لَبْث (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَبْث (به فتح لام و سکون باء) و
لُبْث (به ضم لام و سکون باء) از
واژگان قرآن کریم به معنای توقّف و
اقامت است. از مشتقات این واژه در
آیات قرآن تَلَبُّث (به فتح تاء و لام و تشدید و ضم باء) به معنای توقّف است.
لَبْث و
لُبْث به معنای توقّف و
اقامت است. «لَبِثَ بالمکان لَبْثاََ: مکث و اقام»؛
راغب ملازمت نیز قید کرده است.
(فَما لَبِثَ اَنْ جاءَ بِعِجْلٍ حَنِیذٍ) «درنگ نکرد تا گوساله بریانی آورد».
(وَ لَبِثْتَ فِینا مِنْ عُمُرِکَ سِنِینَ) «از زندگیت سال‌هائی در میان ما ماندی».
(لابِثِینَ فِیها اَحْقاباً) «ماندگانند در آن روزگارانی».
تَلَبُّث: نیز به معنی توقّف است:
(وَ ما تَلَبَّثُوا بِها اِلَّا یَسِیراً) (و جز مدّت كمى براى انتخاب اين راه درنگ نمى‌كردند).
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "لبث"، ج۶، ص۱۷۷.
