معمر بن عبّاد سلمی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
معمر بن عباد سلّمی (م
۲۱۵ق)، از بزرگ‌ترین
غالیان قدریه و رهبری فرقه‌ای از
معتزله به نام
معمّریه را عهده‌دار بود.
ابوالمعتمر، معمر بن عباد سلّمی بصری عطّار معتزلی، از
قبیله بنی سلیم بود. نخست در
بصره و سپس ساکن
بغداد گردید. گفته‌اند که او در پاره‌ای از مسائل مناظراتی با نظّام داشته است.
بشر بن معتمر،
هشام بن عمرو و
ابوالحسن مدائنی از شاگردانش بوده‌اند.
او که از بزرگ‌ترین غالیان قدریه بود، رهبری فرقه‌ای از معتزله به نام معمّریه را عهده‌دار بود. از جمله عقاید معمّر، نفی صفات و قدر از خدا بود. خدا را خالق اجسام، و اجسام را خالق اعراض می‌پنداشت
و به دلیل داشتن چنین عقایدی مورد تعقیب معتزله قرار گرفت و متواری گردید. به
ابراهیم سندی پناه برد و تا پایان عمر در اختفا به سر برد.
سرانجام به سال ۲۱۵ق در بغداد درگذشت و آثاری از خود بر جای گذارد.
آثار او را کتاب المعانی، الاستطاعه، اللیل و النهار و الاموال، علّة القرسطون و المراة و کتاب الجزء الذی لا یتجزّا و القول بالاعراض و الجواهر گفته‌اند.
(دیگر منابع:
)
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۷۷۳، برگرفته از مقاله «معمر سلّمی».
