق ابی القاسم عبدالله بن محمد البغوی، ص۳۵۶، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ دوم، ۱۹۹۶.    
۱۰۲. ↑ سجستانی، ابن اشعث، سنن ابی داوود، تحقیق سعید محمد اللحام، ج۱، ص۱۷۶    
۱۰۳. ↑ عسقلانی، ابن حجر، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۲، ص۲۱۵، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۵.


سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «میمونَه بنت حارث»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۰۴/۱۲.    
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «میمونه بنت حارث»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۱۰/۰۱.    


رده‌های این صفحه : ازدواج های پیامبر | تاریخ اسلام | درگذشتگان سال 50 (قمری) | راویان حدیث از پیامبر | زنان صحابی | زنان قرآنی | محدثان قرن ۱ (قمری) | مقالات پژوهه | همسران پیامبر
جعبه ابزار