لَوْذ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَوْذ (به فتح لام و سکون واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای پناه بردن است.
از مشتقات این واژه که در «
نهج البلاغه» آمده:
• مَلاذ (به فتح میم) به معنای محل پناه است.
سه مورد از این ماده در «نهج البلاغه» آمده است.
لَوْذ به معنای پناه بردن است و ملاذ به معنای محلّ پناه است.
برخی از مواردی که در «نهج البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) به
عمرو بن عاص مى‌نويسد:
«فَإِنَّكَ جَعَلْتَ دينَكَ تَبْعاً لِدُنْيا امْرِىء ظاهِر غَيُّهُ ... فَاتَّبَعْتَ أَثَرَهُ، وَ طَلَبْتَ فَضْلَهُ، اتِّباعَ الْكَلْبِ لِلضِّرْغامِ، يَلوذُ إلَى مَخالِبِهِ، وَ يَنْتَظِرُ ما يُلْقَى إِلَيْهِ مِنْ فَضْلِ فَريسَتِهِ.» «تو
دین خود را تابع شخصى كرده‌اى كه ضلالتش آشكار و پرده‌اش بالا رفته است... در پى او افتاده و طالب زياد مانده او هستى مانند سگى كه در پى شيرى باشد، به چنگال‌هاى او پناه ببرد و انتظار بقيّه شكار او را كشد.»
در
خطبه ۸۲ فرمود:
«هَلْ مِنْ ... أَوْ مَعاذ أَوْ مَلاذ.» «آيا پناهگاهى هست.»
سه مورد از این ماده در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لوذ»، ج۲، ص۹۵۴.
