قاعده التَّصَرُّفُ مُسقِطٌ لِلخیار
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قاعدۀ التصَرُّفُ مُسقِطٌ لِلخیار از
قواعد فقهی به معنای اینکه تصرّف از اسباب سقوط
خیار است.
از آن در باب
تجارت سخن گفتهاند.
مقصود از
تصرف در قاعده چیست؟ اقداماتی که در ارتباط با کالایی انجام میگیرد، دو گونه است:
گونهای که به نظر
عرف، تصرف در کالا به شمار نمیرود، مانند نگاه کردن به
کنیز یا آب دادن به
حیوان خریداری شده، و گونهای که به نظر عرف تصرف محسوب میگردد، مانند سوار شدن یا نعل کردن حیوانی که خریده است.
گونۀ نخست از موضوع بحث خارج است، زیرا مصداق عرفی تصرّف نیست، لیکن گونۀ دوم از تصرّف مورد بحث است که آیا مطلق تصرّفات موجب سقوط خیار است، حتی سوار شدن حیوان به مقدار اندک و به خدمت گرفتن
برده در مثل تقاضای
آب از او، یا خصوص تصرّفاتی که از غیر مالک صحیح نیست، مانند لمس کردن یا فروختن کنیز و یا هر تصرفی که به نظر عرف بر رضایتمندی به
معامله و التزام به آن دلالت دارد؟ مسئله محل اختلاف است.
بنابر قول دوم، تصرفاتی که از غیر مالک نیز صحیح است، موجب سقوط خیار نمیشود، چنانکه بنابر قول سوم، سوار شدن حیوان برای آزمایش آن و نیز به خدمت گرفتن برده با هدف امتحان وی در فرمانبرداری، موجب سقوط خیار نمیگردد.
مقصود از
اسقاط،
اسقاط فعلی است، در مقابل
اسقاط قولی. خیار نیز حقی است که دارندۀ آن، بر
فسخ یا امضای
عقد، سلطه پیدا میکند، بنابراین، مفاد قاعده چنین خواهد بود که تصرف صاحب خیار در عوضی که به سبب عقد به او منتقل شده، موجب سقوط حق خیار وی میشود و او پس از تصرف نمیتواند عقد را بر هم زند.
مواردی به قاعده التصَرُّفُ مُسقِطٌ لِلخیار تطبیق داده شده است.
کسی که حیوانی را خریده است تا سه روز حق خیار دارد و میتواند در این مدت عقد را بر هم زند، لیکن در صورت تصرف در حیوان، این حق ساقط میشود.
کسی که در معامله، برای او حق خیار در مدتی معیّن شرط شده است، در صورت تصرّف در عوض در آن مدت، خیار وی ساقط میشود.
برخی در سقوط
خیار شرط به سبب تصرّف اشکال کردهاند.
در موارد ثبوت
خیار غبن، تصرف در عوض قبل از علم به
غبن موجب سقوط خیار نمیشود، مگر آنکه موجب خروج آن از ملک به نحو لزوم گردد، مانند فروختن کالا یا آزاد کردن برده که در این صورت، بنابر آنچه به مشهور نسبت داده شده است، خیار ساقط میگردد.
تصرف در
عوض پس از علم به غبن موجب سقوط خیار است.
بنابر قول معروف، بویژه میان متاخران، در موارد ثبوت
خیار عیب و
تدلیس، تصرف در مال معیوب، موجب سقوط حق خیار است، چه پیش از علم به
عیب صورت گیرد و چه بعد از علم به آن.
بر اعتبار قاعده، به
روایات متعددی که بر مفاد قاعده دلالت دارد، استناد شده است.
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهمالسلام)، ج۶، ص۱۶۰.