لَوْذ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَوْذ (به فتح لام و سکون واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای پناه بردن است. از مشتقات این واژه که در نهج البلاغه آمده،
مَلاذ (به فتح میم) به معنای محل پناه است.
لَوْذ به معنای پناه بردن است و ملاذ به معنای محلّ پناه است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) به
عمرو بن عاص مى‌نويسد:
«فَإِنَّكَ جَعَلْتَ دِينَكَ تَبْعاً لِدُنْيَا امْرِىء ظَاهِر غَيُّهُ، ... فَاتَّبَعْتَ أَثَرَهُ، وَطَلَبْتَ فَضْلَهُ، اتِّبَاعَ الْكَلْبِ لِلضِّرْغَامِ، يَلُوذُ إلَى مَخَالِبِهِ، وَيَنْتَظِرُ مَا يُلْقَى إِلَيْهِ مِنْ فَضْلِ فَرِيسَتِهِ.» «تو دين خود را تابع شخصى كرده‌اى كه ضلالتش آشكار و پرده‌اش بالا رفته است... در پى او افتاده و طالب زياد مانده او هستى مانند سگى كه در پى شيرى باشد، به چنگال‌هاى او پناه ببرد و انتظار بقيّه شكار او را كشد.»
(شرح‌های نامه:
)
«هَلْ مِنْ ... أَوْ مَعَاذ أَوْ مَلاَذ.» «آيا پناهگاهى هست.»
(شرح‌های خطبه:
)
سه مورد از این ماده در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لوذ»، ج۲، ص۹۵۴.
