قوای نفسانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نفس دارای قوای سه گانه
شهویه،
غضبیه و
عاقله است که هر یک تامین بخشی از نیازهای
انسان را بر عهده دارند.
همه
ی قوای بشری برای
حکمت و غرض و هدفی آفریده شده‌اند و هر کدام سهم بسزایی برای رساندن
انسان به
کمال مطلوبش دارند؛ آن چه مهم است جهت‌دادن و تربیت‌کردن و شکوفا نمودن این قواست، به گونه‌ای که هر کدام نقش خود را به شکل بایسته و شایسته در ترقی و تعالی انسان ایفا کنند. در زیر به تعریف و نیز بیان حالت
اعتدال و افراط و تفریط هر یک از این قوا می‌پردازیم.
در حقیقت، این قوه، عهده‌دار جلب منافع برای انسان است که به آن
نفس بهیمی نیز گفته می‌شود و مبدا امور شهوانی است و اشتیاق لذت‌بردن از خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها و امور جنسی را دارد.
فایده
ی این قوه، حفظ و ادامه
حیات بدن است که وسیله
ی تحصیل کمال برای نفس است و در صورتی که به درستی از این قوه استفاده شود و
افراط و
تفریط در آن صورت نگیرد، فضیلتی به نام
عفت از آن به وجود می‌آید که به تعبیر فیلسوفان و عالمان
اخلاقی، یکی از چهار جنس
فضیلت شمرده می‌شود.
وظیفه و مسئولیت این قوه، دفع
ضرر از انسان است و به اعتباری، به آن
نفس سبعی نیز می‌گویند که مبدا
غضب و دلیری و اقدام بر اعمال و شوق تسلّط و تصرّف، برتری و رسیدن به جاه بیش‌تر است. فایده
ی این قوه این است که زیاده روی، تندی قوای شهوی و شیطانی را در هم می‌شکند و در صورتی که در جای خود از آن استفاده گردد و افراط و تفریطی در آن صورت نپذیرد، فضیلت
شجاعت از آن پدید می‌آید و اگر به شکل افراط و زیاده روی مورد بهره برداری قرار گیرد
رذیلت تهور و درنده‌خویی از آن به وجود می‌آید و اگر هیچ کارکردی نداشته باشد و در آن تفریط شود،
رذیلت «
جبن» از آن پدید می‌آید.
همان قوه
ی تفکر و ادراک است که به آن
نفس ملکی و فرشته‌ای نیز می‌گویند که مبدا
ادراک حقایق و جدایی بین نیکی‌ها و بدی‌هاست، و نیز انسان را به نیکی فرمان می‌دهد و از زشتی بر حذر می‌دارد و در صورتی انسان به سمت ترقی و تعالی پیش می‌رود که به امر و نهی عقل عمل نماید. فایده
ی این قوه این است که حقایق را ادراک می‌کند و آدمی را به کارهای نیک فرمان می‌دهد و از صفات زشت باز می‌دارد.
در صورتی که از این قوه به صورت صحیح و معتدل بهره‌برداری شود فضیلت
حکمت از آن به وجود می‌آید؛ اما هنگامی که افراط و زیاده روی در آن صورت گیرد،
رذیلت جربزه و
سفسطه را به دنبال خواهد داشت. چنین شخصی در این حالت در تمام امور، حتی یقینیات و امور ضروری نیز
شک و تردید می‌کند و در شک خود باقی می‌ماند؛ چنان که در تفریط و کوتاهی نسبت به آن قوه،
رذیلت دیگری به نام «غباوت» و
جهل مرکب پدید خواهد آمد که اساس و پایه
ی بسیاری از زشتی‌ها، نزاع‌ها و اختلافات می‌گردد.
در برابر آن قوه
ی عامله وجود دارد که از
عقل عملی به دست می‌آید به هر حال از قوه
ی عامله نیز، مانند عاقله، در صورتی که به اعتدال از آن بهره گرفته شود، فضیلت
عدالت، و افراط و تفریط در آن، دو
رذیلت ظلم و
انظلام (ظلم پذیری) را به وجود می‌آورد.
برای اعتدال این قوا باید همه
ی آن‌ها را تحت تدبیر و کنترل
عقل و
شرع درآورد. در
روایات معتبری که از
امامان معصوم (علیه‌السّلام) رسیده است، مطالب ارزنده‌ای در این خصوص وجود دارد.
مراعات اموری که در ذیل آورده می‌شود، برای کمک به عقل و ایجاد بستر مناسب برای تعدیل قوا مفید است:
۱. هم‌نشینی با نیکان و معاشرت با کسانی که از فضایل
اخلاقی برخوردارند و نیز
اجتناب و پرهیز از هم‌نشینی با بدکاران و کسانی که دارای
اخلاق زشت و ناپسند هستند؛ زیرا معاشرت با هر کس قوی‌ترین انگیزه برای خوگرفتن به صفات و
اخلاق اوست.
۲. به کار بردن قوا در راه کسب صفات شریف و مواظبت و مداومت بر اعمال و افعالی که آثار و نتایج آن، تحصیل فضایل است؛ هم چنان که اگر کسی بخواهد ملکه
ی جود و سخاوت را در خود حفظ کند، باید
انفاق مال و بذل و
بخشش را همواره ادامه دهد و بر نفس خویش، در زمانی که به طرف
بخل و امساک می‌رود، تسلط داشته باشد.
۳. باید هنگام اقدام بر هر عملی، تفکّر و تامل نماید و مواظب باشد که هیچ کاری را بدون توجّه به آثار آن انجام ندهد و در صورت روی آوردن به رذایل، خود را
تنبیه و
تادیب نماید.
۴. از دیدن و شنیدن و
تخیل آن چه
شهوت و غضب را برمی‌انگیزد به شدت پرهیز نماید و زمانی که بالطبع آن دو قوه به جنبش در آمدند، در بهره‌گیری از آن به‌اندازه‌ای که
طبیعت بشری اقتضا می‌کند اکتفا نماید و از آن چه به سلامت
تن و
روان او صدمه وارد می‌کند پرهیز نماید؛ البته ملاک و معیار بهره‌گیری معتدل از این قوا، عقل و شرع است.
۵. باید عیب‌های پنهانی خود را با جست و جو و بررسی و محاسبه به دست آورد و پس از آگاهی، در ریشه‌کن ساختن آن کوشش فراوان نماید. در مجموع، باید با
تمرین و تکرار عمل
اخلاقی، از این قوا برای تحقق فضیلت بهره گیرد و زمینه
ی رذیلت را فراهم نسازد.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «قوای نفسانی»، تاریخ بازیابی۹۵/۸/۱۴.
