لذاذ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَذاذ (به فتح لام) از
واژگان نهج البلاغه به معنای شى‌ء مورد اشتهاء و ميل است. این کلمه در
نهج البلاغه در موارد متعدد مانند حکمت ۱۱۶ آمده است.
لَذاذ و لَذاذَه به معنای شى‌ء مورد اشتهاء و ميل است. گويند: «لَذَّ الشيءُ يَلَذُّ لَذَاذاً و لَذَاذَةً: صار شهيّاً فهو (لَذٌّ و لَذِيذٌ).»
لذّ و لذيذ وصف آن است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۱۱۶ فرموده:
«شَتَّانَ بَيْنَ عَمَلَيْنِ: عَمَل تَذْهَبُ لَذَّتُهُ وَتَبْقَى تَبِعَتُهُ، وَعَمَل تَذْهَبُ مَؤُونَتُهُ وَيَبْقَى أَجْرُهُ.» «ميان دو عمل فاصله زياد هست: عملى كه اذيتش می‌رود و عذابش مى‌ماند و عملى كه رنجش مى‌رود و اجرش باقى مى‌ماند.»
(شرح‌های حکمت:
)
مواردى از آن در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لذذ»، ج۲، ص۹۳۶.
