مَهْد (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَهْد (به فتح میم و سکون هاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای آماده كردن و آماده شدهايد است. از مشتقات این کلمه در
نهج البلاغه،
مِهاد به معنای آماده شده است.
حضرت علی (علیهالسّلام) از این واژه درباره زمین و مرگ استفاده کرده است.
مَهْد به معنای آماده كردن و نیز به معنای آماده شدهايد است. «مَهَدَ الفراشَ: بسطهُ و وطَّاَهُ»
مِهاد به معنای آماده شده است.
تَمْهِيد به معنای آماده كردن است. مواردى از این کلمه در نهج البلاغه آمده است.
حضرت علی (علیهالسّلام) میفرماید:
«مَهَدَ أَرْضَهُ» به معنى: «زمين را آماده براى زندگى كرد.»
(شرحهای خطبه:
)
و حضرت درباره مرگ فرمود:
«وَ امْهَدُوا لَهُ قَبْلَ حُلُولِهِ، و أَعِدُّوا لَهُ قَبْلَ نُزُولِهِ» «عمل كنيد براى مرگ (خود را آماده كنيد) قبل از آمدنش.»
(شرحهای خطبه:
)
و نيز حضرت میفرمايد:
«الْحَمْدُ لله خَالِقِ الْعِبَادِ، وَ سَاطِحِ الْمِهَادِ، وَ مُسِيلِ الْوِهَادِ، وَ مُخْصِبِ النِّجَادِ» منظور از
مِهاد زمينى است كه براى زندگى آمده شده است. «حمد
خدا را كه خالق بندگان و گسترنده زمين و جارى كننده درهها (رودها) و روياننده گياه در بلندیهاست.»
(شرحهای خطبه:
) چه عبارت عجيبى است.
•
قرشی بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مهد»، ج۲، ص۹۹۶.