لَمْز (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَمْز (به فتح لام و سکون میم) از
واژگان قرآن کریم به معنای عیب گرفتن است. از مشتقات این واژه در
آیات قرآن به صورت:
لُمَزَه (به ضم لام و فتح میم و زاء) به معنای بسیار عیب گیرنده آمده است.
لَمْز به معنای عیب گرفتن است.
در
قاموس گفته: «اللّمز: العیب و الاشارة بالعین».
در
نهایه نیز عیب معنی کرده،
در
اقرب الموارد آمده: «لمزه لمزا: عابه»؛
همچنین است قول
طبرسی در
مجمع.
(وَ مِنْهُمْ مَنْ یَلْمِزُکَ فِی الصَّدَقاتِ فَاِنْ اُعْطُوا مِنْها رَضُوا) «بعضی از
منافقان درباره
صدقات بر تو خرده می‌گیرند، اگر از آن داده شوند، خوشنود گردند».
(وَ لا تَلْمِزُوا اَنْفُسَکُمْ وَ لا تَنابَزُوا بِالْاَلْقابِ) «بر خودتان
عیب نگیرید».
در جای خود گفته شده
مسلمانان از حیث
دین به حکم یک پیکراند، لذا عیب بر دیگران عیب بر خویشتن است.
لَمّاز و
لُمَزَه: به معنی کثیر اللَمْز است.
(وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ) «وای بر هر طعنه‌زن عیب‌ساز».
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "لمز"، ج۶، ص۲۰۶.
