قصص العلماء
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تنکابنی در زمینه های علمی مختلفی چون
ادبیات عربی ،
شعر ،
اصول فقه ،
فقه ،
درایه ،
خلاف ،
تفسیر ،
کلام و
فلسفه آثاری شامل تألیف، شرح، حاشیه و
ترجمه دارد که بنا بر نقل خود او به بیش از ۱۷۱ اثر میرسد.
مشهورترین اثر او کتاب
قصص العلماء است.
تبریزی خیابانی این کتاب را ستوده است.
این کتاب شامل زندگینامه ۱۵۳ تن از علمای شیعه است که اغلب آنان از مشایخِ اجازه و اصحاب تألیف قرن سوم تا اواخر قرن سیزدهماند و بیش از شصت درصد آنان به دوره صفویه و پس از آن تعلق دارند.
بعلاوه، چنانچه تنکابنی اشاره کرده، شرح حال شمار زیادی از عالمان نیز به مناسبت ذکر شده است.
تنکابنی چهارمین
زندگینامه را به معرفی تفصیلی خود و آثارش اختصاص داده است.
وی در این کتاب علاوه بر شرح حال
علما و بیان پاره ای
نصایح و
مواعظ در ضمن آنها،
مناظرات و حکایاتی بدیع از
دانشمندان نقل کرده و به شرح حال کسانی مانند
سید علی محمد باب و
شیخ احمد اَحسایی و نقد و
رد آرای آنان پرداخته است.
قصص العلماء به
فارسی است و به تعبیر مؤلف، این کتاب حاصل محفوظات، شنیدهها و تتبع پنجاه ساله اوست که در ۱۲۹۰ در مدت سه ماه نوشته است.
برخی از مطالب آن نیز با کتاب مختصر وی در همین زمینه به نام
تذکره العلماء مشترک است.
به نوشته برخی مؤلفان مطالب این کتاب بدون
نظم و
ترتیب است،
اما تنکابنی توضیح داده که در این کتاب از نظم خاصی پیروی کرده است.
او این کتاب را با شرح حال علمای زمان خویش، و مقدّم بر همه، یکی از استادان اجازه اش به نام سیدابراهیم بن سیدمحمدباقر موسوی، صاحب
ضوابط الاصول ، آغاز کرده و کوشیده است تا زندگینامهها را به ترتیب اجازات و دوره های زمانی از عصر مؤلف به قبل تنظیم کند،
چنانکه مرسوم مؤلفان اجازات (مثلاً لؤلؤه البحرین بحرانی) بوده است.
با اینهمه وی از روش خود، بویژه پس از گزارش احوال
نصیرالدین طوسی (شماره ص =۱۰۰)، عدول کرده و سرانجام قصص العلماء را با زندگینامه
سیدنعمت اللّه جزایری ، از
علمای قرن یازدهم ، به پایان برده است.
قصص العلماء نخستین بار در ۱۲۹۰، سال نگارش کتاب، همراه با
سبیل النجاه (اثری مختصر از مؤلف در گزارش گفتگوی تفصیلی وی با شخصی
مسیحی (
فرنگی) در تنکابن، برای اثبات نبوت
پیامبر اکرم )، در تهران چاپ شد و پس از آن نیز بارها، چه جداگانه و چه همراه با آثار دیگر، در جاهای مختلف، بدون تصحیح انتقادی، به چاپ رسید.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «محمد بن سلیمان تنکابنی»، شماره۳۹۵۱.