مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ:(وَ إِذا مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوا) تعبير به
«مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ» اشاره به مختصر ناراحتى است.
(وَ إِذَا مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُم مُّنِيبِينَ إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا أَذَاقَهُم مِّنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِيقٌ مِّنْهُم بِرَبِّهِمْ يُشْرِكُونَ) (هنگامى كه رنج و زيانى به مردم برسد،
پروردگار خود را مى‌خوانند در حالى كه توبه‌كنان به سوى او باز مى‌گردند؛ امّا همين كه
خداوند رحمتى از جانب خويش به آنان بچشاند و ناراحتى آنان برطرف شود، در آن هنگام گروهى از آنان براى پروردگارشان همتا قائل مى‌شوند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: تعبير به
مس براى اين است كه: بر ناچيزى و مختصر بودن گرفتارى دلالت كند، و نكره آوردن
ضر و رحمة نيز براى افاده اختصار و ناچيزى است، و معناى آيه اين است كه: چون مختصر ضررى از قبيل مرض، فقر و شدت، به انسان‌ها برسد، پروردگارشان را مى‌خوانند، در حالى كه به سوى او كه همان خداى سبحان است بازگشت مى‌كنند، و چون خداى تعالى مختصر رحمتى به ايشان بچشاند، ناگهان جمعى از اين مردم به پروردگارشان كه ديروز او را مى‌خواندند، و به ربوبيتش اعتراف مى‌كردند، شرک ورزيده و شريک‌ها برايش مى‌تراشند.
خلاصه مى‌خواهد بفرمايد:
انسان طبيعتا كفرانگر نعمت‌هاست، هر چند كه در هنگام گرفتارى به نعمت و ولى نعمت اقرار داشته باشد. و اگر فرموده: ناگهان جمعى از مردم براى اين است كه همه مردم چنين نيستند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ»، ص۵۲۲.
