قاسطین
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قاسطین در اصطلاحات فقه نظامی به
معاویه و پیروان او گفته می‌شود که با
حضرت علی (علیه‌السّلام) مخالفت کرده و به
جنگ با آن حضرت برخاسته و
نبرد صفین را به راه انداختند. در
قرآن و
نهج البلاغه به این کلمه اشاره شده است.
قسط با کسر حرف اوّل به معنی
عدالت است و با فتح حرف اول به معنی
ظلم و منحرف شدن از راه حق است. مفرد آن قاسط، و جمع آن قاسطین می‌آید.
در
اصطلاح واژه قاسطین به جبهه معاویه و پیروان او گفته می‌شود که با حضرت علی (علیه‌السّلام) مخالفت کرده و از امام حق منحرف شدند و ظالمانه به جنگ با آن حضرت برخاستند
و نبرد صفین را به راه انداختند.
لفظ قاسطین در قرآن به معنی ظلم و انحراف چنین آمده است: «وَامَّا الْقاسِطُونَ فَکانُوا لِجَهَنَّمَ حَطَباً.»
«لَمّا نَهَضْتُ بِاْلَامْرِ نَکَثَتْ طائِفَةٌ وَ مَرَقَتْ اخْری، وَ قَسَطَ آخَرُونَ؛
هنگامی که نهضتی را به منظور اداره امور ملت آغاز کردم، گروهی
پیمان خود را شکستند (
جنگ جمل را به وجود آوردند) و جمعی از
دین خارج شدند (
جبهه نهروان) و عدّه‌ای از حق دور شده و راه ظلم را پیش گرفتند. (جنگ صفین را برافروختند)»
•
جمعی از نویسندگان، پژوهشکده تحقیقات اسلامی، اصطلاحات نظامی در فقه اسلامی، ص۹۹.
