علامه طباطبایی رحمة‌الله‌علیه از مجموع گفته‌های تورات استفاده می‌کند یاجوج و ماجوج، گروه یا گروه‌های بزرگ و مردمانی جنگجو و غارتگر بودند که در دوردست‌ترین نقطه شمالآسیا می‌زیستند. عبدالرؤوف مصری معتقد است یاجوج و ماجوج قبایلی از « مغول » و ساکن در آن طرف دیوارچین بودند و چینی‌ها آنان را رعیت متمرد می‌نامیدند و پادشاهان چین با آن‌ها پیوسته در حال جنگ و گریز بودند. در سال ۲۳۵ پیش از میلاد، نخستین امپراتورچین تدابیری اندیشید که از جمله آن‌ها ایجاد سدچین بود و در سال ۲۲۵ قبل از میلاد دیوارچین به طول ۱۵۰۰ میل از کانسو تا خلیج سونح امتداد یافت. آتیلا که در اوایل قرون وسطی به اروپا هجوم آورد و چنگیزخان که تمام ممالک شرق را دستخوش وحشت کرد، از این قبیله بودند. همچنین ایشان و علائلی، یاجوج و ماجوج مسطور در آیه ۹۶ سوره انبیاء را علم برای قبیله خاصی نمی‌دانند.
قصه یاجوج و ماجوج در کتاب حزقیال (باب‌های ۳۸ - ۳۹) با عنوان «یاجوج و ماجوج» موجود است و چند فقره از Aggadah درباره جنگ یاجوج و ماجوج سخن می‌گوید که علامت ظهور دوران مسیح است.
برخی گفته‌اند یاجوج و ماجوج همان اقوام بدوی بودند که آن‌ها را « تاتار » نامیده‌اند. حدود ششصد سال پیش از میلاد، یک دسته از آنان در سواحل دریای سیاه پراکنده شده، هنگام پایین آمدن از دامنه کوه‌های قفقاز ، به آسیای غربی هجوم بردند. این نقطه، آن روز « مغولستان » نامیده می‌شد. ذوالقرنین برای جلوگیری از تاخت و تاز آن‌ها، سدی میان دو کوه ساخت.
