مقتل تذکرة الشهدا
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مقتل تذکرة الشهدا، از مباحث مرتبط به تاریخ‌نگاری
عاشورا و مقتل‌نگاری است. این مقتل، با عنوان تذکرة الشهداء یکی از مقاتل قرن چهارده قمری و نگاشته
ملا حبیب الله شریف کاشانی متوفای
۱۳۴۰ق می‌باشد. علی‌رغم دقت و عمق علمی آثار آیت‌الله شریف کاشانی، کتاب تذکرة الشهداء ایشان، که در سال ۱۳۰۶ قمری به رشته تحریر درآمده است، از این قاعده مستثنی بوده و شامل برخی گزارش‌های ضعیف و مخدوش است. وی هدف از نگارش این اثر را ارائه منبعی مناسب برای مرثیه‌خوانان، مداحان و توده مردم در ایام
عزاداری ذکر می‌کند.
مقتل‌نگاری نوعی از تاریخ‌نگاری است که به طور خاص به شرح و بسط جزئیات
شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) و یارانش در واقعه
کربلا می‌پردازد. این روایت‌ها که در ابتدا به صورت شفاهی نقل می‌شدند، بعدها به صورت مکتوب نیز ثبت و ضبط شده و به عنوان "مقتل الحسین" شناخته می‌شوند. سه قرن هشتم، نهم و دهم، دوره افول مقتل‌نویسی و عاشورانگاری است و به جز موارد معدودی که گزارش شده، آثار مهمی در این سه قرن، تدوین و نگارش نشده و اگر هم نگاشته شده باشد، افزون بر آنکه خود ان آثار موجود نیستند، نام و نشانه‌ای هم از آنها در نگاشته‌های بعدی ثبت نشده است. اوج مقتل‌نویسی در این دوره مربوط به قرن چهاردهم است. در قرن چهاردهم، مورخان و نویسندگان مسلمان، به ویژه ایرانیان، به مقتل‌نویسی توجه زیادی داشته‌اند. در کنار روایت‌های تراژیک و احساسی، شاهد ظهور رویکردی سیاسی به واقعه
عاشورا هستیم. این رویکرد جدید، متاثر از مبارزات ظلم‌ستیزانه شیعیان و جنبش‌های عدالت‌خواهی و
مشروطه بوده است. یکی از این مقاتل، کتابی با نام تذکرة الشهداء نگاشته ملاحبیب الله شریف کاشانی متوفای
۱۳۴۰ق می‌باشد.
ملا حبیب‌الله شریف کاشانی (۱۲۶۲-
۱۳۴۰ق)، مفسر، عارف و از عالمان و فقیهان
شیعه اهل
کاشان در قرن سیزدهم و چهاردهم هجری قمری بوده است. کتاب
منتقد المنافع فی شرح المختصر النافع مهم‌ترین اثر علمی اوست. وی پس از حدود هشتاد سال عمر سرانجام در سال
۱۳۴۰ق در شهر
کاشان دار فانی را وداع گفت.
ملا حبیب‌الله آثار متعددی در موضوعات و علوم مختلف نگاشته که بیش از ۲۰۰ اثر برای او شمرده‌اند. یکی از آثار او کتاب تذکرة الشهداء بوده است. برخلاف سایر آثار علمی آیت‌الله شریف کاشانی که نوعا از دقت و عمق علمی برخوردارند. تذکرة الشهداء دارای برخی گزارش‌های ضعیف و مخدوش است. گویا علت عدم دقت برخی از بزرگان علمی در نقل اخبار مربوط به مقتل، تسامح آنان در این مقوله بوده که مثل سایر علوم و مقوله‌ها، آن را در خور دقت و بررسی علمی نمی‌دانستند. بر اساس گفته مؤلف، او این کتاب را در
سال ۱۳۰۶ قمری، یعنی در۴۴ سالگی، برای مرثیه خوانان، مداحان و توده مردم نگاشته است.
این کتاب حاوی برخی اخبار و گزارش‌های غیرمعتبر و ضعیف است که در ادامه به برخی اشاره می‌شود:
۱. حضور چهارصد نفر از مفتی‌هایی که فتوا به قتل
امام حسین (علیه‌السّلام) داده بودند در
کربلا؛ از جمله ظفر بن ملجم، و انداختن عصا به سوی امام (علیه‌السّلام) به جای استفاده از
نیزه و
شمشیر؛
۲. نشان دادن سپر خونین
حضرت عباس به مادرش
ام البنین توسط
حضرت زینب، و بیهوش شدن وی در مدینه،
۳. درخواست
سکینه از پدرش امام حسین (علیه‌السّلام) به هنگام وداع، که از اسب پیاده شود و او را همانند یتیمان نوازش کند که حضرت پذیرفت و او را در میان خیمه گاه و میدان در آغوش نشاند و نوازش کرد؛
در حالی که این داستان در هیچ یک از منابع قدیمی نیامده است؛
۴. دادن یک رشته
مروارید از سوی امام حسین (علیه‌السّلام) به یکی از لشکریان دشمن، به این سبب که هنگام بیرون آمدنش از خانه، دختر آن دشمن به او گفته بود که از این سفر برایش سوغات بیاورد؛
۵. خودداری
ذو الجناح از راه رفتن، هنگام سوار شدن امام بر آن، و حرکت با این شرط که حضرت در
قیامت بر او سوار شده، امت گناهکار را
شفاعت کند
پاره کردن بند
قنداق توسط طفل شیرخوار و خود را از
گهواره به زمین انداختن، هنگام شنیدن صدای یاری خواستن امام حسین
هیچ یک از این موارد، مستند تاریخی ندارد.
• پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۱۳۲-۱۳۴.
