منذر بن محمد اموی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
منذر بن محمد اموی، از امیران
قرن سوم قمری
دولت اموی در اندلس بود. او مردی بخشنده و ادب دوست بود و به شاعران پاداش می‌داد، ولی اخلاقی تند داشت و به سختی
مجازات می‌کرد.
ابوالحکم، منذر
بن محمد بن عبدالرحمان بن حکم بن هشام اموی، از امیران دولت اموی در اندلس بود. مادرش
ام ولد (کنیزی آزاد شده) به نام
اثل بود. هنگامی که بزرگ شد، پدرش او را برای نبرد و فتح اعزام کرد و او نیز موفق و پیروز گردید. پس از مرگ پدرش در سال ۲۷۳ق امیر
اندلس شد. به سپاهیان عطایا و صله‌ها بخشید و نزد اهل
قرطبه محبوبیت یافت و در آن سال رعایا را از پرداخت عُشْر (یک دهم درآمدهای کشاورزی) معاف کرد.
او مردی بخشنده و ادب دوست بود و به شاعران پاداش می‌داد، ولی (همان‌گونه که نویسنده
المغرب فی حُلِّی المغرب می‌گوید) اخلاقی تند داشت و به سختی مجازات می‌کرد. هنگامی که
عمر بن حفصون را در قلعه ببشتر محاصره کرده بود، در سن ۴۶ سالگی درگذشت و نسلش منقرض شد.
دوران حکومت او ۲۳ ماه بود. به نقلی برادرش
عبدالله که همراه او بود، از دستش به تنگ آمد و خواست از او راحت شود. لذا حجامت‌گر را به کشتنش تشویق کرد. او نیز با نیشتری زهرآلود، منذر را هنگام محاصره قلعه ببشتر
حجامت کرد و او در اثر آن زهر درگذشت و برادرش عبدالله به جایش نشست.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۱۱۸.
