مِقْنَب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مِقْنَب (به کسر میم و فتح باء) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای گروهی از اسبان است که سی، چهل رأس باشند.
حضرت علی (علیه‌السلام) سخنی درباره گروهی از مردم از این واژه استفاده نموده است.
مِقْنَب به کسر اول و سکون ثانی و فتح ثالث به معنای گروهی از اسبان است که سی، چهل رأس باشند.
به تنها موردی که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) درباره گروهی از مردم فرموده است:
«وَ مِنْهُمُ المُصْلِتُ لِسَيْفِهِ ... قَدْ أَشْرَطَ نَفْسَهُ، وَ أَوْبَقَ دِينَهُ لِحُطَام يَنْتَهِزُهُ، أَوْ مِقْنَب يَقُودُهُ، أَوْ مِنْبَر يَفْرَعُهُ»؛
«و برخی از آنها
شمشیر خودش را کشیده، خود را برای شرّ آماده کرده و
دین خود را تباه نموده تا متاع دنیایی به چنگ آورد یا اسبانی (به طور تعزّز) به دنبال کشد یا به منبری بالا رود».
این ماده یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «قنب»، ج۲، ص۸۸۰.
