قاعده لاتَنقُضُ السُنَّةُ الفَریضَةَ
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قاعدۀ لاتَنقُضُ السُنةُ الفَریضَةَ از
قواعد فقهی به معنای باطل نشدن
نماز با ترک غیر عمدی اجزای واجب غیر رکنی آن است.
به آن در باب صلات استناد کرده‌اند.
مقصود از
سنّت چیزی است که وجوب آن با سنّت ثابت شده و در
قرآن نیامده است. در مقابل،
فریضه عبارت است از آنچه که وجوبش با قرآن ثابت شده است، بنابراین، مفاد قاعده چنین خواهد بود که ترک یا فعل زیادی سنّت همچون
قرائت و
تشهد از روی
جهل،
سهو یا فراموشی، موجب بطلان فریضه، یعنی نماز - که وجوبش با قرآن ثابت شده - نخواهد بود، لیکن اخلال به واجبات رکنی مانند وقت،
قبله،
طهارت،
رکوع و
سجود، هرچند از روی سهو، موجب بطلان نماز می‌شود.
مفاد این قاعده، همسو با
قاعده لاتعاد است.
بر اعتبار و حجّیت قاعده به روایتی با مضمون قاعده و نیز روایات هم مضمون با آن استناد کرده‌اند.
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۶، ص۳۵۸.
