لبث (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَبْث (به فتح لام و سکون باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای توقف و اقامت است و
لَبِّثْ (به فتح لام و تشديد باء) فعل امر است به معنى «درنگ كن» است.
لَبْث به معنای توقف و اقامت است. «لبث فى المكان لبثا: مكث و اقام فيه»
راغب ملازمت را نيز قيد كرده است.
امام (صلواتاللهعلیه) به
معاویه مىنويسد: «گفته بودى براى من و يارانم در نزد تو جز
شمشیر نيست.»
«فَلَبِّثْ قَلِيلاً يَلْحَقِ الْهَيْجَا حَمَلْ لا بأس بالموت اذا الموت نزل.» «لبّث» با تشديد
فعل امر است به معنى درنگ كن. «
هيجا»
جنگ.
«حمل» مثل شرف نام مردى است از
قبیله بنی قشیر كه او را «حمل
بن بدر» گويند در زمان جاهليت شتران او را به
غارت بردند، او حمله كرد و شتران را از دست دزدان گرفت و آن
شعر را گفت و مثل شد،
امام (صلواتاللهعلیه) به آن تمثّل جسته است يعنى «كمى صبر كن تا حمل به جنگ آيد، باكى از
مرگ نيست آنگاه كه روى آورد.»
(شرحهای نامه:
) «لبثّ» كه فعل امر است به معنى «نگاهدار او را» است.
از اين ماده فقط دو مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لبث»، ج۲، ص۹۲۸.