قصیده برده
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُرده،
قصیده (یا بُرأه)، قصیدهای مشهور در
ستایش رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم، از ابوعبدالله
شرف
الدین محمد بن سعید دلاصی صنهاجی معروف به
بوصیری شاعر نامور
مصری میباشد.
بوصیری نخست،
سروده خود را «الکواکب الدُّریة فی مدح خیرالبریّة» نامید، ولی چون
قصیدهاش در
مدح پیامبر بود و به قولی در عالم
رویا بُرده (
عبای )
شریف ایشان را
صله گرفته بود و نیز از باب شباهت
شعرش با قصیده «بانت سعاد»، نخستین قصیده مشهور به بُرده سروده
کَعْب بن زُهَیْر در حضور پیامبر، قصیدهاش به بُرده شهرت یافت.
و به قولی، به سبب بهبود یافتن
شاعر از
فلج اندام به «بُرأه» (بهبود) نیز معروف شد.
بوصیری قصاید مهم دیگری نیز در مدح پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم سروده است، اما هیچ کدام شهرت و اهمیت بُرده را ندارند؛ از جمله :الهُمْزیّةُ فی المدائح النبویّة (معروف به اُم القُری ')؛ القصیدة المُضَرِیّة فی الصَلاة علی خیرالبریّة؛ و ذُخْرُالمعاد.
قصیده بُرده در
دیوان بوصیری و بیشتر
نسخههای خطی و
چاپی ۱۶۰
بیت است، اما در برخی از نسخهها به ۱۸۲ بیت هم میرسد.
این قصیده با
مطلع : اَمِن تذکُّر جیرانٍ بِذَی سَلَمٍ/ مَزَجْتَ دَمْعاً جَری مِنْ مُقْلَةٍ بِدَمٍ، ده
فصل دارد و مانند تمام قصاید، با
تغزّل و
نسیب شروع میشود؛ در ادامه، شاعر پس از
تحذیر از
هوای نفس ، به
ستایش رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم،
ولادت ،
معجزات ،
معراج ، و
جنگهای آن حضرت میپردازد، و قصیده را با
توسل به رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم و
مناجات با
خدا به پایان میبرد.
بوصیری در سرودن برده از
قصاید میمیّه شاعران پیش از خود، بویژه میمیّه
ابن فارض (متوفی ۶۳۲)، تأثیر گرفته است، و در
وزن و
قافیه ، مطلع، و مضمونهای تغزلی با آن مشترک است.
قصیده برده از ابتدا توجه
مسلمانان را برانگیخت و گروههای
مذهبی هر یک به گونهای از آن استفاده میکردند؛
صوفیان (بویژه در
مصر ) و
اهل سنّت و
شیعیان بدان اهمیت بسیاری میدادند، به طوری که امروزه اهل سنّت آن را در کنار
اوراد ،
دعاها و
استغاثهها قرار میدهند و در مجموعههای دعایی خود چاپ میکنند و
دُروزیان ، آن را برای
تبرّک و
آمرزش مردگان در
تشییع جنازهها میخوانند.
بسیاری از شاعران از این قصیده، استقبال، و در وزن و قافیه از آن پیروی کردهاند، از جمله
احمد شوقی ، با قصیده «نهجالبرده» (سروده در۱۳۲۷ ق).
با این همه، قصیده برده
بوصیری در میان مدایح نبویه برتری خود را حفظ کرده است.
این قصیده به زبانهای
لاتینی ،
آلمانی ،
فرانسوی ،
انگلیسی ،
ایتالیایی ،
بربری ،
اردو و
تاتاریترجمه شده
و بیش از نود
شرح به
زبانهای عربی ،
فارسی ،
ترکی و بربری بر آن نوشته شده است، که قدیمترینِ آنها شرحِ ابوشامه
عبدالرحمان بن اسماعیل دمشقی (۵۹۶ـ۶۶۵) است.
(۱) ابن شاکر کتبی، فوات الوفیات، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۹۷۳ـ۱۹۷۴.
(۲) کارل بروکلمان، تاریخ الادب العربی، ج ۵، نقله الی العربیة رمضان عبدالتواب، قاهره ۱۹۷۵.
(۳) بطرس بستانی، کتاب دائرة المعارف، بیروت (بی تا).
(۴) اسماعیل بغدادی، هدیة العارفین، ج ۲، در حاجی خلیفه، کشف الظنون، ج ۶، بیروت ۱۴۱۰/۱۹۹۰.
(۵)
محمد بن سعید
بوصیری، دیوان البوصیری، چاپ
محمد سید کیلانی، مصر ۱۳۷۴ـ ۱۹۵۵.
(۶)
محمد زکی مبارک، المدائح النبویة فی الادب العربی، قاهره ۱۳۹۱/۱۹۷۱.
(۷) شوقی ضیف، شوقی شاعرالعصرالحدیث، مصر ۱۹۵۷.
(۸) عمر فروخ، تاریخ الادب العربی، ج ۳، بیروت ۱۹۸۹.
(۹) ادوارد آبوت ون دایک، کتاب اکتفاءالقنوع بِما هو مطبوع، چاپ محمدعلی ببلاوی، مصر ۱۳۱۳/۱۸۹۶.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «قصیده برده»، شماره۹۳۳.