لَقْح (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَقْح (به فتح لام و سکون قاف) از
واژگان قرآن کریم به معنای باردار کردن است. از مشتقات این واژه در
آیات قرآن لَواقِح جمع لاقِحه به معنای باردار کننده است.
لَقْح به معنی باردار کردن است. «لَقَحَ النَّخْلَةَ» یعنی گرد خرمای
نر را به خرمای
ماده پاشید و آن را باردار کرد.
لَقْح لازم نیز آمده است: «لَقِحَت المَرْئَةُ»
زن باردار شد.
لَواقِح جمع لاقِحه به معنای باردار کننده است.
(وَ اَرْسَلْنَا الرِّیاحَ لَواقِحَ فَاَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً) یعنی: «بادها را فرستادیم که
آبستن کننده‌اند پس از
آسمان آب نازل کردیم».
در اینکه گل‌ها و میوه‌ها به وسیله بادها
تلقیح و آبستن می‌شوند شکی نیست ولی به قرینه
(فَاَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً) ظاهرا مراد آنست که باد ابرهای گرم را به منطقه سرد
جوّ می‌زند و سوزن‌های یخ را که ذوب کرده و آبستن نموده به شکل
باران در می‌آورد. (رجوع شود به «برد» ذیل آیه
(مِنْ جِبالٍ فِیها مِنْ بَرَدٍ).)
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "لقح"، ج۶، ص۱۹۹.
