قَطِران (به فتح قاف و کسر طاء) یک از مفردات نهج البلاغه به معنای قطران روغنی است سیاه، بدبو، چسبنده که آن را بر شتر می‌مالند و برخی «قَطِران» را «قطرآن» خوانده‌اند یعنی مس مذابی که حرارتش به نهایت درجه رسیده است. حضرت علی (علیه‌السلام) درباره اهل عذاب از این واژه استفاده نموده است.
در مجمع البیان آمده است: قطران روغنی است سیاه، بدبو، چسبنده که آن را بر شتر می‌مالند. در اقرب الموارد آمده است: بعضی «قَطِران» را «قطرآن» خوانده‌اند یعنی مس مذابی که حرارتش به نهایت درجه رسیده است.
