منکب (مفرداتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَنْکِب (به فتح میم و سکون نون و کسر کاف) از
واژگان قرآن کریم به معنای
شانه انسان و
ناحیه هر چیز است.
مَنْکِب:
به معنی
شانه انسان و نیز به معنی
ناحیه هر چیز است. جمع آن مَناکِب است. اگر مناکب
زمین به معنی شانههای آن باشد، از این میتوان به
کرویّت زمین استدلال کرد و در این صورت همه جای زمین شانه آن است و آن مفید
کرویّت میباشد و اگر مراد نواحی زمین باشد، ربطی به
کرویّت نخواهد داشت.
(هُوَ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْاَرْضَ ذَلُولًا فَامْشُوا فِی مَناکِبِها...) یعنی: «اوست که زمین را برای شما رام کرد، در اطراف آن راه بروید».
منظور از
آیه مسخّر و رام بودن زمین است نسبت به
انسان و تصرفاتش.
راغب که منکب را به معنی شانه میداند،
گوید:
استعاره بودن مناکب به زمین مانند استعاره بودن
ظهر است بر آن، در آیه:
(ما تَرَکَ عَلی ظَهْرِها مِنْ دَابَّةٍ) (جنبندهاى را بر پشت زمين باقى نخواهد گذاشت).
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "نکب"، ج۷، ص۱۰۶.