• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ماخذ قرائات

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مصادر و منابع حجیّت قرائت‌ها را ماخذ قرائات گویند.



قرائت از لحاظ شان و موقعیت همانند احادیث است و قواعد و ضوابطی دارد. اصطلاح «ماخذ قرائات» - که در کتاب‌های علوم قرآنی به «مصادر قرائات» و «منبع قرائت» هم تعبیر شده است- ناظر به منشا و ملاک اعتبار قرائت‌های قرآنی است. مآخذ و منابعی که اعتبار و حجیت قرائت‌های قرآنی به وسیله آنها سنجیده می‌شود، دو دسته روایات را شامل می‌شود: دسته‌ای از روایات که قرائت شنیده شده از زبان رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و ائمه علیه‌السّلام را گزارش کرده‌اند، و دسته‌ای که نشان می‌دهد قرائتی از سوی قاری در حضور رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و ائمه علیه‌السّلام ارائه شده و مخالفتی از سوی آنان ابراز نشده است.


اما مصاحف به تنهایی نمی‌توانستند ماخذ قرائت‌ها باشند؛ زیرا به علت عدم اعراب و اعجام و علل دیگر احتمال قرائت‌های مختلف در آن‌ها می‌رفته و پس از وضع اعراب و اعجام نیز، خط با همه علاماتش وافی به القای صوتیِ قرائات صحیح نبوده است.
[۱] فضلی، عبد الهادی، تاریخ قراءات قرآن کریم، ص۱۰.
[۲] کمالی دزفولی، علی، شناخت قرآن، ص۱۶.



۱. فضلی، عبد الهادی، تاریخ قراءات قرآن کریم، ص۱۰.
۲. کمالی دزفولی، علی، شناخت قرآن، ص۱۶.



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «ماخذ قرائات».    




جعبه ابزار