لهب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَهْب (به فتح لام و سکون هاء) و
لَهَب (به فتح لام و هاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای شعله و مشتعل شدن آتش است. سه مورد از این واژه در نهج البلاغه آمده است.
لَهَب و
لَهَب به معنای شعله و مشتعل شدن آتش است.
اسم و
مصدر هر دو آمده است به معنى غبار بلند شده نيز آيد.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره آتش آخرت (نعوذبالله‌منها) فرموده:
«فِي نَار لَهَا كَلَبٌ وَ لَجَبٌ، وَ لَهَبٌ سَاطِعٌ، وَ قَصِيفٌ هَائِلٌ.» «در آتشى كه ديوانه‌وار و پر خروش است شعله‌اى بلند و فرياد هولناک دارد.»
(شرح‌های خطبه:
)
و درباره
فتنه فرموده:
«لَعَمْرِي يَهْلِكُ فِي لَهَبِهَا الْمُؤْمِنُ، وَ يَسْلَمُ فِيهَا غَيْرُ الْمُسْلِمِ.» (به جان خودم سوگند حوادث دردناكى در پيش است كه
مؤمن در شعله‌هايش هلاک مى‌شود، امّا غير مسلمان از آن سالم مى‌ماند!)
(شرح‌های خطبه:
)
سه مورد از این ماده در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لهب»، ج۲، ص۹۵۱.
