مُزْن (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُزْن (به ضم میم و سکون زاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ابر است. این کلمه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
مُزْن به معنای ابر است.
حضرت علی (علیهالسّلام) درباره ابرهاى اوّليه فرموده:
«أَلَّفَ غَمَامَهَا ... حَتَّى إِذَا تَمَخَّضَتْ لُجَّةُ الْمُزْنِ ... أَرْسَلَهُ سَحّاً مُتَدَارَكاً» «ابرهاى
آسمان را فراهم آورد تا چون درياى ابر به حركت آمد باران را پىدر پى بارانيد»
(شرحهای خطبه:
)
حضرت درباره
دنیا فرموده:
«وَ لَمْ تَطُلَّهُ فِيهَا دِيمَةُرَخَاء إِلاَّ هَتَنَتْ عَلَيهِ مُزْنَةُ بَلاَء» «طلّ» به معنای باران حفيف. «ديمه» به معنای باران دائم و آرام، بدون رعد و برق «هتنت»: به معنای ریخته شد، يعنى «نباريده است در دنيا بر كسى باران وسعت عيش مگر آنكه ريخته شده است بر او ابر بلاء و گرفتارى.»
(شرحهای خطبه:
)
این کلمه دو بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مزن»، ج۲، ص۹۷۷.