قطع مِن خلاف (مقاله‌دوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قطع مِن خلاف به معنای بریدن دست راست و پای چپ بزهکار است.
از آن در باب
حدود سخن گفته‌اند.
منشا کاربرد جملۀ یاد شده در کلمات فقها این آیۀ شریفه است:
«اِنَّمٰا جَزٰاءُ اَلَّذِینَ یُحٰارِبُونَ اَللّٰهَ وَ رَسُولَهُ وَ یَسْعَوْنَ فِی اَلْاَرْضِ فَسٰاداً اَنْ یُقَتَّلُوا اَوْ یُصَلَّبُوا اَوْ تُقَطَّعَ اَیْدِیهِمْ وَ اَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلاٰفٍ»،
«کیفر آنان که با خدا و پیامبر او به جنگ برمی‌خیزند و روی زمین دست به فساد می‌زنند این است که اعدام شوند یا به دار آویخته گردند یا دست راست و پای چپ آنها بریده شود».
مقصود از «قطع من خلاف» که از حدود جاری بر
محارب است، این است که انگشتان یک دست و یک پای محارب در جهت عکس یکدیگر قطع شوند. چگونگی قطع در محارب، همچون
سارق بدین‌گونه است که دست راست از بن چهار انگشت، به گونه‌ای که کف دست و انگشت ابهام باقی بماند، و پای چپ از محل برآمدگی روی پا (
کعب)، به گونه‌ای که پاشنۀ پا و مقداری از محل
مسح باقی بماند، قطع می‌گردد.
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۶، ص۶۵۹.
