معنای حکایی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
معنای حکایی، معنای حکایت کننده از واقعیتی در خارج می باشد.
معنای حکایی، معنایی است که از واقعیتی در خارج حکایت می‌نماید؛ برای مثال، لفظ «زید» معنای حکایی دارد، زیرا سبب حضور معنا در ذهن می‌گردد؛ معنایی که از واقعیت خارجی زید حکایت می‌کند.
در حکایی بودن معنای اسمی اختلافی نیست، اما درباره حکایی بودن معنای حرفی اختلاف وجود دارد.
برخی هم چون مرحوم «نایینی» تمام حروف را دارای معنای ایجادی می‌دانند، زیرا حروف سبب ایجاد ربط نسبت کلامی می‌شود و حکایتی در خود آنها وجود ندارد؛ اما برخی برای اکثر حروف معنای حکایی قائل هستند؛ حروفی هم چون «مِن»، «اِلی»، «عَلی»، «فی» و غیره؛ برای مثال، کلمه «من» را حاکی از واقعیتی در خارج می‌دانند، اما واقعیتی که حاکی از نسبت و ارتباط بین دو شیء است.
نکته:
مرحوم «نایینی» اخطاری و حکایی بودن معنا را به هم پیوسته دانسته است؛ یعنی هر معنای اخطاری، حکایی نیز هست؛ اما برخی مانند مرحوم «خویی» ملاک اخطاری و حکایی بودن را متفاوت دانسته‌اند؛ به این بیان که ملاک اخطاری بودن معنا، استقلال داشتن آن است که حروف این خاصیت را ندارد اما ملاک حکایی بودن، وجود نوعی تقرر و ثبوت در عالم معنا است و حروف نیز دارای این ملاک می‌باشد؛ از این رو حروف نیز در عالم معنا، نوعی ثبوت و تقرر دارد، هر چند نحوه ثبوت آنها به خلاف اسما (که استقلالی است) تعلقی می‌باشد.
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۷۵۶، برگرفته از مقاله «معنای حکایی».
