قَصْو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قَصْو (به فتح قاف و سکون صاد) از
واژگان قرآن کریم به معنای دوری است.
مشتقات
قَصْو که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
اَقْصَی (به فتح الف و سکون قاف) به معنای دورتر،
قُصْوی (به ضم قاف و سکون صاد) مؤنّث اَقْصَی به معنای دور می‌باشد.
قَصْو (بر وزن
فَلْس) به معنای دوری است.
«قَصَا المکان قَصْواً: بعد- قَصَا عن القوم: تباعد» قصی یعنی دور.
اَقْصَی یعنی دورتر. قُصْوی مؤنّث اقصی است.
به مواردی از
قَصْو که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَحَمَلَتْهُ فَانْتَبَذَتْ بِهِ مَکاناً قَصِیًّا) «
مریم به
عیسی حامله شد و وی را به مکان دوری برد و از اهلش در مکانی دور گوشه گرفت.»
(وَ جاءَ مِنْ اَقْصَا الْمَدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعی) «از انتها و دورترین قسمت شهر مردی شتابان آمد.»
(سُبْحانَ الَّذِی اَسْری بِعَبْدِهِ لَیْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ اِلَی الْمَسْجِدِ الْاَقْصَی...) (پاک و منزّه است آن كس كه بنده‌اش را در يک شب، از
مسجدالحرام به
مسجدالأقصی- كه گرداگردش را پربركت ساخته‌ايم- برد...)
مراد از مسجد اقصی کلیسای شهر
اورشلیم است که بعد از
اسلام مبدّل به
مسجد شد علت تسمیه آن به اقصی در «سری» گذشت.
«آن‌گاه که شما در نزدیک‌ترین کناره به
مدینه بودید و
مشرکین در دورترین کناره بودند.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «قصو»، ج۶، ص۱۶.
