حاج شیخ محمدباقر همدانی متخلّص به «واثق» فرزند آقا ملّاحسنعلی بن محمّد بن میرزای همدانی، عالم فاضل و ادیب شاعر. در سال ۱۲۷۴ه. ق در همدان متولّد شده و در ۱۲۹۵ برای تکمیل تحصیلات خود به اصفهان آمده نزد ملّامحمّدباقر فشارکی و دیگران تلمّذ نمود و در علوم مختلف چون ریاضیات، کلام، فقه، حکمتمنطق، تجوید و خصوصاً ادبیات فارسی و عرب تبحّر یافت. وی سال‌ها در مدرسه صدر به تدریس صرف و نحو، معانی و بیان، فقه و اصول و منطق مشغول بود. وی دختر میرزا محمدعلی خوشنویس را به همسری خود انتخاب کرد و سرانجام در شنبه ۱۲ ربیع الثانی ۱۳۳۶ه. ق وفات یافته در صحن تکیه تویسرکانی در تخت فولاد مدفون شد.
وی را آثار و تالیفاتی است از آن جمله: ۱. «دیوان اشعار» قریب به دو هزار بیت ۲. «لیلی و مجنون» ۳. «نصح الحبیب»، بر وزن مثنوی مولوی که در سال ۱۳۱۵ه. ق آن را به نظم آورده است. ۴. تصحیح برخی از مجلدات بحارالانوار از اشعار اوست: به قصد آنکه زمانی ز تو کناره کنم ••••• گرفته مصحف حق گفتم استخاره کنم گشودم آیه قرآن و بود نهی صریح ••••• به حیرتم که به نهی خدا چه چاره کنم ز استخاره فرقان چو گشته‌ام مایوس ••••• دگر به هر که رسم حال استشاره کنم ز فرقت تو عزیزم تمام شب‌ها را ••••• دو دست خود به دعا چشم بر ستاره کنم.
