محمد بن ابراهیم بغدادی (مقاله‌دوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوحمزه محمد بن ابراهیم بغدادی صوفی (م
۲۸۹ق)، از بزرگان
صوفیه و عالمان به قرائات به خصوص
قرائت ابوعمرو بود.
ابوحمزه محمد بن ابراهیم بغدادی صوفی دمشقی بزّاز، مولی
عیسی بن ابان قاضی بود
و با بزرگانی چون
احمد بن حنبل،
بشر بن حارث و
ابونصر تمّار همنشین بود.
احمد بن محمد دینوری از او روایت کرده است.
ابوحمزه در جامع رصّافه
بغداد تدریس می‌کرد و بعد به جامع مدینه رفت. وی عالم به قرائات به خصوص قرائت ابوعمرو، و از بزرگان صوفیه بود و به
جنگ و
جهاد با دشمن علاقه داشت و در آن شرکت می‌کرد.
در بغداد اولین کسی بود که در مورد
تصوف سخن راند.
ابونعیم اصفهانی وی را در باب صوفیه صاحب آیات و کرامات دانسته و حکایاتی چند از وی نقل کرده است.
نقل است که احمد بن حنبل در مورد مسائلی که برایش پیش می‌آمد، نظر وی را می‌پرسید.
روزی در بغداد هنگام خطابه، حال وی دگرگون شد و از منبر افتاد و مدتی بعد درگذشت
و در باب الکوفه آن شهر دفن گردید.
برخی سال وفات وی را
۲۶۹ق و برخی ۲۸۹ق می‌دانند.
ذهبی سال ۲۶۹ق را صحیح دانسته است.
آثار وی عبارت‌اند از: الابدال، مواطن، العباد، المنتمین من السیّاح و العباد و المتصوفین.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۶۷۲، برگرفته از مقاله «محمد بغدادی».
