قَشْع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قَشْع (به فتح قاف و شین) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای پراكنده كردن است.
تَقَشَّع (به فتح تاء و قاف و شین) به معنای پراكنده شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف نيكوكاران و خطاب به اهل
شام از این واژه استفاده نموده است.
قَشْع به معنای پراكنده كردن آمده است.
«قَشَعَ الريحُ السحابَ: كَشَفتهُ».
تَقَشَّع (به فتح تاء و قاف و شین) به معنای پراكنده شدن است.
به مواردی که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) در وصف نيكوكاران فرموده است:
«وَ هَمْهَمَتْ بِذِكْرِ رَبِّهِم شِفَاهُهُمْ، وَ تَقَشَّعَتْ بِطُولِ اسْتِغْفَارِهِم ذُنُوبُهُمْ»؛
«با ياد خدا كردن لبانشان به حركت و همهمه در آمده و با طول
استغفار گناهانشان پراكنده شده است».
در نامه به اهل شام فرموده است:
«كَمَا يَتَقَشَّعُ السَّحَابُ»؛
«چنانكه ابرها متفرّق و پراكنده مى‌شوند».
این ماده دو بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «قشع»، ج۲، ص۸۶۲.
