قاعده ذَکاةُ الجَنینِ ذَکاةُ اُمّه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قاعدۀ ذَکاةُ الجَنینِ ذَکاةُ اُمّه از
قواعد فقهی به معنای اینکه
تذکیه جنین با تذکیه مادر آن حاصل می‌شود و
حلال است به شرط آنکه خلقتش کامل شده باشد و زنده به
دنیا نیاید.
از عنوان یاد شده با نام قاعده در برخی کتب قواعد فقهی معاصران یاد شده و در کلمات دیگر فقها، گرچه به عنوان قاعده مطرح نشده، لیکن به آن استناد شده است.
با تذکیۀ حیوان و کشته شدن آن، جنین موجود در
شکم آن نیاز به تذکیه ندارد و جنین نیز به تبع مادرش تذکیه شده محسوب می‌شود و حلال است، به شرط آنکه خلقتش کامل شده باشد و زنده به دنیا نیاید. بنابراین، چنانچه خلقت جنین کامل نشده باشد، مشمول قاعده نمی‌شود و جنین حلال نخواهد بود، چنان‌که در صورت زنده به دنیا آمدن باید تذکیه شود.
آیا برای شمول قاعده، علاوه بر تمام بودن خلقت جنین در شکم مادر، زنده نبودن (دمیده نشدن
روح در آن) نیز شرط است یا نه؟ مسئله محل اختلاف است.
برخی زنده نبودن را شرط دانسته و در صورت زنده بودن در
رحم، تذکیه مادر را تذکیه آن ندانسته‌اند، بنابراین، اگر زنده به دنیا بیاید و تذکیه شود، حلال خواهد بود.
مستند قاعدۀ یاد شده روایاتی با مضمون قاعده است.
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۶، ص۲۳۰.
