مُدْهامَّتانِ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُدْهامَّتانِ:(مُدْهآمَّتانِ) «مُدْهامَّتانِ» از مادّه
«ادْهِيْمَام» و از ريشه
«دُهْمَه» (بر وزن تهمه) در اصل، به معناى «سياهى» و «تاريكى شب» است،
سپس به سبز پر رنگ نيز اطلاق شده است، و از آن‌جا كه چنين رنگى، نشانه نهايت شادابى و طراوت گياهان و درختان است، اين تعبير بيانگر نهايت خرمى آن دو بهشت است.
(مُدْهامَّتانِ) (هر دو خرّم و سرسبزند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه ادهيمام كه مصدر باب افعيلال است، از ثلاثى مجرد
دهمة گرفته شده، و
دهمة به معناى سبز پر رنگ است، به طورى كه از شدت سبزى رنگش متمايل به سياهى شده باشد (و شايد در فارسى بتوان رنگ يشمى را مصداق آن دانست)، در اين جمله در وصف دو
بهشت مذكور مى‌فرمايد: آن قدر سبز است كه سبزيش و غرور و ابتهاج درختانش به نهايت رسيده، و برگ‌ها متمايل به سياهى شده است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «مُدْهامَّتانِ»، ص۵۱۴.
