مفسران طبقه سوم شیعه، بنا به تقسیم بندی کتاب مبانی و روشهای تفسیر ، جمعی از اصحاب ائمه علیه‌السّلام هستند که به تفسیر یا تالیف تفسیری شهرت دارند، افراد معروف این طبقه عبارتند از: ۱. ابوحمزه ثمالی (م ۱۵۰ق) از اصحاب امام سجاد علیه‌السّلام؛ ۲. ابان بن تغلب (م ۱۴۱ ق) از اصحاب امام سجاد علیه‌السّلام؛ ۳. ابوبصیر یحیی بن قاسم اسدی (م ۱۴۸ ق) از صحابهامام باقر علیه‌السّلام و امام صادق علیه‌السّلام؛ ۴. حصین بن مخارق، از قدمای مؤلفان شیعه و از اصحاب امام صادق علیه‌السّلام؛ ۵. حسین بن سعید ، از اصحاب امام رضا علیه‌السّلام؛ ۶. علی بن اسباط ، از اصحاب امام رضا علیه‌السّلام. علامه طباطبایی رحمة‌الله‌علیه مفسران شیعه را در سه طبقه جا داده و طبقه سوم یعنی شیخ طوسی ، ملاصدرا ، فیض کاشانی و… را ارباب علوم متفرقه دانسته است.
اما مفسران طبقه سوم اهل سنت به لحاظ تقسیم بندی ششگانه علامه طباطبایی رحمة‌الله‌علیه تابعان تابعان هستند؛ مانند ربیع بن انس، عبدالرحمان بن زید بن اسلم، ابوصالح کلبی و…. روش ایشان این بود که تفسیر آیات را گاهی در شکل روایت از پیغمبراکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم یا صحابه نقل و گاهی معنای آیه را بدون نسبت دادن به کسی، به صورت اظهارنظر ایراد می‌کردند. مفسران متاخر با این اقوال معامله روایات نبوی کرده و آنها را روایات موقوفه (روایاتی که مروی عنه در آنها ذکر نشده باشد) شمرده‌اند.
