مُضیّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُضىّ (به ضم میم و یاء مشدد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای رفتن و گذشتن است.
از مشتقات این کلمه در
نهج البلاغه،
اِمْضاء (به همزه مکسور و سکون میم) به معنى انفاذ است.
مُضىّ به معنای رفتن و گذشتن است: «ذهب و خلا» به معنى مداومت نيز آيد.
اِمْضاء به معنى انفاذ است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
هنگامى كه «
طلحه» و «
زبیر» پس از
بیعت با امام عليه السلام اعتراض كردند كه چرا در امور با آنان مشورت نكرده و از آن‌ها كمک نگرفته است، امام عليه السلام اين سخن را در پاسخ آن‌ها فرمود:
«وَ أَمْضَى فيهِ حُكْمَهُ.» «فرمان آن را صادر كرده.» يعنى انفاذ كرد و اجرا نمود.
حضرت به
معاویه مى‌نويسد:
«فَلَسْتَ بِأَمْضَى عَلَى الشَّكِّ مِنّي عَلَى الْيَقينِ.» «نيستى مداوم‌تر بر شک از من بر يقين.»
مواردی از این ماده در «نهج‌البلاغه» استفاده شده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مضیّ»، ج۲، ص۹۸۲.
