مَلْص (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَلْص (به فتح میم و سکون صاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای انداختن است. از مشتقات این کلمه در
نهج البلاغه،
اِمْلاَص (به کسر الف و سکون میم) به معنای آن است كه زن بچّه خود مرده بزايد و مرده بيرون اندازد. این کلمه تنها یک بار در نهج البلاغه آمده است.
مَلْص (مثل عقل) به معنای انداختن است.
اِمْلاَص به معنای آن است كه زن بچّه خود مرده بزايد و مرده بيرون اندازد.
حضرت علی (علیه‌السّلام) در ذمّ اهل
عراق و تساهل از جنگ فرموده:
«أَمَّا بَعْدُ يَا أَهْلَ الْعِرَاقِ، فَإِنَّمَا أَنْتُمْ كَالْمَرْأَةِ الْحَامِلِ، حَمَلَتْ فَلَمَّا أَتَمَّتْ أَمْلَصَتْ، وَ مَاتَ قَيِّمُهَا، و طَالَ تَأَيُّمُهَا، و وَرِثَهَا أَبْعَدُهَا» «اى مردم عراق شما مانند زن حامله هستيد كه چون حملش تمام و كامل شد آن را سقط كرد، سپس شوهرش مرد و بى‌سرپرست ماند و بى‌شوهر ماندش زياد كشيد، آن‌گاه بدون فرزند از دنيا رفت و اقوام دور وارث او شدند.»
(شرح‌های خطبه:
) گويا اشاره به
صفین است كه چون پيروزيتان نزديک گرديد با قبول
حکمیت آن را از دست داديد.
این کلمه تنها یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، ج۲، برگرفته از مقاله «ملص»، ص۹۸۹.
