لات همان لاء نافیه است که تاء به آن لاحق شده؛ به نظر جمهور اهل لغت آن دو کلمه است: لاء و تاء تانیث، مثل ثمّت و ربّت و عملش مانند «لیس» رفع اسم و نصب خبر است.
اسم لات در آیه فوق محذوف است به تقدیر «لاتَ الْوَقْتُ حینَ مَناصٍ»، یعنی: «چه بسیار از گذشتگان که هلاکشان کردیم و ناله و استغاثه کردند و نیست آنوقت وقت مهلت».
