بث (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَثّ (به فتح باء و تشدید ثاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای پراکندن و منتشر کردن است.
بَثّ به معنای پراکندن و منتشر کردن است. به نظر
راغب: اصل بثّ، جدا کردن و بلند کردن است مانند پراکندن باد خاک را.
(فَاَحْیا بِهِ الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَ بَثَ فِیها مِنْ کُلِّ دَابَّةٍ) یعنی «به وسیله باران زمین را پس از مرده شدن زنده کرد و در آن تمام جنبندگان را پراکند.»
مخفی نماند: از آیه
(وَ مِنْ آیاتِهِ خَلْقُ السَّماواتِ وَ الْاَرْضِ وَ ما بَثَ فِیهِما مِنْ دابَّةٍ) (و از
آیات اوست‌آفرينش
آسمان‌ها و زمين و آن چه از جنبندگان در آن‌ها منتشر نموده.)
به دست می‌آید که در کرات دیگر موجود زنده هست، زیرا ضمیر «فِیهِما» به سموات و ارض بر می‌گردد. به «سماء» رجوع شود.
(اِنَّما اَشْکُوا بَثِّی وَ حُزْنِی اِلَی- اللَّهِ) (من غم و اندوهم را تنها به
خدا شكوه مى‌كنم.)
مراد از بثّ اندوهی است که شخص قادر به کتمان آن نیست و آن را آشکار می‌کند، لذا باید مراد از
حزن غصّه مخفی باشد.
(وَ زَرابِیُ مَبْثُوثَةٌ) یعنی «فرش‌های گسترده.»
ناگفته نماند معنی جامع همان منتشر کردن است گستردن فرش نیز یک نوع منتشر کردن است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «بث»، ج۱، ص۱۶۱.
