مِقْنَب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مِقْنَب (به کسر میم و فتح باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای گروهی از اسبان است که سی، چهل رأس باشند.
یک مورد از این ماده در
نهج البلاغه آمده است.
مِقْنَب به کسر اول و سکون ثانی و فتح ثالث به معنای گروهی از اسبان است که سی، چهل رأس باشند.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) درباره گروهی از مردم فرموده است:
«وَمِنْهُمُ المُصْلِتُ لِسَيْفِهِ... قَدْ أَشْرَطَ نَفْسَهُ، وَأَوْبَقَ دِينَهُ لِحُطَام يَنْتَهِزُهُ، أَوْ مِقْنَب يَقُودُهُ، أَوْ مِنْبَر يَفْرَعُهُ» «و برخی از آنها
شمشیر خودش را کشیده، خود را برای شرّ آماده کرده و
دین خود را تباه نموده تا متاع دنیایی به چنگ آورد یا اسبانی (به طور تعزّز) به دنبال کشد یا به منبری بالا رود.»
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده یک بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «قنب»، ج۲، ص۸۸۰.
